Over zorgwekkende zorgmijders en woestijndictators

Nieuwe woorden 2011:

Kankersamenzwering
Tuigdorp
Geldezel
Lekorganisatie
Apengatje
Thermometerwedstrijd
Woestijndictators
Nijlrevolutie
Woestijnideologie
Afvalgids
Wordfeud
Helikopterfiasco
Libiefiasco
Poldertiran
Terreurkroost
Grouponnen
Glaslap
Overlastdonatie
Aquanaut
Videoscalperen
Exoschotel
Boerkaboete
Shariapolitie
Sahars
Verwesterden
Breiviks
Mauros
Komkommerfobie
Komkommeroorlog
Klimaatpartijdig
Rouwstoetterreur
Fenegriekzaad
Afluisterkrant
Rovermonumenten
Haatkathedralen
Snelwegschutter
Biervaatjesruzie
Concertverstoorder
Dramademocratie
Plas/poepzak
Dakdrama
Zenderperikelen
Witwastoren
Kettingrukker
Bijstandstoerist
Weigerpastor
Pretscan
Tandartsreizen
Kniestraatje
Co patient
Sloopchirurg
Sportschoolvoetbal
Ranglijstjournalistiek
Alibiverdediger
Kuiprelschopper
Messirol
Relijongens
Brandstofsoap
Campagnebaby
Explosieflitspaal
Haatcriminaliteit
Zandtoren
Kortelandfs
Feestbegroting
plofcaisson
Hennepteams
Aardbevingsdiplomatie
Casinospeculatie
Appificering (van de samenleving)
Occupy
Rijkenkijkerij
Oorveilig
Ikea-en
Airbagbende
Alcoholregel
Spionagepiloot
Tekenbal
Stembendes
Terreurcd
Spookburgers
Balkansyndroom
Balkanbeul
Kanjertraining
Iepenconfetti
Diploma-inflatie
Paracetemolkrijgsmacht
Pestprotool
Plancking
Pedopater
Satelietarcheologie
Parachutehamster
Bacteriekrimi
Peukenplan
Zelfdovende sigaret
Buchenwaldhek
Protestbos

130

Uiteraard springen een aantal mensen uit hun vel bij het besluit dat op geselecteerde snelwegen de snelheid "maar liefst" naar 130 gaat. Alles argumenten worden door de politiek correcten ter berde gebracht om dit "onzalige besluit" te saboteren.

Wetenschappelijk is er niets wetenschappelijk aangetoond, maar het zou meer verkeersdoden veroorzaken en slechter zijn voor het milieu.
Feit is dat er nu ook al sneller gereden wordt dan 120 (doe ik zelf ook); is dat veel gevaarlijker dan 120 ? Ik denk het niet dat niet.

De uitstoot van gassen wordt iets verhoogd, dat is waar. Maar het milieu gaat toch al ten onder. Als wij niet 10 km harder rijden dan pompt China nog wat extra fijstoffen in de lucht.
Als de vermeerderde uitstoot van uitlaatgassen het grootste bezwaar is tegen de snelheidsverhoging kunnen we ook wel bepalen dat de maximum snelheid naar 100 moet (Zoals nu al geldt tussen Amsterdam en Utrecht (een gotspe op een 8 acht baans snelweg).

Na alle verkeersonvriendelijke maatregelen van de afgelopen jaren wil dit kabinet eens wat terug doen in de vorm van een lichte snelheidsverhoging en dat waardeer ik.
En het gaat niet om de 2,5 minuten tijdswinst. Nee, het is een kleine compensatie voor de belachelijke verhoging van de verkeersboetes per 1 januari. Een heel kleine compensatie slechts.

R.I.P. Cock

Op 22 oktober overleed gitarist Cock de Jong uit Alkmaar op 55 jarige leeftijd aan kanker. De laatste jaren speelde hij in The Shavers, die band die surfpunk combineerde met Nederlandstalige teksten.

Eind jaren '70, begin jaren '80 speelde hij in respectievelijk The Rousers (uit Broek op Langedijk !) en The Thought. Wij waren grote fans van The Rousers en volgden de groep bij elk optreden, al speelden ze voor 10 man in een cafe in Abbekerk of Waarland.

Hoogtepunt was de presentatie van hun debuutlp "A treat of new beat" in cafe De Kaasbeurs in Alkmaar. Helaas ging het daarna beetje bij beetje bergaf met The Rousers. Een paar jaar later was de koek op. De drummer heeft daarna nooit meer zijn sticks opgepakt, in tegenstelling tot de andere vier die hun muzikantenbestaan continueerden in andere groepen.

Daarna kwam The Thought, die zefs nog een klein hitje scoorde in de VS met de cover van "I had too much too dream last night." Toen ook die band uit elkaar viel raakte Cock de gitaar 9 jaar niet meer aan. The Shavers vormde uiteindelijk zijn wederopstanding.

Cock was rock 'n roll, muziek was alles voor hem en op het podium speelde hij altijd met grote inzet. Daarbij was het een sympathieke gozer, met wie we bij The Rousers altijd het beste contact hadden. De laatste jaren sprak ik hem af en toe nog wel eens in het cafe.

Volgens mij stond voor Cock poort wijd open in de "Rock 'n roll heaven". Kan ie lekker jammen met Joe Strummer en Brian Jones. Het is hem gegund.

De "goede" nazi

We hebben het hier over Albert Speer, Hitler's favoriete architect en minister van bewapening. Als Hitler een vriend had was hij het. Of was het meer een vader-zoon relatie ?

Deze Speer ontliep de strop in Neurenberg door de schuld op anderen te schuiven, maar ook door toe te geven dat hij fout was in Hitler-Duitsland. Hij kwam er vanaf met een gevangenisstraf van 20 jaar.

Op de een of andere manier was hij te veel gentleman en te vriendelijk ogend voor een nazi. Als enige kwam hij sympathiek over tussen de nazibullebakken Bormann, Goring en Himmler. Dat neemt je al een beetje voor hem in.

Niettemin is later gebleken dat hij ook betrokken was bij de inzet van dwangarbeiders en de ontruiming van woningen van joden in Berlijn om Hitler's megalomane bouwplannen te realiseren.

Tot op heden is onduidelijk of hij aanwezig was bij de beruchte toespraak van Himmler in Posen in 1943, waar alle Reichsleiter en Gruppenfuhrer nog eens duidelijk te horen kregen over de moord op de joden. Dit om hun medeplichtigheid hieraan nog eens te benadrukken. Parool: de overwinning of vechten tot de dood. Nu kon niemand meer beweren : "Ich hab es nicht gewusst" en was dus medeplichtig. Speer claimt voor de toespraak te zijn vertrokken.

En zo heeft hij zijn biograaf Fest ook misleid om het "merk" Speer goed te verkopen. En toch zijn zijn boeken bijzonder interessant om te lezen. Hij was een van de weinige intimi van Hitler die de oorlog overleefde. En ja, sympathiek blijft hij (helaas) toch, ondanks zijn misdaden.

Kijk eens naar de DVD "Speer und er", daarin wordt zijn levensverhaal uit de doeken gedaan. Deels door acteurs, deels documentair en deels verhaald door zijn kinderen.

Sssssssssst (iltecoupe)

Vanmorgen wonderbaarlijk rustig in de trein naar Haarlem. Zeker vanwege het weer. Normaal gesproken zit het dan al vol met fiefe "Zwitserlevers" die met hun voordeelurenabonnement de coupe bestoken met hun blije gepraat op de vroege zaterdagochtend. Lekker op stap, het is weekend !

NS wil de stilte in de zogenaamde stiltecoupe's strenger gaan handhaven. Maar wat is dat precies, "stilte" ? Betekent dat niet praten met elkaar ? Een verbod op hard niezen, juichen, kotsen en hoesten ? Bellen mag in elk geval zeker niet; dat staat op het raam in grijze, "rustige" letters.

Nog best wel moeilijk, om met zijn tweeen of meer een (paar) uur stil te zijn. Toen ik onlangs met mijn vriendin naar Venlo reisde hebben we nog heel afgepraat en gelachen, al was het op gedempte toon. Roos belde zelfs nog, tegen alle geboden in, met haar vader over onze aankomsttijd (maar ging later wel in de hal bellen, da's waar).

Helemaal je mond houden is volgens mij alleen mogelijk als je alleen reist. In gezelschap wil je op zijn minst verbaal communiceren. Kan NS svp duidelijke "stilteregels" opstellen ? Dan weet ik waar ik aan toe ben.

I feel like Senna in '91

En zo is het Formule 1 seizoen 2011 afgelopen. In Brazilie mocht Mark Webber een keer winnen van Red Bull. Ongenaakbaar teamgenoot Sebastian Vettel had versnellingsbakproblemen en liet Webber passeren. De Duitser durfde de vergelijking met Senna zelfs aan: "I feel like Senna in '91", riep hij over de boordradio. Hij kent in elk geval zijn klassiekers, want de legendarische Braziliaan reed in dat jaar op ditzelfde circuit ook met versnellingsbakproblemen rond.

Het versnellingsbak-verhaal kwam op mij niet zo geloofwaardig over omdat de jonge Duitser nog zeer respectabele tijden neerzette, die bijvoorbeeld hoger lagen dan die van Alonso in zijn Ferrari. Kortom: en cadeautje aan Webber, die het hele seizoen in de schaduw reed van zijn jongere teamgenoot ?

En wat voor seizoen was de jaargang 2011 ? Mmwah...redelijk op zijn best. Vettel domineerde als Schumachrer in zijn Ferrari jaren. De kruimels die hij af en toe morste waren voor Hamilton, Button en Alonso. Zelfs teamgenoot Webber kwam er, in tegenstelling, tot vorig jaar niet aan te pas.

Voor 2012 hoop ik op meer concurrentie. Ook hoop ik dat oude getrouwen Trulli en Barrichello hun biezen eens pakken en ruimte voor jongere coureurs maken. Als je 39, 40 bent is het mooi geweest, vooral als je zoals deze twee in de achterhoede meetuft.

En Schumacher dan, zult u zeggen. Die wordt ook oud en wordt overklast door jongere teamgenoot Rosberg. Ook biezen pakken dus. Zet Guido van der Garde maar in die Mercedes. En Raikkonen in de Williams.

Today all cats are grey

Misschien een ideetje voor Mathijs van Heijningen jr.: maak naast een remake van "The Thing" ook een remake van "The Fog". Een (toendertijds) angstaanjagende film over een vijandige mist die zich over het hele land als een virus verspreidt. Succes gegarandeerd !

De afgelopen dagen waande ik me in die horrorfilm van begin jaren '80, toen ook hier de mist maar niet wilde wegtrekken. Ik bedoel: hoe lang kan een mens zonder zon ?
Zelfs het motorrijden was geen fun meer, met een telkens beslaand vizier (dus met de klep open rijden: koud !) en een giftig vocht dat werkelijk overal doorheen trekt.

Enfin, die film. Maak een Nederlandse versie, Mathijs. En noem het simpel "De Mist". Met wat blaasmachines moet het effect van een alles doordringende mist toch te realiseren zijn. En laat de film zich dan afspelen in Flevoland. Kale, eindeloze vlaktes waar de slachtoffers van de allesverzengende mist weerloos zijn zonder uiterlijk houvast. En natuurlijk in 3 D.

RTV Instituut

Zelden zulke smerige patat gegeten als tijdens mijn bezoek aan het Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum (-Noord). Niets lijkt makkelijker dan patat frituren, maar schijn bedriegt. Het was een slappe en vieze hap. En de bediening was ook slap.

Enfin, daarna het prachtige gebouw zelf (op het desolate Mediapark) ingelopen. Eerst een zweterig "activeringsringetje" om de vinger geschoven; zonder ring ben je er niets. Enfin, een prachtig gebouw, maar de inhoud valt tegen. Oude tv filmpjes vormen het hoofdprogramma. De apparatuur haperde regelmatig en plotseling viel het grote doek, het uitzicht naar beneden versperrend.

Oh ja, de bezoekers kunnen ook nog in nepstudio's "proefdraaien". Kortom: een beetje kinderachtig allemaal. Daar komt bij dat de meeste getoonde tv-fragmenten overbekend zijn en ook wel op You Tube te vinden zullen zijn. Rijk de Gooyer die het Gouden Kalf uit de taxi gooit, dat soort werk.

Het leukst vond ik de uitgestalde apparatuur: stokoude tv's, radio's, platenspelers en bandrecorders. Vergeleken bij digitale apparatuur had je (letterlijk) nog waar voor je geld, zo massief allemaal. Daartussen tv gidsen uit de jaren 50/60. (Wie bewaart er in godsnaam een KRO-gids uit 1962) ?

Maar een blik op de toekomst van televisie ? Ik heb het niet gezien, evenmin als 3D tv.
En bij "Beeld en Geluid" verwacht ik ook meer dan louter tv -en radio-opnamen. Zoals bijvoorbeeld (fragmenten van) oude Nederlandse films.

Triest

Het gebeurt zelden dat ik een DVD 4 **** of meer geef, maar "Black Venus" verdient het.

Is het een briljante film ? Nee, dat niet. Is het een vernieuwende film ? Nee, dat niet. Wat het wel is: een intriest waargebeurd verhaal over Saartje Baartman, een Hottentot vrouw uit Zuid-Afrika.

Ze komt met haar "manager" rond 1810 in Engeland aan om als circusact/curiositeit op te treden. Een zwarte vrouw was in die tijd in Engeland blijkbaar nog opzienbarend.
Na beschuldigingen van uitbuiting verschijnt de manager voor de rechtbank, maar wordt vrijgesproken. Dit mede door de positieve getuigenis van Saartje dat ze uit vrije wil optreedt.

Uiteindelijk gaat het van kwaad tot erger, nadat een andere "manager", beter gezegd: pooier, haar "over neemt." Ze moet kunstjes opvoeren voor de hogere kringen in Frankrijk, culminerend in prostitutie.

Saartje wordt zelfs tussendoor verhuurd voor wetenschappelijk onderzoek: zo'n curiositeit moet immers bestudeerd worden ? Als ze weigert haar vagina te tonen kan ze haar biezen pakken bij de universiteit. Slaag van de pooier wegens hierdoor gederfde inkomsten is haar deel.

Uiteindelijk belandt Saartje in een bordeel en sterft op vrij jonge leeftijd. Op het einde van de film zien we hoe haar lichaam verkocht wordt aan diezelfde universiteit. Zelfs als ze dood is brengt ze nog geld op.

Kortom: een triestere film heb ik zelden gezien. Des te meer als je weet dat uitbuiting van vrouwen nog steeds overal voorkomt. Er is niet veel veranderd in 300 jaar...

Bijna bevrijd

Zo'n 7 weken duurt inmiddels de renovatie van de buitenkant van mijn flat, inclusief balkons. Al die tijd gaat de woning schuil onder een lichtwerend gaas op de steigers, dat geen zon doorlaat er waardoor je niet heen kunt kijken. Een isoleercel.

Lig je nog lekker in bed met koffie je krantje te lezen wordt er op het raam geklopt door de schilders: "Mag het raam van de slaapkamer open, mag de deur open, meneer ?"
Ben je achter de pc aan het werk in de achterkamer, opeens getik op het raam. Of alles weer wijd open mag. De kou stroomt binnen.

En wachten op de werkman met het nieuwe kozijn. Hij zou er 7.30 zijn, maar begint uieindelijk om 10.30. Op een gegeven moment heb ik de balkondeur opengezet (zodat ie zelf naar binnen kon) en ben naar het zwembad gegaan. Om twee uur weer thuis kon ik getuige zijn van de operatie. Laat beweerde de beste man nog dat ik na tweeen niet thuis was, zodat hij niet meteen de ventilatie in het badkamerraam kon aanbrengen.

Vreemd overigens: de vloer van het balkon wordt niet gerenoveerd, het plafond wel. Terwijl juist mijn vloer beschadigd is...Maar nee, dat wordt later door de woningbouwvereniging bekeken. Je zou zeggen: ze zijn toch al bezig, inclusief steigers etc.

Het fraaiste staaltje overlast vond afgelopen maandag plaats: een loodgieter o.i.d. voor de deur: of hij stroom bij mij mocht aftappen "om twee gaatjes te boren." Ik moest weg, dus dat ging niet door. De andere buren hadden er (ook) geen trek in. Logisch: zo'n man moet zijn eigen stroom opwekken.

Uiteindelijk had hij blijkbaar toch ergens stroom getapt en werd er flink erop los geboord. Zo erg dat de stukken plafond bij de schuren naar beneden kwamen, net achter mijn geparkeerde motor. En de boel opruimen ? Vergeet het maar !

Enfin, de flat is mooi opgeknapt, dus het was de ellende waard. Maar wat zal ik blij zijn als ik me weer vrij in mijn eigen huis kan voelen. Nog even volhouden.

Botsing met een leverworst

PSV-er Toivonen raakte onlangs geblesseerd door een virtueel reclamebord langs het veld. Getroffen door "Kips leverworst" in de 81e minuut van de wedstrijd. Uiteindelijk resultaat van de aanvaring met een virtuele leverworst: een lichte hamstringblessure.

Het schijnt dat de virtuele borden langs het voetbalveld voor de spelers zo goed als onzichtbaar zijn. "Eigenlijk kun je niet meer buiten de lijntjes voetballen", aldus PSV coach Rutten. Volgens hem verklaart de slechte zichtbaarheid ook de vele blunders van de grensrechters de laatste paar jaar.

Zij hebben amper ruimte meer om te lopen, naar het schijnt.Vroeger hoefden ze alleen te letten op het NOS-loga, nu bevinden ze zich in een oerwoud van reclameborden.

Voor mij, als kijker thuis, is een en ander moeilijk voor te stellen. Je weet toch dat er vele borden langs de lijn staan ? En buiten de lijntjes voetballen is ook niet de bedoeling van het voetbal, lijkt mij.

Maar irritant zijn die borden zeker. Ze geven ook veel onrust voor de tv-kijker. De steeds wisselende reclameboodschappen werken afleidend en verblindend. Ergo: terug de houten borden van weleer. Maar ja, contractuele verplichtingen he ?

PSV gaat de leverworstfabrikant aanklagen. Of die er wat aan kan doen...

Automatic for the people

Sommige openbare bibliotheken zijn van plan "afhaalautomaten" te plaatsen, waaruit de klant zijn gereserveerde materialen kan plukken. Zodoende worden kosten bespaard. Maar zal het aanslaan ? Eerdere experimenten waren geen succes. Misschien te onpersoonlijk ?

Het leek een perfect plan in de jaren vroeger 50/60: maak voor elk product een automaat en zet die buiten meer. Je kon het niet zo gek bedenken of het was uit de automaat te trekken: patat (!), sokken, sigaretten, singletjes, fotorollen en kauwgom.

En toch zijn de meeste "buitenautomaten" geen succes geworden, dit in tegenstelling tot de "binnenautomaten" (sigaretten, snacks). Sigarettenautomaten zie je helemaal niet meer op straat.

Vroeger haalde ik bij de sigarenboer nog wel eens een pakje Gladstone menthol uit zo'n gietijzeren kolos. En wat ik ook probeerde: een pakje sigaretten gratis eruit wrikken (na de eerste getrokken te hebben) lukte niet.

Anno 2011 staat alleen de snoepautomaat op het NS station nog buiten. Waar ging het fout met de andere trekautomaten ? Waarschijnlijk te fraudegevoelig, teveel vandalisme en te veel onderhoud om rendabel te kunnen zijn.

Toch jammer, had nog graag eens een sinaasappel, perzik of banaan uit de fruitautomaat willen trekken.

Wissels ? Geen wissels

"Alle kranten worden nat", zei de klant in de boekenwinkel, toen het de hele dag regende. "Geeft niet", zei de verkoper. "De Telegraaf ligt bovenop en die vangt alle regen op, het is niet erg als die nat wordt."

Een rare opmerking voor een winkelverkoper, dacht ik bij mijzelf. Het is toch een gewild product, wat een vreselijke krant het ook is. Ok, je bent er in tien minuten doorheen, het staat vol insinuaties, stemmingmakerij en gossip. Maar smeuig is het.

Sjuul Paradijs zwaait er de scepter. Alleen al de naam en het voorkomen lijken een parodie van Koefnoen. Hij gelooft met verve in de door hem opgebakken lucht. Zijn krant sluit overigens mooi aan bij Geen Stijl en POW nieuws, het Nieuwe Gelijk van rechts.

En toch ben ik er blij mee, tegengeluid moet er zijn in de voornamelijk linkse pers.
En wat je verder kan beweren van de Telegraaf, het heeft de beste verslaggeving over auto - en motorsport. Alleen al dat mooie overzichtje van de wedstrijduitslag van een Formule 1 wedstrijd ! Inclusief vermelding van de rijder met de snelste raceronde en de uitslag van de voorafgaande kwalifikatie.

Nee, dan de Volkskrant. Na afloop van een interland van Oranje (zoals afgelopen dinsdag tegen Zweden): de wissels worden domweg niet genoemd in de opstelling en de stand van de poule vermeldt de stand voorafgaand aan de wedstrijd. Amateurisme ten top.

Mijn correspondentie met de hoofdredacteur Sport van de Volkskrant hierover heeft tot nu toe niets opgeleverd. Hij moet in elk geval eens kijken op de voetbalpagina's van de Telegraaf de dag na een interland.

I been dirt

"Oh oh I been dirt and I don;t care...", zingt Iggy Pop op het album "Funhouse" uit 1970. Het is de ultieme garageplaat, ruimtelijk, strak en smerig. Punkvoorloper avant la letre.

Twee cd's had ik al van The Stooges in huis (The Stooges en Raw Power), maar deze hakt er aardig in. Fijn en tekenend dat muziek uit 1970 je nog zo kan raken.Met klassiekers als "Dirt" en "I feel allright"; die laatste nog gecoverd door The Damned overigens.

Groepen als The Stooges, MC 5 en The New York Dolls waren de voorlopers van punk. In die tijd hadden ze weinig commercieel succes. Het was vreemde muziek, zo begin jaren'70, in een tijd van hardrock, symfonische rock en jazzrock.

De groep viel na 1974 uit elkaar en in 2003 kwam ze weer bij elkaar. Gitarist Ron Asheton, verzamelaar van nazi memorabilia en "drager" van het Ridderkruis, overleed in 2009. Hij werd vervangen door oud gitarist Williamson, maar de oude glorie (als dat er al ooit was) bleef onbereikbaar.

Maar wat een goede muziek hebben de Stooges achtergelaten. Niet te evenaren, net als The Velvet Underground nooit geevenaard zal worden.

Maandagavond

Afgelopen maandag was ik met een goede vriend naar de film "Welcome to the Rileys", een aardige film over een ouder echtpaar dat zich (tracht) te ontfermen over een minderjarige prostituee in New Orleans. Al doende lossen ze ook nog hun huwelijkscrisis op.

Een fijne, "kleine" Amerikaanse film zonder poespas, met goede hoofdrolspelers. Ook al uit op DVD overigens. Gelukkig worden dit soort films ook nog in de US gemaakt, naast al het Hollywoodgeweld.

Echt gezellig kun je het op zo'n avond in theater Provadja (Alkmaar) niet noemen, er zaten 3 andere mensen in de zaal. Wel lekker rustig natuurlijk.
Het theatercafe was ook uitgestorven. Waar vroeger permanent een paar diehards aan de bar hingen, stond de altijd in een wit shirt getooide barkeeper er nu alleen voor. En ook hij ging buiten roken, de bar verlaten achterlatend.

De verhuizing van Provadja naar een nieuw pand gaat voorlopig niet door, het nieuwe college politiek (gewdomineerd door populistische partijen) heeft er een stokje voor gestoken. Jammer, het is te klein, te gehorig en verouderd.

Zeker, het is wat opgeknapt met veel rood fluweel aan de wand, gelijk een bordeel. Maar de klasse van een Toneel/Filmschuur in Haarlem heeft het niet. Ik trek graag de paralel omdat het er daar vroeger uitzag als Provadja nu (minus bordeelrood).

Een jaar of 10 a 15 geleden was Provadja zelfs een tijdje de hipste tent van Alkmaar, het zat er stampvol op zaterdagavond. Nu niet meer voor te stellen.

Doorgestuurd, voor wat het waard is

Vier opmerkelijke data in 2011:

1-1-11
11-1-11
1-11-11
11-11-11

Voorts: neem de laatste twee cijfers van je geboortejaar en tel de leeftijd die je dit jaar wordt er bij op en het resultaat zal 111 zijn (voor iedereen).

Dit jaar zal oktober 5 zaterdagen, 5 zondagen en 5 maandagen tellen.
Dit gebeurt slechts eens in de 823 jaar.

XJR 4 Ever

Wat een genot om weer een nieuwe motor te rijden ! Ik heb het over mijn zwarte Yamaha XJR 1300, alias Black Beauty. Zo'n souplesse, zo'n soepelheid nog.

Eigenlijk wilde ik de vorige XJR inruilen voor een Yamaha FZ 1, maar de proefrit viel tegen. Heeft 150 PK meer, maar "onderin" gebeurde er weinig. Ja, boven de 110 km/u trok ie flink op, da's waar. Maar zo vaak kun je geeneens meer boven de 100 rijden. En het motorgeluid van die F 1 beviel me ook niet: hoog en zenuwachtig.

Nee, dan de diepe, sonore brom van de XJR, met zijn bullige karakter ! En trekkracht alom, je kunt rustig in zijn 5e versnelling met 50 km/u in halen zonder terug te schakelen.

Deze motor is eigenlijk de erfgenaam van de Yamaha XS 1100, een superbike uit de jaren 70/80. Die heb ik ook gehad, maar ik heb nog nooit zo veel pech met een motor gehad als met die. Ok, hij was tweedehands, maar zo veel ellende ?

Toen ik em net in Zwolle gekocht had kreeg het voorlicht al kuren. Later verloor ik een zijkapje onderweg, viel met motor en al om in de hal en ging met het gevaarte onderuit in de sneeuw.

Het ergste was nog dat boven de 140 km/u de snelheid inzakte tot onder de 100 en het benzineverbruik schrikbarende vormen aannam. Slecht een van de twee benzinekraantjes werkte, de andere viel niet aan te sluiten.

3 monteurs hebben er aan gewerkt en geen van allen kon het probleem van het terugzakken oplossen. Uiteindelijk heb ik het vod met verlies verkocht.

En daarom ben ik nu zo blij met mijn huidige bike. Die verdrinkt de nachtmerrieachtige beelden van de XS 1100. Uiteindelijk gerechtigheid.

This town is becoming like a ghost town

Nu de toeristen Egmond aan de Hoef hebben verlaten valt des te meer op hoe desolaat het dorpje geworden is. Het eenzame centrum wordt overwaaid door bladeren en er is geen mens op straat te zien. Lang geleden sloten het supermarktje, de slagers en de bakker reeds de poorten. En zo is het doods geworden.

Ok, er is een nieuw winkelcentrum plus nieuwe bibliotheek voor teruggekomen, maar dat staat net buiten het centrum. En het dorpscafe bloeit ook nog, een paar lokale vaste dronkaards herbergend. Het is alleen triest om die lege winkelpanden te aanschouwen. Zou daar geen leuke nering voor te bedenken zijn ?

Heb ook medelijden met de toeristen die (voor het eerst) het Egmonder Slot bezoeken. Ongetwijfeld verwachten zij een prachtig kasteel aan te treffen a la het Muiderslot. Wat echter rest zijn fundamenten en een brok overgebleven muur. Je kunt er wel lekker rondlopen.

Vroeger ging ik vaak bij een vriend op bezoek in Egmond aan de Hoef. Hij had een appartement boven een dierenzaak. De geur van dierenvoer en het geluid van tsjilpende vogels drong het appartement binnen, terwijl vriend Nico in het beige interieur eindeloos uitwijdde over zijn favoriete muziek. Hij kon nergens anders over praten.

Misschien dat door die bezoekjes mijn beeld van Egmond aan de Hoef ietwat triest gekleurd is ?

Het giet zoals het giet

Afspraken worden afgezegd, activiteiten adgelast en barbecues afgeblazen. Buienradar is geraadpleegd en het ziet er slecht uit om 17.06 uur in de Kop van Noord-Holland.

Het is niet meer van "we zien wel", regenkleding aan en parapluie in de aanslag, en op pad. Nee, we blijven binnen en nemen geen risico's.

Zo redenerend had ik de Uitmarkt in Amsterdam op zondag ook kunnen overslaan, maar ik ben toch blij dat ik geweest ben. En tussen de buien door scheen de zon ook nog.

En wat ook leuk is, is om eens helemaal doorweekt thuis te komen. Zodat al je kleren aan je lijf plakken en je zwarte broek afgeeft. Handschoenen op de kachel en ze zijn na 2 dagen nog nat, dat werk.

Sign O times

"Fame" in Amsterdam sluit in januari definitief haar deuren. Ondanks een omzet van 12miljoen Euro vorig jaar is het niet rendabel meer om de zaak draaiende te houden.
En zo verdwijnt er, na Boudisque, Get Records, de Virgin Megastore en Get Records, nog een geroenommeerde cd/dvd winkel.

Is altijd leuk om in Fame rond te snuffelen, op zoek naar koopjes. En om "gewoon" nieuwe cd's aan te schaffen, of prachtige muziekboeken door te bladeren. Yak: weer een baken op mijn wandelroute door Mokum omgevallen.

Uiteindelijk zullen alleen de winkels met tweedehands geluidsdragers overleven. Hoewel ? Zo druk is het bij laatste rots in de branding Concerto (3 panden naast elkaar !) meestal ook niet.

Nee, binnen 2 a 3 jaar is de cd dood en begraven, schat ik zo in. Dan bestaat muziek alleen nog uit "streams", zoals Spotify en 22 streams. Het downloaden van de cd's hoeft dan ook niet meer, evenals het kopieren ervan.

Makkelijker wordt het dus zeker. Maar trots op straat lopen met mijn nieuwe aanwinst in een mooi plastic tasje is dan voorgoed voorbij. En die heerlijke geur van een platenzaak is zometeen alleen nog als parfum te koop.

De Heerlijkheid revisited

Er passeert een ronkende Ferrari, een oude Mercedes en een Porsche a la James Dean. Zomaar de oogst van even op het terras hangen in Bergen. Vooral in het centrum krioelt het in de zomer van de mensen, auto's en motoren.

Nu mag Heemstede (waar ik ook wel eens kom op zondag) ook poenig zijn, qua atmosfeer haalt dat dorp het toch niet bij Bergen. Er is ook minder toerisme. Wat de kustplaats ook voor heeft is de rijke kunstgeschiedenis. Onlangs las ik over een verdwenen kunstenaarscafe in de Kleine Dorpsstraat (waar ik vroeger op kamers woonde). Nooit van het bestaan geweten.

En niet te vergeten restaurant "Het huis met de pilaren", waar ooit Jacques Brel nog eens optrad. En niet te vergeten het DKW museum en filmhuis "De Zwarte Schuur", gelegen in het bos.

Ook zo lekker dat de supermarkt op zondag open is, by the way. Geen flauw gedoe met pas opnen om 16.00, zoals in Alkmaar. Eerst even zwemmen op zondagochtend en dan naar de AH. Kleine, fijne geneugten. Net als een heerlijk Italiaans ijsje van Pane, bij de Ruinekerk.

Afgelopen zondag was er in Bergen aan Zee een kunstmarkt en onlangs in het centrum een ruime boekenmarkt. Het jazzfestival moet nog beginnen. Wat een leven in de brouwerij. En half september is het allemaal weer voorbij en wordt De Heerlijkheid weer een slaperig dorpje.

Maakt niet uit, een kwartiertje op een bankje, cola in de hand, blijf ik toch doen.

All around the world

Ik werk nu ook in het onlangs geopende nieuwe filiaal van de Bibliotheek IJmond-Noord
in Heemskerk. Het is een prachtig gebouw, samengevoegd met het nieuwe gemeentehuis.

Heel modern en ruim opgezet en uiteraard volgens het "display" concept, d.w.z. meer ogend als een boekenwinkel, met op tafels uitgestalde boeken. Het oogt een stuk uitnodigender dan de traditionele rijen met boeken achter elkaar. Nu is de collectie op "Werelden" gerangschikt, zoals Vrije Tijd, Hobbies en Werk en Economie.

Nadeel is dat het soms moeilijker zoeken is. I.p.v.simpelweg de nummering op de boeken te volgen moet je bedenken in welke "Wereld" het staat.
Soms kom ik nog steeds voor verrassingen te staan. Gisteren verwachtte ik een boek over beelden maken bij de afdeling Vrije Tijd, waar ook de boeken staan over zelf schilderen, handwerken en tekenen. Maar nee: beeldhouwen valt onder Kunst.

Al met al vergt het nieuwe concept meer van de bibliothecaris anno 2011. Voortdurend dienen de displays bijgevuld en geordend te worden. Rommeligheid is uit den boze. Ruimde ik in het verleden voornamelijk non-fictie op de volwassenen afdeling op, nu is het de bedoeling ook romans en de jeugdafdeling op te ruimen. Maar goed, zo kom je nog eens ergens...

Nadeel van het nieuwe pand zijn de afstanden. Het is een enorm langestrekt gebouw, in feite onoverzichtelijk. Mijn bureau staat in het midden, bij de entree. Dat is mooi. Het is alleen ver verwijderd van de boeken links in de hoek en boven (en de lift werkt nog niet !). Heeft een klant daar een vraag dan is het een aardig stukje wandelen naar het inlichtingenbureau...

Uiteraard loop ik ook rond, maar door het vele opruimen kom ik daar vaak niet aan toe. En zo mis je een beetje het overzicht. Enfin, uiteindelijk is het wel een kick in zo'n moderne bibliotheek te werken.

JHM

Onlangs bezocht ik het Joods Historisch Museum in Amserdam. Ik had het idee dat het een stoffig museum zou zijn, maar het tegendeel is het geval.
Uiteraard is er de nodige aandacht voor de Joodse geschiedenis, relikwieen en sieraden en is ook het oude gebedsgedeelte (inclusief bad !) te bewonderen, maar er is ook ruimte voor minder traditionele kunst.

Zo zijn er op dit moment twee interessante exposities: "Onbewaakte momenten", met foto's van de Duitse fotografe Marianne Breslauer en "Van Dada tot surrealisme", met werk van Joodse Roemeense avant-garde kunstenaars, verwant aan Dada en Cabaret Voltaire.

Het werk van Breslauer bestrijkt de jaren twintig en dertig. Veel opnamen van de "nieuwe vrouw": portretten van vrouwen in mannenkleren. Vrouwen die er niet als man, en niet als vrouw uitzien. Ook veel sfeervolle stadsgezichten in Berlijn, Parijs en Amsterdam.

Het werk van de Roemeense dadaisten maakte nog wat meer indruk op mij. Ruim 80 woeste, vervreemdende en expressionistische schilderijen zijn verzameld. Het meeste werk is nog nooit buiten Roemenie te zien geweest.

Kortom: beide exposities zijn een aanrader. Alleen jammer van de strenge toegangscontrole, het leek Schiphol wel. Maar ja, misschien is zelfs zo'n leuk museum ook wel doelwit van terroristen.

Vaarwel. ijskonijn !

Edwin van der Sar, alias Sar, alias "Het Ijskonijn", heeft gisteren indrukwekkend afscheid in de Arena. Hij speelde in het weer bijeengebrachte Oranje van '98 (misschien wel het beste Oranje ooit) en het Ajax van '95 (misschien wel het beste Ajax ooit). Ook waren er door Sar veel gastspelers van topniveau uitgenodigd om een balletje te trappen.

Het is veelzeggend dat de Arena zo goed als uitverkocht was: glorydays are here again. Alle godenzoon waren komen opdraven. Ronald de Boer grijzer en Marc overmars met wijkende haarlijn. En Sar (40) nog immer jong uitziend; in feite niet veel veranderd sinds zijn debuut begin jaren '90.

Niet voor niets bijgenaamd "Het Ijskonijn", want immer onverstoorbaar en nuchter. Op grote uitbundigheid heb ik hem nooit betrapt. Op groot verdriet na een nederlaag ook niet. Hoewel...? Ik heb hem een keer zien huilen. Ik dacht na de nederlaag tegen Brazillie op het WK van '98.

En hoewel Edwin van der Sar meerdere malen de Champions League won, pakte hij met Oranje (130 caps) nooit een hoofdprijs. Enkele malen was hij dichtbij, maar het was steeds net niet. Een kleine smetje dus op een verder glanzende carriere, die eindigde bij het grote Manchester United.

Zal Stekelenburg ooit zijn ware opvolger worden ? In elk geval is er voor hem dan nog een lange weg te gaan. If ever...

The killer years

Wat ging er door Jacky Stewart heen toen hij ondersteboven met zijn bolide in de greppel lag vastgesnoerd, de benzine om hen heen druppelend ? De dood was dichtbij. Hij werd gered, maar het duurde een half uur.

In de docu "Grand Prix. The killer years" (afgelopen dinsdag op Kenet/Canvas) was goed te zien hoe gevaarlijk voorheen het racen in de Formule 1 was. Elk jaar viel er minimaal 1 dode te betreuren.

Maar het circus draaide gewoon door, het hoorde er bij. Coureur zijn betekende: ongehoorde risico's nemen. Betekende op weg zijn in gammele auto's, geen ambulance voorhanden, gesloten ziekenhuizen in de buurt, geen vangrails en licht ontvlambare raceauto's. Take it or leave it, het was de "charme" van de sport. De dood rijdt altijd mee.

Mede dankzij diezelfde Jacky Stewart, hoofd van de GPDA: Grand Prix Drivers Association, kwamen er langzaam maar zeker verbeteringen aan de circuits/voorzieningen en de auto's tot stand.

Niet dat de rijders meteen serieus genomen werden, integendeel. Daar gingen heel wat boycots van circuits aan vooraf. Wat ook hielp was de komst van sponsors in de jaren zeventig. Want wie wil dat zijn naam staat op een auto die ondersteboven ligt of, nog erger, volledig uitbrandt met de coureur er nog in ? (Williamson, 1973, op Zandvoort) ?

Heden ten dage kunnen we stellen dat Formule 1 racen veiliger is dan wielrennen of voetbal. Als ik de renners van de Tour de France zie afdalen in de regen, slecht beschermd, hou ik mijn hart vast. Crasht er een F 1 auto dan is het spectaculair, meestal stapt de rijder er ongedeerd (of licht gewond)uit.

Kortom: goed werk, Sir Jacky !

De lach van Mona Lisa ?

De meeste Nederlanders hebben niets met het uiterlijk van het Eurobiljet (En ook niets met de Euro an sich, denk ik). Maar goed, het is er en zal waarschijnlijk niet verdwijnen (hoewel, hoeveel crises kun je overleven ?).

Uit onderzoek van de DNB blijkt dat we het eurobiljet willen opleuken, met bijvoorbeeld beroemdheden als Mona Lisa em Beethoven. Alles beter dan de fictieve bouwwerken die er nu op staan. De Nederlander heeft zelfs geen moeite met niet EU-symbolen zoals de Big Ben. Nationalistisch zijn we, ondanks de geschiedeniscanon, niet. Rembrandt of klompen hoeven er (godzijdank) niet per se op.

Zelf denk ik aan afbeeldingen van werk van bv. Anton Corbijn, Mondriaan of een moderne kunstenaar. Het cachet van de vroegere gulden biljetten zal wel nooit meer terugkomen, helaas. Maar we moeten proberen het beste van dit monopolygeld proberen te maken. (En ja: ik wil weer een knisperend biljet en geen krantenpapier).

Net als met de munt het geval is zou het een goed idee zijn om 1 kant "Europees" te laten en de andere kant doot de verschillende landen zelf te laten ontwerpen. Zo is er nog een beetje eigen identiteit over en is het leuk om de biljetten te bekijken.

Enige tijd geleden gingen er binnen de EU ideeen rond om zowel de voorkant als de achterkant van elke munt gelijk te maken. Een grote eenheidsworstmunt dus. Daar hoor ik gelukkig niets meer over. Als er 1 idee fataal is voor de Euro dan is dat het wel.

27375

Er van uitgaand dat ik 75 word heb ik berekend dat ik ongeveer 27375 maal ontbijt met beleg, gegeten zal hebben. Dat betekent elke dag weer bedenken waarmee ik het brood zal beleggen. Ik hou van afwisseling namelijk. Uiteraard kun je, zoals velen doen, elke dag alleen maar kaas op je brood doen. Of alleen maar ham. Of alleen maar jam. Dan is het eenvoudig.

Maar als je van afwisseling houdt moet je toch wat creatiever zijn. Denk aan: makreel, bockworst, gehaktballen of uitsmijters op de bammetjes. Ik ben niet zo'n zoetbelegger by the way.

Grappig trouwens dat veel "beleggedrag" nog uit mijn jeugd stamt. Zo was ons gezin nogal gesteld op Smac van Unox, en dat eet ik nog steeds (hoe vet het ook is). Ook het eten van gebakken vis op brood kan mijn goedkeuring weg dragen, iets wat thuis ook bon ton was (maar dan op zaterdagavond, met brood) veel voorkwam. En wat te denken van gebakken tomaat met ui ? Eigen variant: reepjes ontbijsprek erdoor.

Toch vind zelfs ik het soms moeilijk om te bedenken waarmee ik mezelf nu weer eens zal verwennen. Op een gegeven moment had ik een overkill aan filet americain, paardenworst en vissticks op het menu en zodoende ging het "delicatessegevoel" er van af. Blijven afwisselen dus !

Onlangs nam mijn vriendin bloedworst uit Venlo van een speciale slager mee voor op brood. Lekker bakken en smullen maar. En ook bloedworst at ons gezin regelmatig, maar dan minder lekkere. En zo was de cirkel weer rond.

(Let's dance to) Joy Division

Ja, de legendarische Engelse band Joy Division (Joy). Nog steeds in de belangstelling, ruim 30 jaar na de opheffing. Door toedoen van bands als Interpol, White Lies, Chapel Club en Editors (geinspireerd door het grote voorbeeld uit Manchester), blijven ook de verzamelcds's en DVD's maar uitkomen. Gisteren hoorde ik nog een cover van The Killers van het Joy-nummer "Shadowplay"." (Niet slecht gedaan trouwens).

Geweldig dat ik JD nog in Paradiso heb zien optreden (2 sets, vrij uniek). De spastische dansbewegingen van zanger Ian Curtis geobsedeerd volgend. "Here are the young man, the weight on their shoulders...". Witte overhemden en stropdasjes, wijde broeken en allen in het zwart/grijs.

Ik zet de muziek van Joy nooit "zomaar" op, dat zou heiligschennis zijn. Je moet er echt in de stemming voor zijn. Zeker voor de 2e cd "Closer", zo mogelijk nog donkerder dan debuut "Unknown pleasures". Kan me een ballet voorstellen waarin gedanst wordt op de muziek van Joy. "She's lost control" zou zelfs als folkloristische dans op het Waagplein hoge ogen scoren.

Joy werd New Order, waarbij de reeds aanwezige dansinvloeden verder ontwikkeld werden. New Order ging 2007 uit elkaar en de leden gingen ieder hun eigen weg. Bassist Hook speelt tegenwoordig met zijn nieuwe band de complete "Unknown pleasures" na. Naar het schijnt is gitarist Bernard Sumner nu ook geinteresserd in het verleden van Joy (jarenlang wilde hij er niets van weten). Misschien komt er binnenkort nog wel een reunie van Joy Division, met de dochter van Ian Curtis als zangeres ?

Enfin, dat is niet echt te hopen. Laat de mythe maar intact, voor altijd in de "Shadowplay", waar de geest van Ian Curtis ook vertoeft.

Lisboa !

Opvallend: de motoragenten in Lissabon rijden in korte broek en met shirts met korte mouwen rond, gevaarlijk of niet. Geen wonder: met 30 graden stomen in een motorpak is geen pretje.

Mijn verblijf in de hoofdstad van Portughal is mij uitstekend bevallen. Ik vind het een knusse stad, dit ondanks de grote pleinen met gigantische standbeelden in het midden. Je kunt namelijk makkelijk via zijstraatjes in de intiemere buurtjes komen, waar je ook lekker (goedkoop) kunt eten tussen de Portugezen.

Tamlijk vriendelijke inwoners ook in Lissabon, al hebben ze niet de uitbundigheid van de Spanjaarden. Interessant dat je overal de connecties ziet met voormalige kolonie Brazilie. Zo werken er ook veel Brazilianen in de Portugese hoofstad.

De stad is ook afwisselend en daardoor nog interessanter dan Madrid, waar ik vorig jaar op vakantie was. Leuk om te zien: het Design-museum, het uitgebreide Expo 98 terrein, het buurtje van de Kaapverdianen en de botanische tuin, compleet met de vergane glorie van een sterrenwacht. Eens begaven zich hier geleerde heren door de voordeur, nu heerst er het verval.

Minder geslaagd: het uitstapje met de ferry naar de "overkant": daar was werkelijk niets bijzonders te zien en we konden ook niet aan dek uitwaaien.
Dat hebben we dan maar gecompenseerd met de lekker sterke koffie van Portugal, compleet met een van de vele lekkere hapjes die overal verkrijgbaar zijn.

Harde tijden

Het kabinet Rutte toont nu, (na de Provinicale Statenverkiezingen) zijn ware gezicht:
deregulering, fusies, opheffingen en bezuinigingen all over the place.

Vandaag het nieuws dat de omroepen moeten samengaan (uitgezonderd de VPRO, godzijdank) en ook geen kadootjes aan nieuwe leden meer mogen uitdelen. Ik zeg: hoog tijd om eindelijk het vermolmde omroepstelsel te saneren. Meer samenwerken = zuiniger !

Allochtonen moeten meer "zelf inburgeren", zonder de immer toekijkende overheid. Een goed idee. Maar of het gaat werken ?
Gemeenten krijgen uberhaupt meer handelingsvrijheid van deze regering. Ook een goede zaak. Maar of de budgetten voldoende zijn om ook de kansarmen voldoende te ondersteunen ?

Verder worden o.a. opgeheven: Postbus 51 en Stivoro (anti rook lobbyisten). Zit ook wat in: hoeveel betaalde antirookorganisaties zijn er onderhand al niet ? Prima dat ze er zijn, maar eigen boontjes doppen dus. En de belerende spotjes van de overheid in de vorm van Postbus 51 zal ik ook niet echt missen.

Guess who ? You know Who

The Who ?

- 4 Engelse snotneuzen zetten rock 'n roll wereld op zijn kop in de sixties.
- 4 Muzikanten die allen lead spelen
- Sharp dressed men: gehuld in de Union Jack
- Flirten met pop art
- 4 personages die niets met elkaar gemeen hebben
- Gitarist soleert, drummer soleert, bassist soleert
- Gitarist doet "The Windmill"
- Band slaat na afloop optreden apaaratuur in elkaar
- Drummer wordt gekker en gekker
- Bassist speelt in "skeletpak"
- 15 doden bij openluchtconcert in Canada
- Rockopera "Tommy"
- Rockopera "Quadraphenia"
- Film "Quadraphenia"
- Drummer Keith Moon overlijdt op 32 jarige leeftijd
- Bassist John "The Ox" Entwhistle sterft in hotelbed door overdosis cocaine
- Roger Daltrey en Pete Townsend worden na circa 30 jaar uiteindelijk echte vrienden

Kortom: een unieke band. Nooit geevenaard en nooit meer te evenaren.
De DVD "The Who: the amazing story" vertelt het hele verhaal. Een aanrader.

Smells like...

Onlangs liep ik met een lekkende vuilniszak de trap in de hal af, een smerige geur verspreidend door het trappenhuis. Die geur rook ik nog dagenlang, ook buitenshuis.
Dat geeft aan hoe sterk de associaties van geuren zijn. Zij blijven langer in het geheugen opgeslagen dan beelden en roepen al dan niet prettige associaties op.

Uit onderzoek blijkt dat een citroengeur in de auto er voor zorgt dat de bestuurder beter rijdt. En ook Connexxion heeft met een dergelijke geur in haar bussen geexperimenteerd. Het bleek dat de passagiers zich dan veiliger en prettiger voelden. Naam van de odeur: "Refresh Voyage."

Zelfs een gerenommeerd merk als Rolls Royce verkocht op een gegeven moment minder auto's doordat, vanwege veiligheidseisen ivm brandveiligheid die verplichtten het leer met een bepaalde vloeistof te bewerken, de binnenkant niet meer naar leer rook. De oplossing: een essence met leergeur in de cabine loslaten.

Voorbeelden van veelvuldig gebruik van geuren door bedrijven zijn er legio: Singapore Airlines, Swissotel en het Parijse warenhuis Lafayette (wasverzachtergeur op de babyafdeling); alles om de klant op zijn gemak te stellen/meer te verkopen. Oo
Ook H & M, Ikea en Volvo zijn al over gegaan op "bedrijfsgeur".

In de bibliotheek hebben we al een bedrijfsgeur: de geur van boeken. Kenmerkend voor alle biebs. Ook lekker: de geur van motoren in een showroom, of de frisse geur van jonge vrouwen die je passeren op straat. Dan raak ik toch licht bedwelmd. Heel wat aangenamer dan de geur van verrotting van een lekkende vuilniszak.

Even 002 bellen...

Je kunt je het anno 2011 niet meer voorstellen: even 002 (van de PTT !) bellen om de tijd op te vragen. Nog niet eens zo heel lang geleden deden mensen dat. In een tijd dat er nog geen sprake was van Teletekst, internet of mobieltjes, was dat de gewoonste zaak van de wereld. Een uitkomst als je wandklok stuk was.

In het Teylers Museum in Haarlem nu de tentoonstelling "Gadgets & Games". Een bijzonder amusante verzameling relikwieeen van de afgelopen 40 jaar. Van brommers, tot de driewieler Messerchmidt auto, via oude computerspelletjes (die je daar ook kunt spelen, zoals "Pong"), cassettedecks, jaren '70 behang en diverse oude telefoons is het een fijne trip naar "Nostalgia Lane".

Frappant: de laserprinter van HP uit 1999, die wij in de bieb ook gebruiken, staat er ook. Destijds een technische doorbraak, nu een museumstuk (dat nog vaak weigert ook en voortdurend met zijn lampjes knippert, maar nog wel in gebruik is).

Toen ik vroeger in Schoorl woonde reed er een oud mannetje rond in een bovengenoemde Messcherschmidt. Voordeel daarvan was dat je geen autorijbewijs nodig had. Nu zie je ze nooit meer rijden, helaas. Wat ik nooit zal vergeten is het beeld van de eigenaar, die zijn tosti's met servet en al op at. Maar dit terzijde.

"Koos..."

Zo beginnen altijd de interviews van presentator Andre van der Toorn met de landelijke verkeersofficier Koos Spee. Van der Toorn speelt de verontwaardigde "Jan modaal automobilist" en Spee de immer ongenaakbare en nooit twijfelende en rechtschapen "verkeersheilige".

Onlangs was de 200e aflevering van "Wegmisbruikers" op SBS 6 te zien. Het is een meesterlijk programma, in al zijn eenvoud. De mooiste tv levert het op als de aangehouden verkeersovertreders kwaad worden. Als er op de politie gescholden wordt.
Als er onzinnige excuses en argumenten aangevoerd worden. De bekende kreet: "Ga toch boeven (respectievelijk: pedofielen; nieuwe variant) komt gelukkig nog vaak langs.

Fijn is het ook als de aangehoudenen flink beginnen te ouwehoeren. Tegen de politie (na net beschonken door rood gereden te zijn met 85 km/u, waar je 50 mag): "Ik ben een hele goede chauffeur. Veel beter dan mijn meissie en veel beter dan jullie. Zullen we een keer op Zandvoort racen ? Ik zal jullie vet verslaan."

Waar komt de fascinatie voor "Wegmisbuikers" vandaan ? Is het de herkenbaarheid ? Het leedvermaak ? Het "eigen schuld, dikke bult" gevoel van de kijker ? Of het "he he ik zit veilig thuis achter de buis mij kunnen ze niets doen gevoel" ?

En ja, ik vind het ook heerlijk als bellers in de auto een vette boete krijgen, want het is gevaarlijk en irritant gedrag. De auto als woonhuis en kantoor: bellen, lezen, brood eten, wijzen, ouwehoeren, in slaap vallen, slingeren.

Ik zie het de gemiddelde motorrijder niet doen: die is veel bewuster met het verkeer bezig.

De geschiedenis van mijn kaalheid

Jaap Huisman heeft een boek geschreven over kapsels, en dan vooral over kaalheid. Ietwat vreemde titel: "Kaalheid is een keuze." Je kunt zeggen: kaalheid is het Laatste Grote Taboe: geen baldhead die er graag over praat. Het is toch een aantasting van de "mannelijkheid".

Meest pijnlijk om te zien vind ik mannen die nog een paar slierten haar over hebben en die dat over het verder kale voorhoofd draperen. Scheer je dan maar helemaal kaal. Maar ik heb makkelijk praten, ik heb nog redelijk wat haar. Ik scheer het zelfs bewust om de 2 maanden kaal, vanwege praktische redenen.

Toch, als ik foto's van mezelf van 20 jaar geleden bekijk word ik ook wel eens licht treurig. Verdwenen zijn de prachtige zwarte lokken, resterend is het grijs. Maar dat is beter dan kaalheid natuurlijk. Laten we zeggen dat het gedistingeerd staat (als schrale troost).

Het boek van Huisman gaat in op taboe's rond het kapsel. Zo is het absoluut not done om te praten over andermans pruik, toupet of extenties. In dat licht is het stoer van Marc-Marie Huibregts dat hij en plein publique zijn pruik afzette.

Juist in de tv wereld is namelijk het kapsel van de tv persoonlijkheid onaantastbaar. Het is grotendeel bepalend voor het imago het van de ster. Nieuwe kapsels tasten de herkenbaarheid aan. En ja: Astrid Joosten zonder haar fraaie lokken ? Twee voor 12 zou meteen een stuk saaier worden.

Het boek van Huisman, met een cover van een kalende man die van boven gefotografeerd is, wordt zelfs in veel winkels weggemoffeld naar de afdeling medische boeken, waar het minder opvalt.

Volgens de auteur hebben zelfs de vrouwenbladen geen interesse in het onderwerp kaalheid. Dit terwijl 40 % van de vrouwen er op een gegeven moment ook last van krijgt (en dat heb ik het nog niet over de mannelijke partners). Alles is bespreekbaar in de Libelle: incest, overspel, zaaddonatie, moeizame relaties en moord. Maar kaalheid is een stap te ver blijkbaar.

Zwarte soldaten

Een tamelijk oppervlakkig portret van ex-Waffen SS-ers in de docu "Zwarte soldaten", afgelopen maandag op NL 1.

Waarom eigenlijk zo lang gewacht om hen te interviewen ? Maar goed, beter laat dan nooit. Wat dat betreft deden Armando en Sleutelaar het in hun boek "De SS ers" uit 1966 een stuk beter. De gesprekken met de voormalige soldaten waren langer en diepgaander. Zodoende waren hun motieven om zich aan te melden ook duidelijker. Die bleven nu wat in nevelen gehuld, al werd het wel duidelijk dat er veel avonturiers tussen zaten.

Opvallend veel nederlanders hebben zich destijds aangemeld: 25.000, het hoogste aantal van alle landen in Europa.
In de praktijk viel het leven de vrijwilligers in de Waffen SS niet mee: de Duitsers zagen hen niet als gelijke "Germanen", zoals verwacht. De misere en wreedheid van de oorlog in Rusland ontnam hen vervolgens de overgebleven idealen.

Eigenlijk is de titel "Zwarte soldaten" ook niet van toepassing. Vanaf juni 1940 was de Waffen SS gehuld in het "feldgrau" van de Wehrmacht. Wel met andere onderscheidingstekens uiteraard. Hun lijfblad veranderde niet van naam: "Das Schwarze Korps."

Stijl en stijlloos

Max van der Stoel, oud minister van Buitenlandse Zaken (BZ) is onlangs overleden. Hij was het toonbeeld van een minister met een dergelijke portefeuille. Stijlvol, tactisch en gedreven.

Een goede minister van BZ dient lang te zijn, om zo een zeker prestige en overwicht uit te stralen. Terughoudenheid is een andere basisbekwaamheid. Goede diplomatie wordt vaak achter de schermen uitgeoefend.

Voorbeelden van andere dergelijke stijlvolle ministers uit het recente verleden: Luns, Van der Broek, Bot. Stijlloos, dus minder geslaagd: Rosenthal (te onbenullig), De Hoop Scheffer (te verbeten) en Verhagen (te glad).

Geboortedag

Zou het toeval zijn dat op de geboortedag van Hitler (20 april) op de Duitse tv een film over de deportatie van de laatste joden in Berlijn vertoond wordt? Waarschijnlijk niet, er wordt in elk geval niet aan gerefereerd in mijn tv-gids.

In april en mei wordt er sowieso meer bij WO II stil gestaan, of Hitler nu jarig was of niet. Opvallend dat het na al die jaren in Nederland nog zo sterk leeft. De generaties die de oorlog aan den lijve ondervonden hebben, zijn nu immers bijna uitgestorven. Aan de andere kant logisch, als je bedenkt dat het ook gaat om herdenking van onderdrukking van alle tijden en overal.

Opvallend overigens dat er rond deze tijd altijd vergeten/verdwenen (?) foto's uit de oorlog boven water komen. Soms heb ik het idee dat ze in grote archieven bewust achter gehouden worden om de het publiek "hongerig" te houden. Of is het vanwege geldgebrek? Anders zou ik zeggen: huur een paar man in om de stoffige boel eens flink om te ploegen, zodat al het interessante materiaal nu eens tevoorschijn komt.

In het Stadsarchief in Amsterdam zijn er op dit moment pas ontdekte foto's te zien van een NSB-fotograaf die het "dagelijkse leven" van '40 tot '45 vastlegde. Daaronder ook opnamen van deportaties en huisontruimingen van joden. Omdat het een fotograaf van NSB huize betrof mocht hij overal vrij uit fotograferen.

Het is heel raar, maar ik krijg geen genoeg van boeken en foto's over WO II. Dus nu al het braakliggende materiaal eens flink archiveren, sorteren en tentoonstellen. Wil ik maar zeggen.

Weer dat vingertje

En ja, het kenmerkende vingertje van Vettel wees weer parmantig omhoog na zijn zege in Maleisie in de F 1, afgelopen zondag. Zijn derde achtereenvolgende winst (inclusief de winst in de laatste race van vorig jaar). Toegegeven, het was verdiend.
Foutloos gereden en vanaf pole vertrokken.

Gelukkig waren de achtervolgers ditmaal dichter op zijn hielen. Het moet wel spannend blijven natuurlijk. Ik heb een lichte weerstand tegen te veel achtereenvolgende zeges van dezelfde coureur, hoe sympathiek de jonge Duitser ook is.

Wordt dit de nieuwe Michael Schumacher ? Die had ook seizoenen met grote dominantie. Zoveel dat de races saai werden. Hopelijk pakken rijders als Alonso, Hamilton etc. aankomend weekend in China een zege.

Al met al zijn de races de afgelopen paar jaar door technische maatregelen zeker spannender geworden: het veld rijdt dichter bij elkaar en er zijn meer inhaalacties. Nu dient er bijvoorbeeld vaker van banden gewisseld te worden (en daarbij kan van alles misgaan). Tijdens Maleisie waren er maar liefst 63 pitstops !

De Pirelli banden bieden veel grip, maar bereiken vrij snel "the cliff": het punt waarop de prestatiecurve van de band naar beneden duikelt. De kunst als coureur is dus om optimaal te presteren. Snel rijden, maar zonder te veel bandenslijtage. De banden van Pirelli zijn op verzoek van de overkoepelende organisatie FIA zelfs bewust zo ontworpen. Ergens vreemd: ontwerp een niet te goede band svp !

Moto GP

En gelukkig gaat de topklasse in de Moto GP volgend jaar weer van 800 CC naar 1000 CC, zoals het de zwaarste klasse betaamt. Rare beslissing was dat, om de motorinhoud te verminderen wegens "te hoge topsnelheden". Hebben we het over racen of niet ?

Afgelopen zondag was er een spannende race in Spanje, met veel spectaculaire val/glij partijen op het drijfnatte circuit. Koploper Stoner op de fabrieks-Honda werd onderuit gekegeld door Ducati-nieuweling Rossi, alias "The Doctor" (zoals gebruikelijk met nummer 46 uitgedost).

Ik rij zelf motor en ik geniet van de Moto GP, maar de uitstraling van de Formule 1 heeft deze klasse toch niet. Uiteindelijk is het een strijd tussen slechts 3 merken: Honda, Ducati en Yamaha. Suzuki doet niet echt mee om de prijzen, en Kawasaki heeft zich niet ingeschreven. En waar is BMW ? Suzuki heeft in het verleden vele titels gepakt en beschikt dus over een flinke racehistorie. Jammer !

Al met al doen er per race niet meer dan 17 rijders mee; een karig startveld. Vervlogen zijn ook de tijden dat priverijders een kans maakten op een podium. Nu zijn alle motoren fabrieks -of semifabrieksmotoren.
Kortom: professionalisering. Geen Wil Hartog of Boet van Dulmen meer in de voorste geledingen. En dat doet zeer.

Never mind the bollocks

Vanavond op tv voor het eerst sinds jaren weer eens een "Classic albums" over een Nederlandse artiest/groep: Herman Brood met "Shpritsz".
Heb genoten van de aflevering met "Never mind the bollocks" van The Sexpistols overigens. Ik zal niet de enige zijn, want na elke uitzending van de reeks schiet de verkoop van cd's/downloads van de betreffende albums omhoog. Goede zaak dat "Het Nationale Product" (vreselijke term trouwens) nu ook onder de aandacht komt.

In de Volkskrant stond onlangs een artikel over het schrale aanbod van popmuziek op de Nederlandse tv. Ook de "Nederpopshow" trok te weinig kijkers. Opvallend ook dat die bandjes allemaal 1 minuut willen optreden in DWDD. Het is een aanfluiting. Langer optreden schijnt niet te kunnen, want dan zappen meteen honderduizenden kijkers weg. "Bah ! Live popmuziek ! "

En ja, in de "Nederpopshow" werden de nummers wel volledig gespeeld. Maar in dat programma moest dan zonodig weer een melige quiz met bekende NL popmuzikanten geprogrammeerd worden. Altijd weer die flauwe popquizjes. Wie van de deelnemers krijgt de meeste lachers op zijn hand ?

Wat dat betreft is het BBC-programma "Later...with Jools Holland" een verademing. Elke aflevering een stuk of 6 a 7 artiesten/bands die alle live een paar nummers spelen. En in elk denkbaar popgenre. Tussendoor is er zelfs nog ruimte voor een kort interview met een gast.

Zo wil ik het in Nederland op de buis ook graag zien. Live, een uur lang, veel muzikanten en geen flauwe quizjes. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn ? Never mind the bollocks: here is some live rock 'n roll for you !

Risky business

Afgelopen zaterdag hadden we weer een "riskavond". Je weet wel: het spel van veroveren en verliezen. Van het gooien van zessen tot enen. De ene keer verover je bijna de hele wereld, de andere keer voel je je de grootste loser.

Zo'n laatste avond was het zaterdag: mijn blauwe legers voelden bijzonder stroperig aan, mijn vijanden kreeg ik niet uit de buurt en ik trok regelmatig de verkeerde kaarten ("Slechts 4 legers"). Dan weet je al: dit wordt niets vandaag.

Vriend M. won na lange tijd weer eens (en twee maal op rij). De andere 3 deelnemers wilde daarna nog een spelletje spelen, maar ik was leeg. De wet van Murphy had me murw gemaakt.

Sowieso: het echte fanatieke spelen is er bij mij wel even af. Tenslotte speel ik het Risk al zo'n 30 jaar. Hele ranglijsten van onze prestaties hielden we bij. Aan het eind van het seizoen was er voor de sterkste speler zelfs een heuse bekeruitreiking. Eenmaal speelden we tot 6 uur 's ochtends; van de lichte aardbeving die er toen in Alkmaar plaatsvond merkten we niets. Geen legertje wat er trilde.

Nu bekruipt me wel eens het gevoel dat fut er bij mij uit is. Ok, tactiek speelt zeker een rol, maar verder is het belangrijk om hoge ogen te scoren met de "de dobblies". Een paar enen achter elkaar gooien kan enorme gevolgen hebben.
Vooral als de tegenstander er weer tien legers kan bijzetten. En dan wordt het voor blauw een "mission impossible."

Enfin, ik moet maar weer eens een paar keer winnen, dan komt de ware strijdlust weer terug. Het is het gevoel dat de troepen van Kadaffi nu zullen hebben, oog in oog met de vliegtuigen van de geallieerden.

Pakken, vouwen, stempelen

Nu bijna begraven, maar eens een grote vernieuwing binnen het busvervoer: de strippenkaart. Geintroduceerd in mei 1980 was het een operatie om de macht van de busmaatschappijen (totaal 25) te doorbreken. Allemaal onafhankelijk opererend, ieder met zijn eigen tarieven. En voor de passagier onhandig: met 3 maatschappijen reizen betekende 3 kaartjes kopen. De strippenkaart onderving dat probleem: overal bruikbaar en met uniforme tarieven.

Alleen die zone-indeling, daar begreep niemand iets van. En dat leidde tot grijs rijden. Waarom niet alles per kilometer berekenen ? Nee, eerst een basiszone aftikken en dan bekijken hoeveel stripjes er nog meer gestempeld moesten worden.
Ja, ik heb ook veel grijs en zwart gereden. Als de automaat maar klikte, dan was het al snel goed. Te weinig afstempelen, dubbel stempelen en ongeldig stempelen.

De buschauffeurs waren aanvankelijk tegen de "stripper": bang om fooi mis te lopen. Het was de bedoeling dat de klanten hun strippenkaarten op het postkantoor/bij de sigarenboer aanschaften, zodat de chauffeur helemaal niets meer met geld te maken zou hebben. Dat idee werd al snel losgelaten toen bleek dat er wel degelijk behoefte was om een kaartje in de bus te kopen. Die was dan wel duurder.

Overigens nooit bij stilgestaan dat het getrapte vlaggetje (met de 3 treden) op de strippenkaart symbool stond voor de handelingen "pakken, vouwen en stempelen." De pijlen van boven naar beneden: in de richting van de automaat. Het handje onderaan: daar vast houden.

Enfin, de OV Chipkaart rukt op en die is wel zo makkelijk. Kun je tenminste ook in de trein gebruiken. En eindelijk kost een enkeltje gewoon de helft van een retourtje. Is er toch nog wat licht aan het einde van de NS-tunnel.

1.59.9 cent

Dus nog geen 1,70 cent per liter benzine, zoals de kranten schreven. Dat is de officiele prijs. Maar wie slim is tankt uiteraard onbemand en bespaart Euro's.

Dat is aan te raden, want de prijzen van supermartkartikelen worden naar verwachting zo'n 5 % hoger de komende tijd en door goedkoop te tanken kun je besparen. Overigens: dankzij de grote onderlinge concurrentie van de supermarkten lijken de prijsstijgingen nu nog mee te vallen. Enfin, als je het vergelijkt met landen als Tunesie en Egypte (niet voor niets oproer !) is het eten goedkoop. Daar betalen de inwoners zo'n 50 % van hun inkomen aan voedsel.

Ik schrok laatst wel bij de Aldi: mijn favoriete "grof volkoren met zonnepitten" nu maar liefst 1,39 ipv 1,28 ! In procenten een flinke verhoging uiteraard, maar als ik de bakker (warme/koude, wat u wilt) bezoek betaal ik een Euro meer per brood.

Uit onderzoek van het CBS blijkt dat sinds 2000 vooral de appelmoes flink in prijs gestegen is (92 %), evenals zwemlessen en het laten opmaken van een testament. Daarentegen zijn de tv's een stuk goedkoper geworden. En op voedsel kun je makkelijker besparen dan op tv's, dus dat is een voordeel. In het ergste geval: elke dag blikgroenten met patat en speklap op tafel.

Engineered skin

Dat staat geschreven op mijn nieuwe motorjack. Maar wat het betekent ? Is dat net zoiets als "bewerkt tijgervel" ?
In elk geval: mijn nieuwe zwarte jack bevalt uitstekend. Nee, opvallend is ie niet (afgezien van wat lichtgevende stroken) en hij heeft ook geen tijgerprint. Maar als er kleuren op zitten vind ik het al snel lelijk. Helemaal erg zijn die gele hesjes die sommige motorrijders dragen: alsof ze bij de politie werken.

Wel lekker: een jas die goed sluit en niet bij 120 km/u op de A 9 open waait, en waarvan derhalve de ritsen weer functioneren. (En die redelijk warm is).
Dit jack, samen met mijn nieuwe handschoenen en tamelijk nieuwe broek, geeft al met al een "cool" gevoel. De kick van het motorrijden bestaat mede uit de goede looks. Van de rijder, en van de bike (binnenkort die velgen eens reinigen).

Officieel (maar wie bepaalt dat eigenlijk ?) is het nieuwe motorseizoen op 1 maart weer begonnen, maar ik zie nog weinig motoren op de weg. Nog een beetje te koud uiteraard. Heb ik niet echt last van gelukkig, als echte doorrijder. Hoewel...met die sneeuw hield het voor mij ook op.

Enfin was het maar juli: in sandalen, short en spijkerjack naar Bergen aan Zee met de Yamaha. Dat is wel wat anders dan rijden met de 5 lagen waarmee ik nu ingedekt ben !

El, ja dat is zeker. Maar de rest ?

El Khadaffi
El Kadaffi
El Kaddaffi
EL Kadafi
El Kadhaffi
El Kadafhi
El Kahdafi


Wil de ware dictator opstaan ?

&

Zet "Earth" voor de & en "Fire" erachter en je hebt de naam van een legendarische (well, almost) Nederlandse groep uit de jaren '70: Earth and Fire.
Met o.a.de gebroeders Koerts ("De tuinkabouters") en zangeres Jerney Kaagman als blikvangers leverden zij van '69 tot '80 een reeks scherpe singles af, die alle hoog in de Top 40 belandden. Ook meerdere lp's, maar die spraken mij niet zo aan: te symfonisch en te bombastisch.

Het was een kanjer, die Jerney Kaagman. Eerst met wilde krullenbol, vervolgens met met sluik haar, in strakke leren broek en uiteindelijk in sexy blauw disco pakje. Vergeet haar latere optredens als jurylid van "Idols". Daar had ze meer weg van een lid van de familie Tracy (Thunderbirds): emotieloos en botox all over the place.
Overigens was Jerney geen geweldige zangeres in de studio. Al te vaak werden de nummers een paar octaven aangepast aan haar beperkte zangcapaciteiten.

Dat valt te lezen in de biografie van Earth & Fire die ik nu lees. Daarin ook veel smakelijke anekdotes over de groep. Zo werd voor de optredens altijd een jerrycan met 25 liter vieux ingeladen, bedoeld voor de muzikanten om te mixen met cola. En dan met zijn allen in de grote Mercedesbus, op weg naar smoezelige kleedkamertjes en wrakke zaaltjes. Je kent het wel: jaren '70 rock 'n roll.

Het boek maakt een opvallend punt: hoe komt het dat kwalitatief hoogstaande Nederlandse groepen als Earth & Fire, Golden Earring, Kane en Anouk nooit (permanent) doorgebroken zijn in Amerika en Engeland ?

Het zal mee te maken hebben dat de muzikanten na een buitenlandse tour weer blij zijn om in het buurtcafe een pilsje te kunnen pakken; lekker gezellig thuis. En Nederlanders zijn misschien te eigenzinnig. De onwillige houding van Earth & Fire t.o.v.de pers zal in elk geval niet bevordelijk zijn geweest. En het niet willen wachten van Anouk op een CEO van een Amerikaanse platenmaatschappij die te laat was voor de afspraak zal ook niet bevordelijk geweest zijn voor een buitenlandse carriere...

Cheersch ?

Geflopt: thuistap "Cheersch" van Grolsch.
Het verbaast me niet. Voor een tapbiertje thuis dien je eerst een eenmalige tapkop a 34,95 (daar koop je al 3 kratten bier voor) aan te schaffen en de tweeliterfles kost 4,99.Ook niet echt goedkoop, vergeleken bij een blikje of flesje bier.

Maar afgezien van die bezwaren: het lijkt me zo'n gedoe. Na elk glas weer naar het tapje lopen en tappen. Blik of fles onder handbereik en simpelweg inschenken gaat sneller. Of nog beter: rechtstreeks drinken daaruit. Wat mezelf nog altijd het beste bevalt.

Heineken's "Beertender" doet het nog wel aardig bij de consument. Maar die is ook meer geschikt voor feestjes. Net als de "Perfect Draft" van Grolsch en Philips. De fust met bier heeft dan een inhoud van 6 liter en is daarom meer geschikt voor feestjes. En zeg nou eerlijk: alleen thuis een biertje tappen is toch ook niets aan ?

Het is wat anders bij een bbq of een verjaardag. Dan is het gezellig om even naar de tap te lopen, en daar misschien nog even rond te hangen. Niet dat de bekwaamheid van de barkeeper altijd groot is. Al te vaak bestaat de helft van het glas bier uit schuim, dat slechts tergend langzaam wegtrekt.

Nee, al met al gaat er voor mij niets boven het 0,5 liter blik. Precies de juiste inhoud. Zo'n pijpje is toch ook snel leeg tenslotte.

De kunst van het motoronderhoud

Bijna alweer twee jaar oud: mijn lovebaby Yamaha XJR 1300. Zo'n 32.000 km staat er inmiddels op de teller; een gemiddelde van meer dan 16.000 km per jaar.
Het echte nieuwe is er helaas wel wat af, maar dat is logisch. Niet dat ie zwaar gehavend is, maar vooral vaak vies. Vooral na zo'n regen - en pekelperiode ziet ie er uit als een (ongetemd) beest.

En die uitlaat kan zo mooi glimmen, evenals de velgen. Voor die laatste onderdelen heb ik zelfs nog een speciale reiniger. En ook voor de rest van de motor heb ik goede schoonmaakmiddelen. En als ie eenmaal grondig gereinigd is ziet de XJR er weer fantastisch uit.

Maar de eerste stap zetten is, zoals altijd, het moeilijkst. Had ik een garage ter beschikking, dan zou de drempel al een stuk lager liggen. Nu staat de motor bij de fietsenstalling van de flat en daar is weinig ruimte en licht.
Ergo: naar buiten ! Met de knieen op de stoep en het doekje in de aanslag. Een paar uur ben ik zo bezig, vooral als een buurman een goedbedoeld, maar tijdrovend praatje aanknoopt.

In het zonnetje is het allemaal goed te doen, ook al komen je handen onder het vet en haal je ze open aan scherpe uiteinden. Irritant als je niet alle vlekken op het aluminium kan verwijderen. Product X helpt dan niet meer, tijd voor het wondermiddel Belgom Alu.

Ik geef toe dat ik wel eens jaloers ben op autobezitters. Die rijden de wasstraat in en het klusje is in 15 minuten gedaan. Lekker snel schoon en dan na afloop wellicht de lak in de was zetten. Heerlijk grote vlakken inwrijvend. Daarom poets ik het liefst de tank. De ronde vorm doet me denken aan een vrouwenlichaam.

Tompoucen bij -2

Het was goed koud in de Langestraat in Alkmaar, afgelopen vrijdag. De lokale muzikale held Bertje Doperwtje stond in zijn korte broek wild te zingen over het voormalige "kleine cafe aan de haven" De Kaasbeurs.

Medewerkers van de Alkmaarse Courant deelden kleine tompoucen aan het publiek uit. Dit vanwege de lancering van een nieuwe website.
Ok, zo'n tompouce is niet te versmaden, en hij smaakte uitstekend. Jammer genoeg had ik het bijbehorende servetje al meteen weg gegooid, zodat mijn handen onder de smurrie kwamen.
Ik wilde net beginnen met happen toen er een fotograaf van de krant voor mijn neus stond. Of ik op de foto wilde ? Nee, dat toch maar niet.

Ik heb namelijk een haat-liefde verhouding met de Alkmaarse Courant. Aan de ene kant is het prettig om op de hoogte te blijven van het plaatselijk nieuws ("Fietsendief opgepakt"), aan de andere kant haat ik de burgerlijkheid die er van de pagina's druipt. Het toppunt was laatst een artikel van 1/4e pagina over een door een postbode verloren fietstas, compleet met foto. Nieuwswaarde: 0,0.

Maar verhalen over voormalige kroegen in Alkmaar zijn dan wel weer interessant. Zo leer je nog iets over je eigen stad. Achteraf had ik een beetje spijt dat ik "nee" tegen de fotograag zei. Mijn portretje had prima tussen die van de andere "tompouce-eters" gepast. En een beetje bekende Alkmaarder ben ik toch al.

Winterdip ?

Zal het er mee te maken hebben dat wij vinden dat we het recht hebben om altijd gelukkig te zijn ? Ik heb het over de "winterdepressie." Gevolg daarvan: niet meer je bed uit kunnen komen, slecht slapen en ziek melden op het werk.

Correct me if I'm wrong, maar volgens mij heeft iedereen er wel eens last van in de winter. Er staat niemand te trappelen om 's ochtends in de winter, in het donker, met de blote voeten op het koude zeil, op te staan ? Kijk naar de natuur: daar staat ook alles op een laag pitje in de winter.

Chronobioloog Haffmans geeft tips in de Volkskrant om de winterdip te bestrijden.
Ga sowieso naar buiten, hoe slecht het weer ook. Sta vroeg op, hoe laat het de vorige avond ook geworden is. Hersenonderzoeker Swaab vult aan: "Overdag buiten lopen, geeft nog altijd meer licht dan een lamp binnen. Ook bij bewolkt weer."

Gelukkig beoefen ik zelf al jaren de "anti-winterdepressie therapie." Ik ben altijd vroeg wakker, ook al sta ik niet meteen op. Wel meteen de gordijnen van de slaapkamer open: ik wil de zon zien opkomen. Vervolgens krantje lezen in bed, met verse koffie en muziekje.

Als ik niet hoeft werken ga ik fietsen en zwemmen, hoe slecht het weer ook. Alleen al het buiten zijn geeft veel kracht. Het is een hel om de hele dag "verplicht" binnen te moet hangen. Come on: move on up ! Trouwens: de lente komt er aan.

Uit de cel

Het doek voor de oude, vertrouwde telefooncel valt. KPN stopt met de exploitatie van de laatste 1000. Een icoon gaat verloren. Aanvankelijk gespoten in saai grijs, later in levendig groen. De GSM maakt ze overbodig.

Toen ik nog in Bergen op kamers woonde maakte ik er regelmatig gebruik van. Nu is het onvoorstelbaar: maar in het hele huis (met 4 andere huurders) was er geen telefoon te vinden. En de hospita verbood een gemeenschappelijke aansluiting. Ergo: iedereen was telefonisch onbereikbaar. Als je wilde bellen moest je naar de cellen bij het postkantoor.

Mestal was er wel een van de twee defect en je moest dan ook nog kwartjes op zak hebben, andere munten accepteerde het apparaat niet. Vooral ook niet teveel stilstaan bij het idee dat duizenden anderen die hoorn reeds bij hun oor gehouden hadden. En de geur van spuug op het spreekgedeelte van de telefoon blijft mij ook altijd bij.

Zelfs toen ik mijn eerste eigen woning kreeg, had ik in de eerste jaren nog geen aansluiting. Geen geld voor. Later had ik wel telefoon, maar toen had ik een vriendin die thuis (wonend) geen aansluiting had. In noodgevallen kon ik de buurvrouw bellen. Nu ondenkbaar allemaal. Tegenwoordig is iedereen overal op alle momenten bereikbaar. Ook de pieper en de voicemailmelder zijn apps uit het verleden.

In Haarlem staan meerdere cellen op elkaar gestapeld als kunstwerk. Het is nu een ode aan de laatste telefooncellen. In een aantal grote steden exploiteert een reclamebureau nog zo'n 600 cellen, maar dat zijn verkapte reclamezuilen met een telefoonaansluiting.

MMKA

MMKA ? Museum voor Moderne Kunst Arnhem that is. Agelopen zaterdag was ik daar voor het eerst en het was de moeite waard. Ten eerste is het prachtig gelegen aan de kronkelende Rijn en heb je vanaf het museumcafe een fraai uitzicht op de stromende rivier. Er zijn bezoekers die alleen voor het cafe naar het MMKA komen.

Maar het museum zelf is mag er ook zijn. Leuk ingedeeld met verrassende ruimtes, waarin zelfs een hoog geplaatst kerkorgel niet ontbreekt. En interessante exposities. De tijdelijke tenstoonstelling over de Duitse expressionist Otto Dix en andere Duitse schilders uit het interbellum was indrukwekkend. Veel portretten vooral van "ruwe" arbeiders.

Voorts werk van de Zuid-Afrikaans-Nederlandse kunstenaar Marlene Dumas, met veel (letterlijk)grote werken. Dan nog wat leuk "frobel" werk van beginnende kunstenaars, een expositie over "tweeslachtigen" in Zuid-Afrika (met daarbij tientallen onderbroeken opgehangen aan de wand) en een tentoonstelling over "De Dood", die huiveringwekkend mooi was.

Op de terugweg stuitten we nog op het voormalige hoofdkwartier van de SD (plaquette aan de gevel). Want dat is ook Arnhem: er is hard gevochten tussen de Duitsers en de geallieerden in september 1944. De doorstoot naar Duitsland werd toen geblokkeerd door de Waffen SS-divisies "Frundsberg" en "Hohenstauffen", op wiens aanwezigheid maarschalk Montgomery niet gerekend had. In de omgeving van het MMKA was de strijd heftig en inderdaad: de omgeving kwam me al "bekend" voor van foto's die ik heb gezien over de strijd in de straten van Arnhem.

Nieuw Amsterdam

Zit nu sinds lange tijd weer eens in de OBA. Lekker gratis internetten. In de buurt zijn ze nog steeds flink aan het bouwen. Het nieuwe conferentiecentrum/hotel vlakbij oogt futuristisch. Eigenlijk onvoorstelbaar hoe veel er langs het IJ is neergezet de afgelopen jaren. Zo'n 15 jaar geleden stonden er voornamelijk oude pakhuizen (waarvan er gelukkig ook een aantal bewaard gebleven zijn) langs het water. Ja, behalve Rotterdam stroopt men ook in Amsterdam de mouwen flink op.

In mijn woonplaats Alkmaar zou dat ook moeten gebeuren. Ok, de Eyssen kaasfabriek is mooi omgebouwd, men werkt aan de "Schelphoek" en er is een nieuwe brandweerkazerne (maar daar wordt niemand opgewonden van, lijkt mij).

Het zou goed zijn Overstad eens flink onder handen te nemen. Zoals het nu is, hangt het tussen "winkelplaza" en (voormalig) industriegebied in. Compact is het niet, mooi wandelboulevards ontbreken en er is te veel autoverkeer. En dit laatste is mede het gevolg van het tot eenrichtingsstraat bombarderen van de Kanaalkade. Gevolg: waterbedeffect.

En dan zit er in Overstad de winkel "Expo". Daar heb ik nog noit klanten naar binnen of buiten zien lopen. Het getuigt van lef om een dergelijke zaak in de "middle of nowhere" te openen, op zo'n beetje het meest verlaten gedeelte van Overstad. Tussen de magazijnen en fabrieken. Daar gaat toch niemand een poster of kaartje kopen ?