Bijna bevrijd

Zo'n 7 weken duurt inmiddels de renovatie van de buitenkant van mijn flat, inclusief balkons. Al die tijd gaat de woning schuil onder een lichtwerend gaas op de steigers, dat geen zon doorlaat er waardoor je niet heen kunt kijken. Een isoleercel.

Lig je nog lekker in bed met koffie je krantje te lezen wordt er op het raam geklopt door de schilders: "Mag het raam van de slaapkamer open, mag de deur open, meneer ?"
Ben je achter de pc aan het werk in de achterkamer, opeens getik op het raam. Of alles weer wijd open mag. De kou stroomt binnen.

En wachten op de werkman met het nieuwe kozijn. Hij zou er 7.30 zijn, maar begint uieindelijk om 10.30. Op een gegeven moment heb ik de balkondeur opengezet (zodat ie zelf naar binnen kon) en ben naar het zwembad gegaan. Om twee uur weer thuis kon ik getuige zijn van de operatie. Laat beweerde de beste man nog dat ik na tweeen niet thuis was, zodat hij niet meteen de ventilatie in het badkamerraam kon aanbrengen.

Vreemd overigens: de vloer van het balkon wordt niet gerenoveerd, het plafond wel. Terwijl juist mijn vloer beschadigd is...Maar nee, dat wordt later door de woningbouwvereniging bekeken. Je zou zeggen: ze zijn toch al bezig, inclusief steigers etc.

Het fraaiste staaltje overlast vond afgelopen maandag plaats: een loodgieter o.i.d. voor de deur: of hij stroom bij mij mocht aftappen "om twee gaatjes te boren." Ik moest weg, dus dat ging niet door. De andere buren hadden er (ook) geen trek in. Logisch: zo'n man moet zijn eigen stroom opwekken.

Uiteindelijk had hij blijkbaar toch ergens stroom getapt en werd er flink erop los geboord. Zo erg dat de stukken plafond bij de schuren naar beneden kwamen, net achter mijn geparkeerde motor. En de boel opruimen ? Vergeet het maar !

Enfin, de flat is mooi opgeknapt, dus het was de ellende waard. Maar wat zal ik blij zijn als ik me weer vrij in mijn eigen huis kan voelen. Nog even volhouden.