Even 002 bellen...

Je kunt je het anno 2011 niet meer voorstellen: even 002 (van de PTT !) bellen om de tijd op te vragen. Nog niet eens zo heel lang geleden deden mensen dat. In een tijd dat er nog geen sprake was van Teletekst, internet of mobieltjes, was dat de gewoonste zaak van de wereld. Een uitkomst als je wandklok stuk was.

In het Teylers Museum in Haarlem nu de tentoonstelling "Gadgets & Games". Een bijzonder amusante verzameling relikwieeen van de afgelopen 40 jaar. Van brommers, tot de driewieler Messerchmidt auto, via oude computerspelletjes (die je daar ook kunt spelen, zoals "Pong"), cassettedecks, jaren '70 behang en diverse oude telefoons is het een fijne trip naar "Nostalgia Lane".

Frappant: de laserprinter van HP uit 1999, die wij in de bieb ook gebruiken, staat er ook. Destijds een technische doorbraak, nu een museumstuk (dat nog vaak weigert ook en voortdurend met zijn lampjes knippert, maar nog wel in gebruik is).

Toen ik vroeger in Schoorl woonde reed er een oud mannetje rond in een bovengenoemde Messcherschmidt. Voordeel daarvan was dat je geen autorijbewijs nodig had. Nu zie je ze nooit meer rijden, helaas. Wat ik nooit zal vergeten is het beeld van de eigenaar, die zijn tosti's met servet en al op at. Maar dit terzijde.

"Koos..."

Zo beginnen altijd de interviews van presentator Andre van der Toorn met de landelijke verkeersofficier Koos Spee. Van der Toorn speelt de verontwaardigde "Jan modaal automobilist" en Spee de immer ongenaakbare en nooit twijfelende en rechtschapen "verkeersheilige".

Onlangs was de 200e aflevering van "Wegmisbruikers" op SBS 6 te zien. Het is een meesterlijk programma, in al zijn eenvoud. De mooiste tv levert het op als de aangehouden verkeersovertreders kwaad worden. Als er op de politie gescholden wordt.
Als er onzinnige excuses en argumenten aangevoerd worden. De bekende kreet: "Ga toch boeven (respectievelijk: pedofielen; nieuwe variant) komt gelukkig nog vaak langs.

Fijn is het ook als de aangehoudenen flink beginnen te ouwehoeren. Tegen de politie (na net beschonken door rood gereden te zijn met 85 km/u, waar je 50 mag): "Ik ben een hele goede chauffeur. Veel beter dan mijn meissie en veel beter dan jullie. Zullen we een keer op Zandvoort racen ? Ik zal jullie vet verslaan."

Waar komt de fascinatie voor "Wegmisbuikers" vandaan ? Is het de herkenbaarheid ? Het leedvermaak ? Het "eigen schuld, dikke bult" gevoel van de kijker ? Of het "he he ik zit veilig thuis achter de buis mij kunnen ze niets doen gevoel" ?

En ja, ik vind het ook heerlijk als bellers in de auto een vette boete krijgen, want het is gevaarlijk en irritant gedrag. De auto als woonhuis en kantoor: bellen, lezen, brood eten, wijzen, ouwehoeren, in slaap vallen, slingeren.

Ik zie het de gemiddelde motorrijder niet doen: die is veel bewuster met het verkeer bezig.

De geschiedenis van mijn kaalheid

Jaap Huisman heeft een boek geschreven over kapsels, en dan vooral over kaalheid. Ietwat vreemde titel: "Kaalheid is een keuze." Je kunt zeggen: kaalheid is het Laatste Grote Taboe: geen baldhead die er graag over praat. Het is toch een aantasting van de "mannelijkheid".

Meest pijnlijk om te zien vind ik mannen die nog een paar slierten haar over hebben en die dat over het verder kale voorhoofd draperen. Scheer je dan maar helemaal kaal. Maar ik heb makkelijk praten, ik heb nog redelijk wat haar. Ik scheer het zelfs bewust om de 2 maanden kaal, vanwege praktische redenen.

Toch, als ik foto's van mezelf van 20 jaar geleden bekijk word ik ook wel eens licht treurig. Verdwenen zijn de prachtige zwarte lokken, resterend is het grijs. Maar dat is beter dan kaalheid natuurlijk. Laten we zeggen dat het gedistingeerd staat (als schrale troost).

Het boek van Huisman gaat in op taboe's rond het kapsel. Zo is het absoluut not done om te praten over andermans pruik, toupet of extenties. In dat licht is het stoer van Marc-Marie Huibregts dat hij en plein publique zijn pruik afzette.

Juist in de tv wereld is namelijk het kapsel van de tv persoonlijkheid onaantastbaar. Het is grotendeel bepalend voor het imago het van de ster. Nieuwe kapsels tasten de herkenbaarheid aan. En ja: Astrid Joosten zonder haar fraaie lokken ? Twee voor 12 zou meteen een stuk saaier worden.

Het boek van Huisman, met een cover van een kalende man die van boven gefotografeerd is, wordt zelfs in veel winkels weggemoffeld naar de afdeling medische boeken, waar het minder opvalt.

Volgens de auteur hebben zelfs de vrouwenbladen geen interesse in het onderwerp kaalheid. Dit terwijl 40 % van de vrouwen er op een gegeven moment ook last van krijgt (en dat heb ik het nog niet over de mannelijke partners). Alles is bespreekbaar in de Libelle: incest, overspel, zaaddonatie, moeizame relaties en moord. Maar kaalheid is een stap te ver blijkbaar.

Zwarte soldaten

Een tamelijk oppervlakkig portret van ex-Waffen SS-ers in de docu "Zwarte soldaten", afgelopen maandag op NL 1.

Waarom eigenlijk zo lang gewacht om hen te interviewen ? Maar goed, beter laat dan nooit. Wat dat betreft deden Armando en Sleutelaar het in hun boek "De SS ers" uit 1966 een stuk beter. De gesprekken met de voormalige soldaten waren langer en diepgaander. Zodoende waren hun motieven om zich aan te melden ook duidelijker. Die bleven nu wat in nevelen gehuld, al werd het wel duidelijk dat er veel avonturiers tussen zaten.

Opvallend veel nederlanders hebben zich destijds aangemeld: 25.000, het hoogste aantal van alle landen in Europa.
In de praktijk viel het leven de vrijwilligers in de Waffen SS niet mee: de Duitsers zagen hen niet als gelijke "Germanen", zoals verwacht. De misere en wreedheid van de oorlog in Rusland ontnam hen vervolgens de overgebleven idealen.

Eigenlijk is de titel "Zwarte soldaten" ook niet van toepassing. Vanaf juni 1940 was de Waffen SS gehuld in het "feldgrau" van de Wehrmacht. Wel met andere onderscheidingstekens uiteraard. Hun lijfblad veranderde niet van naam: "Das Schwarze Korps."