Gitaarjongens

De contrasten waren groot: Eelco Gelling in een armoedig kamertje, aan lager wal geraakt door drugs en George Kooymans in zijn ruimte vol gitaren in zijn landhuis in Belgie.

Ik vond het een mooie documentaire, deze "Gitaarjongens", waarin Henny Vrienten een aantal gerenommeerde gitaristen uit Nederland bij elkaar verzamelt om een optreden met zijn allen te verzorgen.

Liefhebbers van mooie gitaren zuijn  het allemaal natuurlijk, deze gitaarjongens. Ebbeling kreeg van een vriendin te horen dat hij op vakantie zijn gitaar niet mocht meenemen. Dat kon ze wel vergeten natuurlijk. En regelmatig wat pielen in de muziekwinkel uiteraard. daar houden ze ook erg van. Het zelf verzamelen van zeldzame gitaren is het hoogste goed.

Gelukkig ook een Jean-Paul Meyer en Daniel Lohues onder de deelnemers, zo werd de wat jongere generatie ook bij het project van Vrienten betrokken. Vrienten, die af en toe bij de gitaristen thuis wat mee pielde op zijn bas. Eigenlijk was hij de vreemde eend in de bij, want "slechts" bassist tussen de glamourboys.

Enfin, een leuk project was het wel. Al heb ik het concert zelf niet meer gekeken: ongetwijfeld veel lange solo's die de zaal in werden gesmeten: dat is me te rocksistisch. "Classical rock" is nu eenmaal niet mijn ding. Het mooiste was al geweest: de interviews bij de gitaristen thuis.

Oh, we love Alladin Sane

Ja, dat was mijn eerste Bowie lp: "Alladin Sin" uit 1973. Ik kwam er aan door een lp van Grandfunk Railroad te ruilen met een vriend. En waar het gezegde luidt: "Waar er twee ruilen, gaat er een huilen" was ik dat niet. Tot op de dag van vandaag draai ik ém nog af en toe. Die pianosolo van het titelnummer blijft geweldig.

Een paar jaar later kocht ik "Ziggy Stardust", de lp die ervoor uit kwam. Een klassieker, maar wel een plaat die nu wat verouderd klinkt. Helemaal te seventies Glamrock dus.
David Jones (echte naam) was zijn publiek altijd een stap voor tot, zeg, eind jaren '80. Toen werd de man meer trendvolger dan trendsetter. Het hele Tin Men groepsgebeuren is ook langs me heen gegaan.

Ik heb ook alleen deze twee lp's van hem. ooit had ik nog "Low" in mijn bezit, maar die heb ik later verkocht (en daar heb ik wel spijt van). En oh ja: een verzamel-cd staat er ook nog in de kast. Die draai ik alleen op zijn verjaardag.
Enfin: leuk dat Bowie terug is met een aardige cd..Hij is een levende legende, al ligt zijn hoogtepunt al lang achter hem. Dat de "Thin white Duke" er uberhaupt nog is vervult me met vreugde.

En zeg toch eerlijk: een symphatiekere popster bestaat er niet.Ik ken ook niemand die zich ooit negatief over David Bowie heeft uitgelaten. Kijktip: de clip van "Blue Jean"

Bicycle, I want to ride my bicycle

Ondanks de waarschuwingen in de reisgids: "draag een helm" en "automobilisten in Sevilla zijn geen fietsers gewend" konden we prima fietsen in het grote Sevilla. Twee fietsen gehuurd bij een vriendelijke Pakistaan en crossen maar. Nooit geweten dat een ATB zo lekker rijdt, by the way. Maar...hou er wel rekening mee dat een fietspad in Sevilla zomaar kan eindigen in het niets...

Met de fiets tourden we makkelijk door de hele stad, inclusief de "outskirts", waar we een oud klooster bezochten, omgebouwd tot modern museum. Daarin o.a.werk van de moderne Chinese kunstenaar Ai Wei Wei. Dat was een van de vele hoogtepunten van de hoofdstad van Andalusie (wel jammer dat onze fietsen door de directie verplaatst waren; ze stonden voor een kunstwerk). Evenals de ontdekking van de "Metropol Parasol": een enorm kunstwerk in de vorm van een "platte paddestoel" midden in de stad, dat je ook kon beklimmen en waarop je een mooi uitzicht over de stad had.

De eerste 2 dagen was het nog 30+ graden, daarna wisselvallig met regen. Het maakte niet zoveel uit, we bleven toch lekker fietsen, af en toe schuilend bij een van de vele cafe's met lekkere koffie.
Kortom: het Spaanse Leven. Voor 20.00 kun je in de meeste restaurants niet eten, dus dan pas je je aan aan de Spaanse gewoonten. Wel even slikken als Hollander natuurlijk, gewend om vroeg te eten.

En zo'n mountainbike schaf ik binnenkort ook maar eens aan...

Grachtengordel

Afgelopen woensdag was ik in de Stadsschouwburg in Amsterdam bij het stuk Platonov (van Tsjechow)), gespeeld door NT Gent uit Belgie.

Het famiiedrama werd onconventioneel uitgevoerd: alle spelers stonden vooraan op het podium en bleven daart ook tijdens de hele uitvoering staan. Zij converseerden tegen het publiek, en niet zo zeer tegen elkaar. Dit had iets gekunstelds, een beetje onecht. Het eerste half uur zat ik te wachten "tot het begon". Maar het was al begonnen...

Goed was de verrijdbare piano, die bespeeld werd door een creatieve pianist die ook hoge tonen uitstootte; het was een extra dimensie bij Platonov. Minder goed (te volgen) waren de Franse woorden die het Belgische gezelschap af en toe uitstootte: onbegrijpelijk voor mij. Maar Platonov is sterk genoeg om 1,45 uur te boeien, ondanks de distracties.

Anna Drijver (wat is die mooi: haast te perfect) deed niet mee aan het stuk, evenals Peter Tuinman,  Felix Rottenberg en Halina Reijn, maar zij liepen er rond als toeschouwer. Heb nog nooit zoveel BN'ers bij elkaar in het wild gezien. Dat is dan ook het leuke van de Stadsschouwburg: even heb je het gevoel dat je ook deel uitmaakt van de Amsterdamse grachtengordel.

Mijn eerste...

Mijn eerste officiele dodenherdenking was dit jaar in Haarlem. Mooi om een keer mee te maken, vooral in Haarlem met haar verleden van o.a.Hannie Schaft en Corrie ten Boom. De burgemeester was er ook, met vervangende ambtsketting (de originele was gestolen).

En ja: wat kan de man nog toevoegen in zijn toespraak ? Alles over de oorlog is al 1000 maal verteld, maar het blijft goed het te herhalen. Zoals Pier Tania eens zei: "Dit nooit meer".
Blijft ook belangrijk om alle Nederlandse genesneuvelden te herdenken, niet alleen van WO 2. Zodoende zal het draagvlak voor de herdenkingen ook sterk blijven als de generaties van WO uitgestorvern zijn.

En moeten de Duitse soldaten ook herdacht worden ? Zijn waren in zekere zin ook slachtoffers. En de collaboarateurs  ? Die ook ? Dat gaat misschien weer wat ver. Zijn maakten een bewuste keuze om met de bezetter samen te werken. Welke Duitse soldaten herdenken, en welke niet ?
De militairen van de Kriegsmarine die nog im mei '45 op de feestende massa op de Dam schoten ?

Blijven moeilijke vragen die elk jaar tegenwoordig op 5 mei voor contoverses zorgen. Maar het is goed om te overdenken. De deelnemers in een oorlog kunnen nooit in zwart-wit geschilderd worden. Grijstinten overheersen. Zie ook de Amerikanen in Irak en Afghanistan.

    

Olifanten

Hou je de olifant uit je leven of leef je met de olifant ? Dat is de vraag die documentairemaakster Janina Pigaht in haar documentaire "Dagboek van een olifant" stelt. (vanavvond NL 2).

Zij ontdekte na het overlijden van haar opa dat hij bij de Waffen SS had gediend. Hij had er nooit over gepraat en leefde dus "met de olifant.".
Net als Horst Tappert, alias Derrick. Hij diende in de 3.SS Totenkopf Waffen SS.Hij had altijd beweerd dat ie bij de Wehrmacht diende.

Nu stopt Max met uitzendingen van Derrick en wijzigt een gelijknamig cafe in Utrecht zijn naam.
Ik vind het allemaal wat ver gezocht. Niet alle Waffen SS-ers hebben oorlogsmisdaden gepleegd, de meesten waren uieindelijk "gewoon" soldaat. naast en met de Werhrmacht. Zij groeiden, des te langer de oorlog duurde, steeds meer naar elkaar toe. De Waffen SS nam zelfs haar leider Himmler steeds minder serieus. Dat wil overigens niet zeggen dat het een gezelligheidsclub was..

Het vreemde is: had Tappert werkelijk bij de Wehrmacht gediend dan was er niets aan de hand geweest. Maar ook de Wehrmacht heeft oorlogsmisdaden gepleegd.
Ik vind: het dient eerst bewezen te zijn dat een soldaat daadwerkelijk oorlogsmisdaden heeft begaan voordat hij, na zijn dood, verguisd wordt.