Shame: een nieuwe Engelse band van jonge honden. De podia worden letterlijk bestormd en ze hebben twee gitaristen voor extra power. Als ik nu 18 was zou ik ze fantastisch vinden. De energie van die jongens druipt van de cd af. Maar ja, ik ben geen 18 meer natuurlijk. Het is echt een band voor de kids. Nu denk ik elke keer: waar heb ik dat eerder gehoord ?
Luister nu veel naar The Soft Moon (elektronisch, gotisch) en A Place to bury strangers (gotisch, met gitaren); beide uit de USA. Grappig is het Engelse The Fat white family.
Een journalist deponeerde onlangs de stelling dat door de strengere bijstandsregels in de UK (daar kom je niet zo snel als jongere meer in terecht) mede de oorzaak is dat er geen Grote Engels Bands meer over zijn.
Groepen als Oasis, Artic Monkeys, Blur, Suede, Happy Mondays, Ride, Stone Roses en The House of love. Doordat dat iedereen nu zijn centen bijeen moet schrapen is er geen tijd meer om in een band te gaan spelen, aldus zijn visie. Als er toch geen werk voorhanden was kon je net zo goed proberen om een rock 'n roll ster te worden.
Frank Boeyen merkte eens op dat in elke Engelse pub bands spelen die tienmaal zoveel talent hebben als welke andere Nederlandse band dan ook. Ik heb ook weinig met NL groepen om die reden. Kensington doet me ook niets.
Dus, May: graag herinvoering van de (makelijke toegang tot) de bijstand in de UK. En snel een beetje, voordat ik uitdroog.
