El Khadaffi
El Kadaffi
El Kaddaffi
EL Kadafi
El Kadhaffi
El Kadafhi
El Kahdafi
Wil de ware dictator opstaan ?
Saturday, February 26, 2011
Monday, February 21, 2011
&
Zet "Earth" voor de & en "Fire" erachter en je hebt de naam van een legendarische (well, almost) Nederlandse groep uit de jaren '70: Earth and Fire.
Met o.a.de gebroeders Koerts ("De tuinkabouters") en zangeres Jerney Kaagman als blikvangers leverden zij van '69 tot '80 een reeks scherpe singles af, die alle hoog in de Top 40 belandden. Ook meerdere lp's, maar die spraken mij niet zo aan: te symfonisch en te bombastisch.
Het was een kanjer, die Jerney Kaagman. Eerst met wilde krullenbol, vervolgens met met sluik haar, in strakke leren broek en uiteindelijk in sexy blauw disco pakje. Vergeet haar latere optredens als jurylid van "Idols". Daar had ze meer weg van een lid van de familie Tracy (Thunderbirds): emotieloos en botox all over the place.
Overigens was Jerney geen geweldige zangeres in de studio. Al te vaak werden de nummers een paar octaven aangepast aan haar beperkte zangcapaciteiten.
Dat valt te lezen in de biografie van Earth & Fire die ik nu lees. Daarin ook veel smakelijke anekdotes over de groep. Zo werd voor de optredens altijd een jerrycan met 25 liter vieux ingeladen, bedoeld voor de muzikanten om te mixen met cola. En dan met zijn allen in de grote Mercedesbus, op weg naar smoezelige kleedkamertjes en wrakke zaaltjes. Je kent het wel: jaren '70 rock 'n roll.
Het boek maakt een opvallend punt: hoe komt het dat kwalitatief hoogstaande Nederlandse groepen als Earth & Fire, Golden Earring, Kane en Anouk nooit (permanent) doorgebroken zijn in Amerika en Engeland ?
Het zal mee te maken hebben dat de muzikanten na een buitenlandse tour weer blij zijn om in het buurtcafe een pilsje te kunnen pakken; lekker gezellig thuis. En Nederlanders zijn misschien te eigenzinnig. De onwillige houding van Earth & Fire t.o.v.de pers zal in elk geval niet bevordelijk zijn geweest. En het niet willen wachten van Anouk op een CEO van een Amerikaanse platenmaatschappij die te laat was voor de afspraak zal ook niet bevordelijk geweest zijn voor een buitenlandse carriere...
Met o.a.de gebroeders Koerts ("De tuinkabouters") en zangeres Jerney Kaagman als blikvangers leverden zij van '69 tot '80 een reeks scherpe singles af, die alle hoog in de Top 40 belandden. Ook meerdere lp's, maar die spraken mij niet zo aan: te symfonisch en te bombastisch.
Het was een kanjer, die Jerney Kaagman. Eerst met wilde krullenbol, vervolgens met met sluik haar, in strakke leren broek en uiteindelijk in sexy blauw disco pakje. Vergeet haar latere optredens als jurylid van "Idols". Daar had ze meer weg van een lid van de familie Tracy (Thunderbirds): emotieloos en botox all over the place.
Overigens was Jerney geen geweldige zangeres in de studio. Al te vaak werden de nummers een paar octaven aangepast aan haar beperkte zangcapaciteiten.
Dat valt te lezen in de biografie van Earth & Fire die ik nu lees. Daarin ook veel smakelijke anekdotes over de groep. Zo werd voor de optredens altijd een jerrycan met 25 liter vieux ingeladen, bedoeld voor de muzikanten om te mixen met cola. En dan met zijn allen in de grote Mercedesbus, op weg naar smoezelige kleedkamertjes en wrakke zaaltjes. Je kent het wel: jaren '70 rock 'n roll.
Het boek maakt een opvallend punt: hoe komt het dat kwalitatief hoogstaande Nederlandse groepen als Earth & Fire, Golden Earring, Kane en Anouk nooit (permanent) doorgebroken zijn in Amerika en Engeland ?
Het zal mee te maken hebben dat de muzikanten na een buitenlandse tour weer blij zijn om in het buurtcafe een pilsje te kunnen pakken; lekker gezellig thuis. En Nederlanders zijn misschien te eigenzinnig. De onwillige houding van Earth & Fire t.o.v.de pers zal in elk geval niet bevordelijk zijn geweest. En het niet willen wachten van Anouk op een CEO van een Amerikaanse platenmaatschappij die te laat was voor de afspraak zal ook niet bevordelijk geweest zijn voor een buitenlandse carriere...
Monday, February 14, 2011
Cheersch ?
Geflopt: thuistap "Cheersch" van Grolsch.
Het verbaast me niet. Voor een tapbiertje thuis dien je eerst een eenmalige tapkop a 34,95 (daar koop je al 3 kratten bier voor) aan te schaffen en de tweeliterfles kost 4,99.Ook niet echt goedkoop, vergeleken bij een blikje of flesje bier.
Maar afgezien van die bezwaren: het lijkt me zo'n gedoe. Na elk glas weer naar het tapje lopen en tappen. Blik of fles onder handbereik en simpelweg inschenken gaat sneller. Of nog beter: rechtstreeks drinken daaruit. Wat mezelf nog altijd het beste bevalt.
Heineken's "Beertender" doet het nog wel aardig bij de consument. Maar die is ook meer geschikt voor feestjes. Net als de "Perfect Draft" van Grolsch en Philips. De fust met bier heeft dan een inhoud van 6 liter en is daarom meer geschikt voor feestjes. En zeg nou eerlijk: alleen thuis een biertje tappen is toch ook niets aan ?
Het is wat anders bij een bbq of een verjaardag. Dan is het gezellig om even naar de tap te lopen, en daar misschien nog even rond te hangen. Niet dat de bekwaamheid van de barkeeper altijd groot is. Al te vaak bestaat de helft van het glas bier uit schuim, dat slechts tergend langzaam wegtrekt.
Nee, al met al gaat er voor mij niets boven het 0,5 liter blik. Precies de juiste inhoud. Zo'n pijpje is toch ook snel leeg tenslotte.
Het verbaast me niet. Voor een tapbiertje thuis dien je eerst een eenmalige tapkop a 34,95 (daar koop je al 3 kratten bier voor) aan te schaffen en de tweeliterfles kost 4,99.Ook niet echt goedkoop, vergeleken bij een blikje of flesje bier.
Maar afgezien van die bezwaren: het lijkt me zo'n gedoe. Na elk glas weer naar het tapje lopen en tappen. Blik of fles onder handbereik en simpelweg inschenken gaat sneller. Of nog beter: rechtstreeks drinken daaruit. Wat mezelf nog altijd het beste bevalt.
Heineken's "Beertender" doet het nog wel aardig bij de consument. Maar die is ook meer geschikt voor feestjes. Net als de "Perfect Draft" van Grolsch en Philips. De fust met bier heeft dan een inhoud van 6 liter en is daarom meer geschikt voor feestjes. En zeg nou eerlijk: alleen thuis een biertje tappen is toch ook niets aan ?
Het is wat anders bij een bbq of een verjaardag. Dan is het gezellig om even naar de tap te lopen, en daar misschien nog even rond te hangen. Niet dat de bekwaamheid van de barkeeper altijd groot is. Al te vaak bestaat de helft van het glas bier uit schuim, dat slechts tergend langzaam wegtrekt.
Nee, al met al gaat er voor mij niets boven het 0,5 liter blik. Precies de juiste inhoud. Zo'n pijpje is toch ook snel leeg tenslotte.
Monday, February 7, 2011
De kunst van het motoronderhoud
Bijna alweer twee jaar oud: mijn lovebaby Yamaha XJR 1300. Zo'n 32.000 km staat er inmiddels op de teller; een gemiddelde van meer dan 16.000 km per jaar.
Het echte nieuwe is er helaas wel wat af, maar dat is logisch. Niet dat ie zwaar gehavend is, maar vooral vaak vies. Vooral na zo'n regen - en pekelperiode ziet ie er uit als een (ongetemd) beest.
En die uitlaat kan zo mooi glimmen, evenals de velgen. Voor die laatste onderdelen heb ik zelfs nog een speciale reiniger. En ook voor de rest van de motor heb ik goede schoonmaakmiddelen. En als ie eenmaal grondig gereinigd is ziet de XJR er weer fantastisch uit.
Maar de eerste stap zetten is, zoals altijd, het moeilijkst. Had ik een garage ter beschikking, dan zou de drempel al een stuk lager liggen. Nu staat de motor bij de fietsenstalling van de flat en daar is weinig ruimte en licht.
Ergo: naar buiten ! Met de knieen op de stoep en het doekje in de aanslag. Een paar uur ben ik zo bezig, vooral als een buurman een goedbedoeld, maar tijdrovend praatje aanknoopt.
In het zonnetje is het allemaal goed te doen, ook al komen je handen onder het vet en haal je ze open aan scherpe uiteinden. Irritant als je niet alle vlekken op het aluminium kan verwijderen. Product X helpt dan niet meer, tijd voor het wondermiddel Belgom Alu.
Ik geef toe dat ik wel eens jaloers ben op autobezitters. Die rijden de wasstraat in en het klusje is in 15 minuten gedaan. Lekker snel schoon en dan na afloop wellicht de lak in de was zetten. Heerlijk grote vlakken inwrijvend. Daarom poets ik het liefst de tank. De ronde vorm doet me denken aan een vrouwenlichaam.
Het echte nieuwe is er helaas wel wat af, maar dat is logisch. Niet dat ie zwaar gehavend is, maar vooral vaak vies. Vooral na zo'n regen - en pekelperiode ziet ie er uit als een (ongetemd) beest.
En die uitlaat kan zo mooi glimmen, evenals de velgen. Voor die laatste onderdelen heb ik zelfs nog een speciale reiniger. En ook voor de rest van de motor heb ik goede schoonmaakmiddelen. En als ie eenmaal grondig gereinigd is ziet de XJR er weer fantastisch uit.
Maar de eerste stap zetten is, zoals altijd, het moeilijkst. Had ik een garage ter beschikking, dan zou de drempel al een stuk lager liggen. Nu staat de motor bij de fietsenstalling van de flat en daar is weinig ruimte en licht.
Ergo: naar buiten ! Met de knieen op de stoep en het doekje in de aanslag. Een paar uur ben ik zo bezig, vooral als een buurman een goedbedoeld, maar tijdrovend praatje aanknoopt.
In het zonnetje is het allemaal goed te doen, ook al komen je handen onder het vet en haal je ze open aan scherpe uiteinden. Irritant als je niet alle vlekken op het aluminium kan verwijderen. Product X helpt dan niet meer, tijd voor het wondermiddel Belgom Alu.
Ik geef toe dat ik wel eens jaloers ben op autobezitters. Die rijden de wasstraat in en het klusje is in 15 minuten gedaan. Lekker snel schoon en dan na afloop wellicht de lak in de was zetten. Heerlijk grote vlakken inwrijvend. Daarom poets ik het liefst de tank. De ronde vorm doet me denken aan een vrouwenlichaam.
Subscribe to:
Posts (Atom)