Grachtengordel

Afgelopen woensdag was ik in de Stadsschouwburg in Amsterdam bij het stuk Platonov (van Tsjechow)), gespeeld door NT Gent uit Belgie.

Het famiiedrama werd onconventioneel uitgevoerd: alle spelers stonden vooraan op het podium en bleven daart ook tijdens de hele uitvoering staan. Zij converseerden tegen het publiek, en niet zo zeer tegen elkaar. Dit had iets gekunstelds, een beetje onecht. Het eerste half uur zat ik te wachten "tot het begon". Maar het was al begonnen...

Goed was de verrijdbare piano, die bespeeld werd door een creatieve pianist die ook hoge tonen uitstootte; het was een extra dimensie bij Platonov. Minder goed (te volgen) waren de Franse woorden die het Belgische gezelschap af en toe uitstootte: onbegrijpelijk voor mij. Maar Platonov is sterk genoeg om 1,45 uur te boeien, ondanks de distracties.

Anna Drijver (wat is die mooi: haast te perfect) deed niet mee aan het stuk, evenals Peter Tuinman,  Felix Rottenberg en Halina Reijn, maar zij liepen er rond als toeschouwer. Heb nog nooit zoveel BN'ers bij elkaar in het wild gezien. Dat is dan ook het leuke van de Stadsschouwburg: even heb je het gevoel dat je ook deel uitmaakt van de Amsterdamse grachtengordel.