Afgelopen zaterdag hadden we weer een "riskavond". Je weet wel: het spel van veroveren en verliezen. Van het gooien van zessen tot enen. De ene keer verover je bijna de hele wereld, de andere keer voel je je de grootste loser.
Zo'n laatste avond was het zaterdag: mijn blauwe legers voelden bijzonder stroperig aan, mijn vijanden kreeg ik niet uit de buurt en ik trok regelmatig de verkeerde kaarten ("Slechts 4 legers"). Dan weet je al: dit wordt niets vandaag.
Vriend M. won na lange tijd weer eens (en twee maal op rij). De andere 3 deelnemers wilde daarna nog een spelletje spelen, maar ik was leeg. De wet van Murphy had me murw gemaakt.
Sowieso: het echte fanatieke spelen is er bij mij wel even af. Tenslotte speel ik het Risk al zo'n 30 jaar. Hele ranglijsten van onze prestaties hielden we bij. Aan het eind van het seizoen was er voor de sterkste speler zelfs een heuse bekeruitreiking. Eenmaal speelden we tot 6 uur 's ochtends; van de lichte aardbeving die er toen in Alkmaar plaatsvond merkten we niets. Geen legertje wat er trilde.
Nu bekruipt me wel eens het gevoel dat fut er bij mij uit is. Ok, tactiek speelt zeker een rol, maar verder is het belangrijk om hoge ogen te scoren met de "de dobblies". Een paar enen achter elkaar gooien kan enorme gevolgen hebben.
Vooral als de tegenstander er weer tien legers kan bijzetten. En dan wordt het voor blauw een "mission impossible."
Enfin, ik moet maar weer eens een paar keer winnen, dan komt de ware strijdlust weer terug. Het is het gevoel dat de troepen van Kadaffi nu zullen hebben, oog in oog met de vliegtuigen van de geallieerden.
No comments:
Post a Comment