Uit de cel

Het doek voor de oude, vertrouwde telefooncel valt. KPN stopt met de exploitatie van de laatste 1000. Een icoon gaat verloren. Aanvankelijk gespoten in saai grijs, later in levendig groen. De GSM maakt ze overbodig.

Toen ik nog in Bergen op kamers woonde maakte ik er regelmatig gebruik van. Nu is het onvoorstelbaar: maar in het hele huis (met 4 andere huurders) was er geen telefoon te vinden. En de hospita verbood een gemeenschappelijke aansluiting. Ergo: iedereen was telefonisch onbereikbaar. Als je wilde bellen moest je naar de cellen bij het postkantoor.

Mestal was er wel een van de twee defect en je moest dan ook nog kwartjes op zak hebben, andere munten accepteerde het apparaat niet. Vooral ook niet teveel stilstaan bij het idee dat duizenden anderen die hoorn reeds bij hun oor gehouden hadden. En de geur van spuug op het spreekgedeelte van de telefoon blijft mij ook altijd bij.

Zelfs toen ik mijn eerste eigen woning kreeg, had ik in de eerste jaren nog geen aansluiting. Geen geld voor. Later had ik wel telefoon, maar toen had ik een vriendin die thuis (wonend) geen aansluiting had. In noodgevallen kon ik de buurvrouw bellen. Nu ondenkbaar allemaal. Tegenwoordig is iedereen overal op alle momenten bereikbaar. Ook de pieper en de voicemailmelder zijn apps uit het verleden.

In Haarlem staan meerdere cellen op elkaar gestapeld als kunstwerk. Het is nu een ode aan de laatste telefooncellen. In een aantal grote steden exploiteert een reclamebureau nog zo'n 600 cellen, maar dat zijn verkapte reclamezuilen met een telefoonaansluiting.