Wat ging er door Jacky Stewart heen toen hij ondersteboven met zijn bolide in de greppel lag vastgesnoerd, de benzine om hen heen druppelend ? De dood was dichtbij. Hij werd gered, maar het duurde een half uur.
In de docu "Grand Prix. The killer years" (afgelopen dinsdag op Kenet/Canvas) was goed te zien hoe gevaarlijk voorheen het racen in de Formule 1 was. Elk jaar viel er minimaal 1 dode te betreuren.
Maar het circus draaide gewoon door, het hoorde er bij. Coureur zijn betekende: ongehoorde risico's nemen. Betekende op weg zijn in gammele auto's, geen ambulance voorhanden, gesloten ziekenhuizen in de buurt, geen vangrails en licht ontvlambare raceauto's. Take it or leave it, het was de "charme" van de sport. De dood rijdt altijd mee.
Mede dankzij diezelfde Jacky Stewart, hoofd van de GPDA: Grand Prix Drivers Association, kwamen er langzaam maar zeker verbeteringen aan de circuits/voorzieningen en de auto's tot stand.
Niet dat de rijders meteen serieus genomen werden, integendeel. Daar gingen heel wat boycots van circuits aan vooraf. Wat ook hielp was de komst van sponsors in de jaren zeventig. Want wie wil dat zijn naam staat op een auto die ondersteboven ligt of, nog erger, volledig uitbrandt met de coureur er nog in ? (Williamson, 1973, op Zandvoort) ?
Heden ten dage kunnen we stellen dat Formule 1 racen veiliger is dan wielrennen of voetbal. Als ik de renners van de Tour de France zie afdalen in de regen, slecht beschermd, hou ik mijn hart vast. Crasht er een F 1 auto dan is het spectaculair, meestal stapt de rijder er ongedeerd (of licht gewond)uit.
Kortom: goed werk, Sir Jacky !
3 comments:
Ja Joop voor spanning moet je heden ten dage bij de wielersport zijn.
Ik schaamde me bij de beelden van de crash in Zandvoort voor Nederland, wat een knulligheid bij die crash.
HSD: zit wat in. Je kunt ook zeggen: ze zijn onverantwoord in de weer. Re: publiek op de baan, te onbeschermd op de fiets en rammende autos;.
WJ: Ja, met je eens. Wat een amateurisme. De beelden gaan door merg en been.
Post a Comment