Op zoek naar mijn huwelijksring

"Op zoek naar mijn huwelijksring" is de titel van de autobiografie uit 1991 van De Zwarte weduwe, die onlangs op 92 jarige leeftijd overleed.
Jarenlang heeft de weduwe van NSB-voorman en SS-er Rost van Tonningen voor ophef in Nederland gezorgd; ging het niet om nazi-bijeenkomsten in haar huis, dan ging het wel om haar van staatswege verzorgde weduwenpensioen. Hardnekkig bleef zij tot het laatst toe de holocaust ontkennen.
Dat heeft me altijd verbaasd: mensen die deze verschrikking ontkennen. Als zelfs de beruchte Eichmann bekend heeft wat valt er dan nog te ontkennen ? Neem eens een kijkje in Auschwitz zou ik zeggen...

Maar goed, al met al deed zij niet veel kwaad: behalve een klein groepje verdwaasden heeft zij nooit veel volgelingen gehad. Florentine Sophia Rost van Tonningen-Heubel (haar echte naam) is overigens ook het onderwerp geweest van een roman van Kees van Beijnum: "De Ordening". Het gaat over een jonge vrouw die voor De Zwarte Weduwe gaat werken, later is het verhaal nog mooi verfilmd.

Tot zover de weduwe. Maar wie was nu eigenlijk Rost van Tonningen ?
Rost werd in 1936 lid van de NSB en belandde in 1937 in de Tweede Kamer. Hij vervulde veel functies. Tijdens de Duitse bezetting was hij o.a. directeur van De Nederlandsche Bank en leider van de Nederlandsche Oost Compagnie (NOC), die Nederlandse "kolonisten" in bezet Rusland huisvestte.
Dit laatste project werd een grote mislukking: de winsten van de Nederlandse bedrijven verdwenen naar Duitsland, de kolonisten hielden er weinig aan over en de samenwerking met de Duitse autoriteiten verliep ook niet al te soepel. Niet dat Van Tonningen daar veel aan kon doen: de Duiters waren alleen op eigen gewin uit en alle daar aanwezige nazi-organisaties werkten elkaar ook nog eens tegen, dus efficientie was ver te zoeken.

Van Tonningen was ook meer nazi dan NSB-voorman Mussert, die voor een soort "burgelijk fascisme" stond (aldus van Tonningen). Mussert zag een nog een min of meer onafhankelijke rol voor Nederland onder Duits bestuur weggelegd om zodoende tot een "Groot Nederland" (met Belgie) te komen. Van Tonningen en zijn vriendjes van de SS daarentegen waren voor een totaal opgaan van Nederland in nazi-Duitsland. Daardoor groeiden de voormalige "kameraden" steeds meer uit elkaar en werden uiteindelijk vijanden.

Zo werd Van Tonningen het symbool van de collaborateur die het verst met de nazi's meeging,
tot aan het eind aan toe. Na D-day meldde hij zich aan bij de Waffen SS, waar hij het nog schopte tot Obersturmfuhrer (tweede luitenant).
Uiteindelijk werd hij opgepakt door de geallieerden, maar tot een proces is het nooit gekomen.
Hij pleegde op 6 juni 1945 zelfmoord; anderen beweren dat hij vermoord is of "tot zelfmoord gedreven".

Op zijn manier zal Van Tonningen het beste met Nederland voor gehad hebben (vanuit nationaal-socialistisch standpunt uit gezien dan) maar uiteindelijk heeft hij compromisloos meegewerkt aan de menselijke en financiele uitbuiting door Nazi-Duitsland. Alleen al de door hem als directeur van De Nederlandsche Bank aan Duitsland betaalde "bezettingskosten" liepen in de tientallen miljoenen...

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoofdpagina.