Van C 81 via C 86 naar CD 86

De Engelse muziekweekly New Musical Express (tegenwoordig kortweg NME) gaf in 1981 een muziekcassette uit, getiteld C 81. Daarop te vinden een aantal van de beste "indie"-bands van dat moment, zoals Josef K, Scritti Politi en Aztec Camera.
"Indie" staat voor "independant": muziek op kleine onafhankelijke platenlabels, gespeeld door eigenzinnige bands die ver van de mainstream afstaan.
Mijn exemplaar van C 81 werd uit de auto gestolen (samen met de cassettespeler waar ie in zat, dat was nog het ergste...) en dat vind ik nog steeds jammer.

In 1986 verscheen de opvolger van C 81: C 86 (op lp). Ook dat was een staalkaart van de toenmalige indiescene, met bands als June Brides, Mighty Lemon Drops en We've got a fuzzbox and we're gonna use it (briljante naam trouwens).
Het is altijd een van mijn favoriete lp's gebleven en ik draai 'em nog regelmatig.

De indiescene van begin jaren '80 bloeide als nooit tevoren. 1981 vormde een hoogtepunt met veel goede Schotse bands en labels als Postcard, maar daarna zakte het niveau en de bands weg. Hun opvolgers waren groepen als The Three Johns, The Membranes en The Nightingales. Niet onaardig, maar niet bepaald top of the bill; op zijn hoogst goede imitaties van The Fall en bepaald niet gezegend met veel melodie.

In 1986/1987 veranderde dat: er kwam een nieuwe stroming indiebands op. Veel groepen grepen terug naar Amerikaanse muziek uit de sixties van The Byrds , The Shangrilas en de Ronnettes. De nieuwe Engelse muziek nu werd een mengeling van melodie en punk.
The Jesus and Mary Chain brachten hun single "Upside down" uit (onder een laag van feedback opgenomen - voor mij de beste single allertijden), The Mighty Lemon Drops het fantastische "Like an angel" en The Primitives het aanstekelijke "Really stupid".
Plotseling was voor zangeressen de Marilyn Monroe-look in en hoefden vrouwen in de indiescene niet "feministisch" te zijn om in een indieband te spelen (Zoals bv nog The Raincoats in 1980). De muziek was meestal krakkemikkig, maar dat maakte niet uit: het ging om het enthousiasme en de energie. Nieuwe platenlabels als Subway en Sarah verspreidden de nieuwe stroming met enthousiasme.
Na een paar jaar echter was de scene doodgebloed en waren de meeste groepen opgeheven. Een aantal had uiteindelijk commercieel succes: The Jesus and mary Chain, The Primitives en Pop will eat itself scoorden grote hits in de UK.
De meeste groepen hadden geen talent genoeg om door te groeien naar grotere dingen. Wat ook niemand toen zag aankomen was de enorme impact die House in '88 zou hebben: iedereen gooide de gitaren weg en ging "dance"maken. De gitaar-indierock was op bloeden na dood.

Nu zijn de meeste indiegroepen uit die tijd eindelijk verzameld op de onlangs verschenen cd "CD 86", twee schijfjes voor slechts 14,99. Helaas mis ik wel een paar bands van de originele C 86-lp die blijkbaar niet goed genoeg bevonden werden, zoals Bogshed en The Mackenzies.
Even een waarschuwing: de muziek is wel erg 1986. Het is wennen aan het rammelende en primitieve geluid. Als je echter even terugschakelt en je open stelt voor de charme die de meeste groepen bezitten kun je zeker genieten.
Wat dat betreft klinken de indiebands anno 2007 een stuk volwassener...



Nu is