Alle Duitse films die ik de afgelopen jaren gezien hebben waren (erg) goed.
Zaterdag was ik naar de "Baader Meinhof Komplex" en dat was een indrukwekkende film. Zoals het een goed regisseur betaamt, weet ook Uli Edel sympathie voor de hoofdpersonen (de RAF: Rote Armee Fraktion) op te roepen. Hoe verwerpelijk ook hun daden, de motieven zijn te begrijpen. Uit een misplaats idealisme vormden de vrijbuiters van de RAF een tegenwicht aan het kapitalistische Duitsland en de VS.
Een strijd die nooit te winnen viel, want tegenover het gelegaliseerde geweld van de overheid valt als kleine groep uiteindelijk weinig in te brengen. De RAF heeft in elk geval laten zien dat de grenzen van de rechtsstaat in tijden van crisis zeer flexibel zijn qua privacy en mensenrechten (van de RAF-gevangenen). Hetzelfde zie je nu in de VS waar de privacy, onder het mom van terroristenbestrijding, van de burger steeds meer aangetast wordt.
In elk geval is "Der Baaderhof Komplex" een film die met veel vaart gemaakt is. Jaren zeventig kapsels, bankovervallen gepleegd door de vrouwelijke RAF-leden in korte rokjes en de hilarische ervaringen in een Palestijns trainingskamp geven veel kleur aan de film.
Ok, het is wat geromantiseerd. Maar dat maakt mij niet zoveel uit: het is entertainment en geen documentaire. De film blijft de volle 2,5 uur boeien.
Ergens zou je willen dat er een nieuwe RAF opstaat omd de graaiende, zelfverrijkende bankiers van nu eens een lesje te leren...
Een aantal uitstekende Duitse films van de laatste jaren:
Der Untergang
Das Leven der anderen
Goodbye Lenin !
Sophie Scholl
Gegen die Wand
Requiem
Napola
Lola rennt
Die Falscher
No comments:
Post a Comment