Vermolming

Al jaren verbaas ik mij over het voortbestaan van ons vermolmde omroepsysteem. Nergens ter wereld bestaat er zo'n diversiteit aan zendgemachtigden. De vraag is of dit nodig is.
Kijk naar landen om ons heen: overal zie je "nationale omroepen" als de BBC, ZDF en Ketnet/Canvas. Nationaal en toch autonoom. Daarom heen een aantal commercielen. Het werkt prima in de praktijk: alle bevolkingsgroepen komen aan bod.

In Nederland maken zo'n tien omroepen de dienst uit. Ieder heeft zijn eigen parochie, hoofdkantoor, blad en personeel. Qua zendtijd zijn ze afhankelijk van het aantal leden; des te meer leden des te meer zendtijd.

Zo heb je A-omroepen (meer dan 3000.000 leden) en B-omroepen (150.000-300.000 leden).
De zendtijd voor alle A-omroepen is nu gelijk, of je nu 450.000 leden of 300.000 leden hebt. Hetzelfde geldt voor B-omroepen: 150.000 of 300.000 leden maakt geen verschil. Dat gaat nu mogelijk veranderen: 100.000 leden meer betekent dan ook meer zendtijd.

Een ander heeft to gevolg dat we (weer) allerlei ledenwerfacties kunnen verwachten. Veel gebedel om vooral maar lid te worden van die fantastische club. Uiteraard staan er leuke welkomsgeschenken tegenover (Het lijkt de ECI wel).
Ik zou wel eens verlost willen worden van ons achterhaalde omroepstelsel. Stop de verkwisting en versnippering, ga fuseren. De terpgedachte is achterhaald.

Alle mannen die willen winnen moeten mannen met snorren zijn

Sinds 1988 heeft Oranje geen toernooi meer gewonnen en dat is niet verwonderlijk.
De huidige generatie voetballers draagt immers geen snor meer ! Van het "fijne stel" uit 1988 was een aantal belangrijke spelers uitgedost met haar onder de neus en zie:
de bokaal werd behaald. Spelers als Gullit, Rijkaard, Wouters en Van Tiggelen: allen snordragers en er trots op bovendien.

Een snor is kennelijk onontbeerlijk om weer Europees Kampioen te worden. Want hoe anders is het te verklaren dat "wij" daarna nooit meer wat gewonnen hebben ?
We beschikken in principe over prima "materiaal", daar ligt het niet aan. Maar ja, geen snor te bekennen ! Dus, Sneijder, Huntelaar, Van Persie en Melchiot: laat groeien dat haar en schenk het verdeelde Nederland weer eens euforie.

It's all in the game

Een veel gebruikte uitdrukking in de Formule 1 (F 1) in de jaren zestig en zeventig was "It's all in the game". Je kon als coureur grote successen boeken, maar in elke race reed de dood mee en kon het zomaar voorbij zijn.

De dood was in de racerij een geaccepteerd risico; het hoorde nu eenmaal bij. Bij de geringste crash vloog een F 1-auto al in de fik en meerdere keren verbrandden coureurs levend in hun bolides (waaronder twee maal op Zandvoort). Brandweerlieden (zonder brandwerende kleding) stonden erbij en keken ernaar.

Gelukkig is er veel verbeterd qua veiligheid en vallen er geen doden en zwaargewonden meer in de F 1. De video's op You Tube van dodelijke crashes uit het verleden stemmen niet vrolijk. Ik zou daardoor zelfs een hekel aan autoracen kunnen krijgen. Begrijp me goed: crashes zijn leuk, maar dan zonder persoonlijke gevolgen voor de rijder.

In zijn boek "Mijn Formule 1" beschrijft Koen Vergeer op levendige wijze een aantal coureurs uit vroegere tijden, evenals zijn eigen ervaringen met F 1.
Als hij over het Japanse Fuji circuit verhaalt weet hij racen met Japanse mythologie te verbinden. Met hetzelfde gemak switcht hij naar jeugdervaringen op het circuit Zandvoort, op een druilige doordeweekse dag op zoek naar de precieze plek waar Williamson in 1973 verongelukte.

Een ding is zeker: de F 1 was in vorige deccenia nog niet de goed geoliede geldmakende machine die het nu is. Coureurs waren nog "echte mannen", niet bang voor de dood. Playboys, gek op mooie vrouwen. Roken en drinken deden ze volop in hun vrije tijd. De Engelse wereldkampioen van 1976, James Hunt, was diep in de nacht nog op zoek naar bier op de (publieks) camping...
Bezoekers konden nog vrijelijk in de pit rondlopen en hun helden/favoriete bolides van dichtbij bewonderen, zonder weggestopt te worden achter grote hekken.

Toen Graham Hill eens bruut van de baan gereden werd door een concurrent stuurde hij hem de volgende dag de cursus "Hoe leer ik autoracen"...
Vergeer's boek staat vol met dat soort anekdotes. Kostelijk !

Voor heropvoeding naar Auschwitz

In Hitler-Duitsland werden duizenden (vermeende) tegenstanders in "heropvoedingskampen" opgesloten. Niet alleen joden, maar ook socialisten, communisten, homo's etc. Enfin, het verhaal is bekend.

Auswitschz was meer dan een heropvoedingskamp: het was een vernietigingskamp. Gelukkig is het bewaard gebleven, zodat iedere bezoeker kan zien waartoe rassenhaat leidt. Ik ga er deze zomer ook naar toe.

Nu zijn er tegenwoordig groepen, die min of meer gedwongen, voor "heropvoeding" naar Auswitschz gestuurd worden. Zo kunnen ze met eigen ogen zien waartoe onbegrip en intolerantie toe kunnen leiden. Enkele oudere allochtonen uit Amsterdam, waaronder enkele imams, gaan binnenkort op "studiereis" naar het vernietigingskamp. Kosten: 65.000 Euro, te betalen door stadsdeel De Baarsjes .
Vorige maand reisde al een groep van 60 marechaussees af naar Polen. "Dit om te voorkomen dat medewerkers vervallen in het veralgemeniseren van bevolkingsgroepen", aldus Defensie.

Is het nu een goede of slechte zaak, deze reizen naar Auschwitz ?
Ik kan me voorstellen dat de ervaring een grote indruk op de bezoekers zal maken. De vraag is: wil je Auswitchz ervaren ? Hoe lang duurt het voordat je er over heen bent ? Bovendien: zullen vooroordelen over andere bevolkingsgroepen door het bezoek weggenomen worden ?

Gaat iemand uit eigen keus: ok. Verplicht (door bv groepsdwang) is het een slechte zaak.

Moeder Willeke

"Mijn moeder Willeke van Ammelrooy, actrice" is een docu, gemaakt door haar dochter Denise Janzee. Afgelopen vrijdag uitgezonden op tv.
Het beoogde een (indrukwekkend ?) portret te zijn over de Nederlandse filmactrice Willeke van Ammelrooy, groot in de jaren zeventig, en later, op oudere leeftijd nog schitterdend in de film "Antonia".

Het mooiste van de docu waren de oude filmfragmenten waarin Willeke te zien was. Films als "Wan Piepel" en "Myra". Tja: wie kent ze nog ? Op tv worden ze niet uitgezonden. In die jaren was ze knap, mysterieus en verleidelijk. Je had Monique van der Ven en je had Willeke van Ammelrooy. Waar Monique fris en jeugdig was, was Willeke meer het seksymbool.

Maar goed, ik dwaal af. Uiteindelijk ging het in de docu over het wel of niet kunnen tonen van gevoelens door Van Ammelrooy aan haar dochter Denise.De conclusies was dat Willeke nooit kwaad kan/kon worden (behalve in films) en nooit haar gevoelens kon/kan tonen. Niet echt shockerend dus.
Liever had ik meer willen zien over de carierre van Willeke. Ook de vraag waar Van Ammelrooy staat in de nederlandse filmgeschiedenis lijkt mij interessanter.

Nu kregen we veel beelden van Willeke pratend in de tuin met Denize (met altijd een kopje of glas in haar hand overigens) en van Willeke samen met Marco (Bakker)in een blauwe Eend, rijdend door schilderachtige Franse dorpjes, op zoek naar een stokbrood.
Ook de zelfmoord van haar eerste man, de vader van de regisseuse, kwam nog even ter sprake. Behalve over het feit dat hij het "moeilijk" had gehad kwamen we over dat onderwerp ook weinig aan de weet...

Cool in ze pool

"Goeiemorgen !", schalt het door het zwembad. Niemand reageert. Het zijn de twee vaste klanten op zondagmorgen om 9.00. Twee volwassen mannen die geen baantjes trekken maar uitsluitend komen om te spelen. Zwemvliezen aan, duikbril op en maar duiken naar muntjes o.i.d. Dit gaat gepaard met veel jolijt, simpel plezier op je 56e.

Ook vaak aanwezig op zondagochtend: de invalide man die met fanatieke verbetenheid zijn baantjes trekt. Zijn vrouw kijkt met verbazing toe. Voorts de chagrijnige dame van de AH-klantenservice. Met die laatste wissel ik een minzame groet uit. Zelfs als ze achter je staat in de rij bij de zwembad-kassa valt er geen gesprek mee te voeren. Bij de klantenservice trouwens ook niet.

Het is een kick om op zondagochtend als eerste het nog maagdelijke bad in te duiken. Alleen al de fietstocht naar de "Hoornse Vaart" is de moeite waard. Alkmaar slaapt nog: de gordijnen gesloten, de straten uitgestorven.
De kunst is om als eerste in het water te zijn. Nog geen rimpeltje te bekennen... Het koude water beneemt je een paar minuten de adem en dan is het op naar de 10 x 50 meter. Is toch mooi, 500 meter. 15 x 50 kan ook, maar dan wordt het saai.

Thuis aangekomen heb ik natuurlijk wel een fors ontbijt verdiend: brood met Bockwurst of Smac van Unox (vetter bestaat niet). Alle verloren calorieeen zitten er
zo weer aan. Al de inspanning voor niets.

Die andere moffen

"t Was maar een mof" luidt de documentaire over een 18-jarige Duitse soldaat die in WO 2 in Goirle twee kinderen het leven redde door op een explosief te werpen. Op dit moment is er in het dorp een discussie gaande of er al dan wel of niet een standbeeld voor hem moet komen. De ene helft van de bevolking is voor, de andere tegen.

In de nacht van woensdag op donderdag is Philipp von Boeselager overleden. Hij was de laatste overlevende van de groep officieren die op 20 juli 1944 een (mislukte) aanslag op Hitler pleegde. Hij overleefde omdat zijn mede-samenzweerders hem niet veraadden bij de Gestapo.
Tot voor kort bezocht hij nog scholen om te waarschuwen voor het gevaar van het nationaal-socialisme. In 1943 had hij overigens de kans om Hitler met zijn pistool te vermoorden, maar hij liet het na. Von Boeselager had zijn hele leven spijt van de gemiste kans.

Vorige week op Ketnet/Canvas na afloop van de film "Sophie Scholl" volgde er een indrukwekkende documentaire over Sophie haar broer Hans, oprichters van die "Weisse Rose".
Geinterviewd waren haar (nog levende) zus en verschillende vrienden van destijds.
Alleen voor het strooien van enkele anti-Hitler pamfletten kregen Sophie en Hans de doodstraf. De aanklacht tegen de oorlog en Hitler was scherpzinnig geschreven en stemde tot nadenken. Je zou kunnen zeggen: een intellectuele krachttoer.

Zeker 50.000 Duitse soldaten zijn in WO 2 wegens desertie veroordeeld tot de doodstraf. Deze is zo'n 10.000 maal voltrokken.

I heng my jas on the kepstok

In het boekje "I always get my sin" staan hilarische voorbeelden van slecht gesproken Engels door Nederlandse zakenlui. Dat is lachen geblazen.
Het is ook niet makkelijk om vlot en goed een buitenlandse taal te spreken. Ik vind van mezelf dat ik aardig Engels spreek, maar als ik overwacht een gesprek in het Engels moet voeren moet ik soms ook even zoeken naar de juiste woorden.

Datzelfde probleem doet zich met regelmaat voor aan onze universiteiten. Sinds 2007 wordt zo'n 60 tot 70 % van het masteronderwijs in het Engels gegeven. Dit in tegenstelling tot minister Plasterk's stelling dat het wetenschappelijk onderwijs in het Nederlands gegeven dient te worden.
Waarom er in het Engels gedoceerd wordt is onduidelijk. Waarschijnlijk om buitenlandse studenten aan te trekken. Het merendeel is echter van Nederlandse afkomst.

Zo ver zo goed. Het wordt echter een probleem als de doctorandussen en professoren die college geven het Engels niet goed beheersen. De docent is ook niet verplicht zich verder te bekwamen in het Engels.

Enkele citaten zoals verzameld door journalisten van weekblad HP/De Tijd op de Universiteit van Utrecht:

"I will not going into details"
"This is typical for underground research"
"Leaving it as where it was"
"This little film is talking about..."
"That is a very well answer"
"But more and more what you see is..."
"You have a choice over two goods that you are completely indifferent between"

Uit "Uitblad" (gratis krant Universiteit van Utrecht):

"Minister-president Fukuda of Japan" (Bedoeld wordt: prime minister)

Tsja: how do you underbuild that ?