Vals alarm in De Heerenhof

Rookmelders

Juist tijdens de laatste nacht van mijn verblijf als vrijwilliger bij de Zonnebloem-vakantie in Limburg (Mechelen, zorghotel De Heerenhof) werd ik om een uur of half vier gewekt door een vreselijk geluid: brandalarm in de gang van de vrijwilligers!
Iedereen in rep en roer, mensen in pyama in de gang en de brandweer voor de slaapkamerdeur (en met draaiende motoren op de binnenplaats). Uiteindelijk was het alleen een storing in de rookmelder.

Get on the magic bus

Dit jaar ging ik voor de zesde maal mee, voor de tweede maal met een (bus)excursiereis. Het voordeel daarvan is dat de deelnemers (totaal 41 man) een lekkere actieve vakantie hebben. Zo hebben we Luik, Valkenburg, Maastricht, Vaals en een fraai natuurpark bezocht. Lekker rustig tourend door het fraaie Limburgse landschap terwijl de chauffeur een en ander vertelde over de omgeving (met zwaar Brabants accent).

In voor -en tegenspoed

De gasten zijn altijd weer indrukwekkend: ondanks soms zware lichamelijke handicaps zijn ze bijna altijd in een goede stemming. Sommigen kunnen alleen vloeibaar eten, anderen praten moeilijk of zitten de hele dag in een rolstoel.
Zo was er dit jaar ook een man van mijn leeftijd; hij had 5 jaar geleden een hersenbloeding gehad en kon daardoor een stuk minder dan een gezond iemand. Zijn vrouw had hem verlaten: ze had liever een gezond iemand.
Aan de andere kant zijn er ook echtparen (of zussen) mee op vakantie die elkaar door dik en dun zijn blijven steunen, geheel volgens de huwelijksbelofte van "in voorspoed en tegenspoed".
Leuk was ook een oude man van maar liefst van 95. Hij was nog goed scherp, alleen doof. Dus communiceert hij voornamelijk met briefjes. Eenmaal achter de rollator kwam de turbo erop en spurte hij weg...

Koekjes en zoutjes

Overigens is het niet altijd allemaal koek en ei op zo'n Zonnebloemvakantie. Zo was het "Hoofd Vakantie" een man van 67 jaar oud. Knap dat hij voor de 25e maal meeging maar communiceren was niet zijn sterkste punt. Ook ging hij er vaak alleen vandoor
met een gast, terwijl het de bedoeling is dat er altijd een verpleegkundige in de buurt blijft.
Verder had er voor de deelnemers ook wel eens zoutje op tafel gezet mogen worden, of een koekje bij de koffie. (Overigens was het eten prima; culinair zelfs).

Eind goed al goed

Na een week is het ook altijd wel weer mooi geweest: je hebt het met zijn allen een gezellige tijd gehad en veel gedaan en dan wordt het weer tijd voor je eigen leven.
Want vergeet niet: het is een intens gebeuren dat je als vrijwilliger vrijwel volledig opslokt.
Niettemin: een geslaagde week !