We zijn op vakantie, pech gehad
In Hilversum begint de zomer dit jaar op 20 mei, twee weken eerder dan normaal.
De publieke omroep stopt dan met veel reguliere programma's en de eindeloze herhalingen beginnen (liefts zonder vermelding in de gids dat het een herhaling betreft). Helaas is er ook geen EK of WK dit jaar. Een troost: het circus van de Formule 1 en Moto GP draait op volle toeren.
Circustent
Echter, favorieten als "Twee voor twaalf", "Andere tijden" en "Uur van de wolf" zijn tot september van de buis. Gelukkig heb je "Zomergasten" en komt er een aangepaste versie van "De wereld draait door" op de buis. Deze zomer heet het "Witheet" en het wordt live uitgezonden vanaf Artis, in een circustent.
Blake's Seven
In een ideaal zomerrooster moet er ook plaats zijn voor een aantal herhalingen van leuke programma's uit een verder tv-verleden; programma's die de omroepen nooit herhalen.
Ik denk daarbij aan mijn favo SF-serie uit de jaren zeventig "Blake's Seven" (technisch knullig maar met goede verhalen en prima acteurs). En wat te denken van oude muziekprogramma's van de VPRO zoals "Gotterdammerung" en het Vara jongerenprogramma "Je ziet maar" ?
Of "Koot en De Bie". Of "Soap". Of: vult u maar in... Alles is beter dan eindeloze herhalingen van "Kassa" of "Zembla" van enige weken oud.
Een troost: de "Onedin Line" komt deze zomer terug bij seniorenomroep MAX. Die bedient oude lullen als ik tenminste op hun wenken...Ik denk dat ik maar lid word.
Friday, April 27, 2007
Monday, April 23, 2007
Cash voor kortingsbonnen
Heeft er nog iemand interesse in kortingsbonnen van De Keukenhof van 5 Euro ? Nu bij mij te koop voor 2,50. Of heb je liever zegels van Douwe Egberts ? Ik heb zo'n 3000 punten in mijn oude koekblik verzameld. Doe eens een bod !
Nieuwe rage: je verzamelde kortingsbonnen verkopen via internet. Populaire bonnen zijn die van De Efteling, Keukenhof en de C 1000 pannen-bonnen.
Niet dat zowel de verkoper als de koper er financieel veel wijzer van wordt, maar het scheelt toch. Zo was er een gezin dat voor 8,20 (inclusief porto) vier kortingskaarten voor De Efteling had gekocht. Uiteindelijk leverde dat een voordeel van 9,80 op (2,45 pp); in elk geval voor iedereen een gratis zak patat.
Ik heb zelfs nog kortingsbonnen uit 1982 liggen. Die kreeg ik als welkomsgeschenk als nieuwe inwoner van Alkmaar. Reductie bij de shoarmatent, de meubelzaak en de pizzeria. Ik heb ze nooit gebruikt en ik vraag me af of ze nog geaccepteerd worden; een geldigheidsdatum staat er niet op...
Voorheen spaarde ik nog zegeltjes van Zeeuwsch Meisje ("Ons bint zuunig he").100 zegeltjes van 2,5 cent, verzameld in het speciale zakje van vetvrij papier. Het leverde het geweldige bedrag van Fl.2,50 op. Trouwens: wel eens geprobeerd om je naam met een pen (was verplicht: anders geen knaak in het handje) op vetvrij papier in te vullen ?
Het verbaast me overigens wel dat er zo'n levendige handel in kortingsbonnen bestaat. Ze worden werkelijk overal uitgedeeld: in winkels en allerlei bladen.
Ook zijn er meerdere sites waar je gratis artikelen kunt bestellen of kortingen kan regelen.
Hieronder een paar van die sites. Doe je voordeel!
(Een link maken lukte niet):
www.gratiswereld.nl
www.proefpakketjes.nl
www.vindjevoordeel.nl
Nieuwe rage: je verzamelde kortingsbonnen verkopen via internet. Populaire bonnen zijn die van De Efteling, Keukenhof en de C 1000 pannen-bonnen.
Niet dat zowel de verkoper als de koper er financieel veel wijzer van wordt, maar het scheelt toch. Zo was er een gezin dat voor 8,20 (inclusief porto) vier kortingskaarten voor De Efteling had gekocht. Uiteindelijk leverde dat een voordeel van 9,80 op (2,45 pp); in elk geval voor iedereen een gratis zak patat.
Ik heb zelfs nog kortingsbonnen uit 1982 liggen. Die kreeg ik als welkomsgeschenk als nieuwe inwoner van Alkmaar. Reductie bij de shoarmatent, de meubelzaak en de pizzeria. Ik heb ze nooit gebruikt en ik vraag me af of ze nog geaccepteerd worden; een geldigheidsdatum staat er niet op...
Voorheen spaarde ik nog zegeltjes van Zeeuwsch Meisje ("Ons bint zuunig he").100 zegeltjes van 2,5 cent, verzameld in het speciale zakje van vetvrij papier. Het leverde het geweldige bedrag van Fl.2,50 op. Trouwens: wel eens geprobeerd om je naam met een pen (was verplicht: anders geen knaak in het handje) op vetvrij papier in te vullen ?
Het verbaast me overigens wel dat er zo'n levendige handel in kortingsbonnen bestaat. Ze worden werkelijk overal uitgedeeld: in winkels en allerlei bladen.
Ook zijn er meerdere sites waar je gratis artikelen kunt bestellen of kortingen kan regelen.
Hieronder een paar van die sites. Doe je voordeel!
(Een link maken lukte niet):
www.gratiswereld.nl
www.proefpakketjes.nl
www.vindjevoordeel.nl
Friday, April 20, 2007
Wat onhoudt u ?
Hoe goed let jij op als je met een ander praat ? Let je op de kleur van de blouse van je gesprekspartner of op de sieraden die hij/zij draagt ? Vallen details, zoals een sjaaltje of een horloge je uberhaupt op ? Waarschijnlijk niet.
Volgens de Amerikaanse onderzoekers Simons en Levin zijn wij niet zo scherp.
Tijdens een onderzoek lieten ze proefpersonen kijken naar gefilmde scenes waarin elke keer, tegelijk met het camerastandpunt, details veranderden. Zo was van een van de acteurs de gouden ketting veranderd in een grote sjaal. Niemand die het verschil opmerkte. Zelfs als de proefpersonen verteld werd waar ze op moesten letten, zagen ze gemiddeld maar 2 van de 10 veranderingen.
Zo blijkt maar weer hoe onbetrouwbaar getuigenverklaringen (kunnen) zijn. Wie let er echt op de details of vallen op het moment supreme (al is het maar onbewust) belangrijke kenmerken op ?
In het "normale" leven zijn die ook niet zo belangrijk en glijden ze aan je voorbij.
Zo zag een vriendin van mij niet dat haar vriend zijn snor afgeschoren had...(En hij was er niet blij dat dat niet opviel !).
Als iemand je de weg op straat vraagt vallen veel details van die persoon je waarschijnlijk ook niet op. Bril of snor aanwezig ? Kleur broek of haar ?
In films zitten vaak detailbloopers: in dezelfde scene staat de klok opeens op 4 ipv 5 uur of een acteur heeft een groen ipv een wit shirt aan.
Zo zie je (of zie je het niet): best moeilijk om echt scherp te zijn.
Volgens de Amerikaanse onderzoekers Simons en Levin zijn wij niet zo scherp.
Tijdens een onderzoek lieten ze proefpersonen kijken naar gefilmde scenes waarin elke keer, tegelijk met het camerastandpunt, details veranderden. Zo was van een van de acteurs de gouden ketting veranderd in een grote sjaal. Niemand die het verschil opmerkte. Zelfs als de proefpersonen verteld werd waar ze op moesten letten, zagen ze gemiddeld maar 2 van de 10 veranderingen.
Zo blijkt maar weer hoe onbetrouwbaar getuigenverklaringen (kunnen) zijn. Wie let er echt op de details of vallen op het moment supreme (al is het maar onbewust) belangrijke kenmerken op ?
In het "normale" leven zijn die ook niet zo belangrijk en glijden ze aan je voorbij.
Zo zag een vriendin van mij niet dat haar vriend zijn snor afgeschoren had...(En hij was er niet blij dat dat niet opviel !).
Als iemand je de weg op straat vraagt vallen veel details van die persoon je waarschijnlijk ook niet op. Bril of snor aanwezig ? Kleur broek of haar ?
In films zitten vaak detailbloopers: in dezelfde scene staat de klok opeens op 4 ipv 5 uur of een acteur heeft een groen ipv een wit shirt aan.
Zo zie je (of zie je het niet): best moeilijk om echt scherp te zijn.
Tuesday, April 17, 2007
Opmerkelijk 1 en 2
Opmerkelijk 1
Onlangs was er in de gemeente Helmond een groot alarm van kracht: door een ongeluk
in een chemische fabriek kwamen er veel giftige dampen in de lucht. De sirenes loeiden hun klagelijke en alarmerende tonen. En zoals bekend: als het alarm afgaat: binnen blijven en de ramen sluiten (en meteen naar het nieuws kijken natuurlijk).
De Helmonders echter deden niets van dit alles: ze gingen gewoon de straat op en sommigen bleven lekker in de tuin zitten. Commentaar van een van hen: "Het is toch veel te warm om binnen te zitten ?".
Waar zal die lankmoedigheid vandaan komen ? Is het omdat we gewend zijn aan het geluid van het luchtalarm (al is het maar 1 x per maand)? Of is het omdat de mensen niet weten waarom de sirenes janken ? "Het zal wel niet zo'n vaart lopen...", dat idee.
De burgemeester stelt voor om bij het volgende alarm iedereen een SMS'je te sturen met de aard van de ramp.
Moet je jezelf wel eerst abonneren natuurlijk.
Opmerkelijk 2
Wereldbank-directeur Wolfowitz ligt onder vuur omdat hij zijn vriendin aan een baan bij de Wereldbank geholpen heeft. En dat terwijl hij het voornemen had om de corruptie binnen die organisatie aan te pakken.
Zo'n functie van directeur wordt uiteraard goed betaald. Hoeveel zal zo'n man per jaar incasseren ? 1 miljoen dollar ? 2 miljoen dollar ? Ik heb geen flauw idee, maar gering zal het niet zijn.
Des te opvallender dat hij onlangs een moskee bezocht en bleek dat hij gaten in zijn sokken had...
Zou hij geen geld voor het kopen van nieuwe sokken hebben ? Is ie vergeten dat er die dag een bezoek aan een moskee op het programma stond ? Is het een bewuste provocatie aan de moslimgemeenschap ?
Het kan ook zo zijn dat de door het corruptieschandaal geplaagde Wolfowitz niet helder meer kan denken ? Of houdt ie gewoon van gaten in zijn sokken ivm zweetvoeten (kunnen ze lekker luchten)?
Onlangs was er in de gemeente Helmond een groot alarm van kracht: door een ongeluk
in een chemische fabriek kwamen er veel giftige dampen in de lucht. De sirenes loeiden hun klagelijke en alarmerende tonen. En zoals bekend: als het alarm afgaat: binnen blijven en de ramen sluiten (en meteen naar het nieuws kijken natuurlijk).
De Helmonders echter deden niets van dit alles: ze gingen gewoon de straat op en sommigen bleven lekker in de tuin zitten. Commentaar van een van hen: "Het is toch veel te warm om binnen te zitten ?".
Waar zal die lankmoedigheid vandaan komen ? Is het omdat we gewend zijn aan het geluid van het luchtalarm (al is het maar 1 x per maand)? Of is het omdat de mensen niet weten waarom de sirenes janken ? "Het zal wel niet zo'n vaart lopen...", dat idee.
De burgemeester stelt voor om bij het volgende alarm iedereen een SMS'je te sturen met de aard van de ramp.
Moet je jezelf wel eerst abonneren natuurlijk.
Opmerkelijk 2
Wereldbank-directeur Wolfowitz ligt onder vuur omdat hij zijn vriendin aan een baan bij de Wereldbank geholpen heeft. En dat terwijl hij het voornemen had om de corruptie binnen die organisatie aan te pakken.
Zo'n functie van directeur wordt uiteraard goed betaald. Hoeveel zal zo'n man per jaar incasseren ? 1 miljoen dollar ? 2 miljoen dollar ? Ik heb geen flauw idee, maar gering zal het niet zijn.
Des te opvallender dat hij onlangs een moskee bezocht en bleek dat hij gaten in zijn sokken had...
Zou hij geen geld voor het kopen van nieuwe sokken hebben ? Is ie vergeten dat er die dag een bezoek aan een moskee op het programma stond ? Is het een bewuste provocatie aan de moslimgemeenschap ?
Het kan ook zo zijn dat de door het corruptieschandaal geplaagde Wolfowitz niet helder meer kan denken ? Of houdt ie gewoon van gaten in zijn sokken ivm zweetvoeten (kunnen ze lekker luchten)?
Friday, April 13, 2007
My old man (he smoked too many cigs)
Ian Dury and The Blockheads
De titel van deze "post" komt van een nummer van Ian Dury ("My old man"). Hij zingt hierin over zijn vader, die buschauffeur bij London Transport was
(later privechauffeur op een "Roller" (Rolls Royce). Hij rookte veel.
Het nummer doet me aan mijn vader denken, die op 20 maart op 74 jarige leeftijd overleden is. Niet dat hij ooit (bus) chauffeur was, maar hij rookte wel als een ketter, net als Dury's vader. Uiteindelijk overleed mijn oude man aan slokdarmkanker, ongetwijfeld aangewakkerd door de vele opgestoken shaggies. Voor zijn reis naar het hiernamaals kreeg ie nog twee sigaretten in de borstzak mee. Overigens wil ik er niet te licht over praten, het is een pijnlijke ziekte waardoor je bijna niet meer kunt slikken (en dus niet kunt eten).
Zelfgemaakt versus C 1000
Het contact met mijn vader is overigens nooit intensief geweest. Ten eerste woonde hij, na de scheiding van mijn ouders, al 25 jaar in Wageningen, wat het bezoek al wat omslachtiger maakte en ten tweede kwam het initiatief altijd van mij.
Maar goed, hij vond het altijd leuk als ik bij hem was en zijn zelfgemaakte macaroni smaakte goed, speciaal met typisch gebakken ei a la Aart Reurink. De laatste jaren kwam er vaker pasta van de C 1000 op tafel (maar wel met dat zelfgebakken ei). Vooraf diende altijd gebeden te worden, want zowel hij als zijn vrouw waren gelovig.
Ik had wel moeite met zijn denkbeelden over homosexualiteit en euthanasie. Maar goed: iedereen heeft recht op zijn opvattingen. Overigens hebben we over die beide onderwerpen (en de bijbel) heel wat discussies gevoerd.
De Hof van Eden
Zijn vrouw is nu bijna 80 en hij nam de afgelopen 10 jaar steeds meer werk uit haar handen, zelfs toen hij het fysiek niet meer aankon. De tuin bijhouden werd ook steeds zwaarder. Die tuin was overigens een klein paradijs: lekker ruim en met mooie, bloeiende struiken en een kabbelend vijvertje.
Behalve mijn vader ben ik nu ook die tuin kwijt en mijn lekkere ritjes op de motor naar Wageningen, binnendoor rijdend vanaf Driebergen en langs Doorn en Rhenen. Een prachtige route door vele bossen (oppassen voor overstekende herten !) en langs de Grebbeberg (waar ik vaak de graven van de gevallenen bezocht). Bij Rhenen kwam dan de (Neder)Rijn in zicht. Wat een gemis dat wij in Noord-Holland geen rivieren hebben, zo kronkelend en stromend. Dat is wat wel anders dan het Noord-Hollandskanaal.
Orgel
Zij overlijden doet mij toch meer dan ik gedacht had, ook al zagen we elkaar maar twee maal per jaar.Ik zal zijn eenvoud missen, zijn humor en zijn verhalen over vroeger. Je kon ook over bijna elk onderwerp met hem praten, het was een belezen man. Af en toe bespeelde hij het (gigantische) orgel, dat een groot deel van de achterkamer in beslag nam. Ook de orgelmuziek van de crematie had ie zelf uitgezocht.
Ik ben blij dat hij een paar jaar geleden nog bij mij op visite was en dat we toen een strandwandeling gemaakt hebben. Lekker koffie gedronken bij Minkema in Camperduin en heel wat afgepraat.
De titel van deze "post" komt van een nummer van Ian Dury ("My old man"). Hij zingt hierin over zijn vader, die buschauffeur bij London Transport was
(later privechauffeur op een "Roller" (Rolls Royce). Hij rookte veel.
Het nummer doet me aan mijn vader denken, die op 20 maart op 74 jarige leeftijd overleden is. Niet dat hij ooit (bus) chauffeur was, maar hij rookte wel als een ketter, net als Dury's vader. Uiteindelijk overleed mijn oude man aan slokdarmkanker, ongetwijfeld aangewakkerd door de vele opgestoken shaggies. Voor zijn reis naar het hiernamaals kreeg ie nog twee sigaretten in de borstzak mee. Overigens wil ik er niet te licht over praten, het is een pijnlijke ziekte waardoor je bijna niet meer kunt slikken (en dus niet kunt eten).
Zelfgemaakt versus C 1000
Het contact met mijn vader is overigens nooit intensief geweest. Ten eerste woonde hij, na de scheiding van mijn ouders, al 25 jaar in Wageningen, wat het bezoek al wat omslachtiger maakte en ten tweede kwam het initiatief altijd van mij.
Maar goed, hij vond het altijd leuk als ik bij hem was en zijn zelfgemaakte macaroni smaakte goed, speciaal met typisch gebakken ei a la Aart Reurink. De laatste jaren kwam er vaker pasta van de C 1000 op tafel (maar wel met dat zelfgebakken ei). Vooraf diende altijd gebeden te worden, want zowel hij als zijn vrouw waren gelovig.
Ik had wel moeite met zijn denkbeelden over homosexualiteit en euthanasie. Maar goed: iedereen heeft recht op zijn opvattingen. Overigens hebben we over die beide onderwerpen (en de bijbel) heel wat discussies gevoerd.
De Hof van Eden
Zijn vrouw is nu bijna 80 en hij nam de afgelopen 10 jaar steeds meer werk uit haar handen, zelfs toen hij het fysiek niet meer aankon. De tuin bijhouden werd ook steeds zwaarder. Die tuin was overigens een klein paradijs: lekker ruim en met mooie, bloeiende struiken en een kabbelend vijvertje.
Behalve mijn vader ben ik nu ook die tuin kwijt en mijn lekkere ritjes op de motor naar Wageningen, binnendoor rijdend vanaf Driebergen en langs Doorn en Rhenen. Een prachtige route door vele bossen (oppassen voor overstekende herten !) en langs de Grebbeberg (waar ik vaak de graven van de gevallenen bezocht). Bij Rhenen kwam dan de (Neder)Rijn in zicht. Wat een gemis dat wij in Noord-Holland geen rivieren hebben, zo kronkelend en stromend. Dat is wat wel anders dan het Noord-Hollandskanaal.
Orgel
Zij overlijden doet mij toch meer dan ik gedacht had, ook al zagen we elkaar maar twee maal per jaar.Ik zal zijn eenvoud missen, zijn humor en zijn verhalen over vroeger. Je kon ook over bijna elk onderwerp met hem praten, het was een belezen man. Af en toe bespeelde hij het (gigantische) orgel, dat een groot deel van de achterkamer in beslag nam. Ook de orgelmuziek van de crematie had ie zelf uitgezocht.
Ik ben blij dat hij een paar jaar geleden nog bij mij op visite was en dat we toen een strandwandeling gemaakt hebben. Lekker koffie gedronken bij Minkema in Camperduin en heel wat afgepraat.
Wednesday, April 11, 2007
Een zomer maakt nog geen zwaluw
Enige uitspraken van Formule 1-reporter Olaf Mol op een rijtje, live gedaan tijdens uitzendingen van races:
- Maar als het gaat regenen loop je dus het risico dat je nat gaat
- Komt ie ervoor ? Ja.Nee.
- En dus is dit een no go
- Zit ie snor of zit ie ok ?
- Hij wint met twee vingers in de neus
- Hier krijgen we een stop en go van de man die gaat binnen komen
- Een zomer maakt nog geen zwaluw
- Wie gaat hier de grote ballen hebben ?
- Man oh man !
- Mijn eerste verhaal gaat mank, mijn tweede niet
- Dit zijn jongens die autosport op hun onderbroek hebben staan
- Als nou iemand een bak met spijkers op de baan zou gooien...
- De gele vlag brandt
- Bye Bye ! Zwaai ! Zwaai !
- Maar als het gaat regenen loop je dus het risico dat je nat gaat
- Komt ie ervoor ? Ja.Nee.
- En dus is dit een no go
- Zit ie snor of zit ie ok ?
- Hij wint met twee vingers in de neus
- Hier krijgen we een stop en go van de man die gaat binnen komen
- Een zomer maakt nog geen zwaluw
- Wie gaat hier de grote ballen hebben ?
- Man oh man !
- Mijn eerste verhaal gaat mank, mijn tweede niet
- Dit zijn jongens die autosport op hun onderbroek hebben staan
- Als nou iemand een bak met spijkers op de baan zou gooien...
- De gele vlag brandt
- Bye Bye ! Zwaai ! Zwaai !
Friday, April 6, 2007
Here in my car I feel safe as can be
Sinds kort beschik ik weer over een auto, een Peugeot 405 uit 1996. Ik heb de auto geerfd van mijn vader die vorige maand is overleden.
Het is natuurlijke al een oud beestje, maar hij rijdt prima en is zuinig. Het is voor mij sowieso een ongekende luxe na 15 jaar motor rijden. Een muziekje aan boord (helaas geen cd-speler), vier deuren, een ruime kofferbak (hoef ik het kratje bier eens niet achter op de buddyseat van de motor te vervoeren) en centrale deurvergrendeling.
Mijn laatste auto was een Fiat 128 (zo'n Lada-type), in 1982 kreeg die een enkeltje sloop. In 1991 haalde ik mijn motorrijbewijs en kocht ik mijn Yamaha XS 750 drie-cilinder met cardanaandrijving (inmiddels een klassieker). Vervolgens heb ik nog een paar andere bikes bereden (waaronder grote broer XS 1100) en tegenwoordig rij ik op het "gooi en smijtfietsje" Suzuki GSX 550. Deze laatste is eigenlijk wat te licht voor mij (en iets te klein) maar hij is in elk geval zuinig.
Motorrijden heeft voor - en nadelen. Nadelen: je bent kwetstbaar, het is soms nat en koud of glad buiten en je kunt weinig vervoeren. De voordelen zijn echter aanzienlijk: het is een lekker vrij gevoel: je ruikt de natuur om je heen, geen files, geen parkeerproblemen (gratis parkeren op de Nieuwendijk of Waterlooplein in Amsterdam), geen verplichte APK en je hoeft voor een jaar rijden maar 6 maanden wegenbelasting te betalen.
Helaas heeft het met de Suzuki soms iets te veel tegen gezeten. Zijn zwakke punt is namelijk de elektrische installatie. Laatst stond de accu weer eens leeg. Net een grote beurt gehad a 200 Euro en je dan weer ridder te voet voelen. Dan rijst al snel de vraag: weer geld uitgeven voor een reparatie of het mormel maar verkopen ?
Onlangs reed er iemand met circa 70 km/u door rood licht en het scheelde werkelijk een haartje of ik was geschept. Als je zoiets in een auto overkomt heb je tenminste nog wat blik om je heen (hoewel: om uitgezaagd te worden lijkt mij ook niet geweldig).
Zo maak ik vaak mee dat automobilisten niet uit hun doppen kijken. Uit onderzoek is gebleken dat zij niet participeren op naderende motoren. Derhalve heb ik op de motor ook altijd het licht aan en het is een voordeel dat ie wit van kleur is; dat valt meer op. Het is zelfs zo dat het licht niet uit kan: de GXS is een Amerikaanse import en daar ben je verplicht altijd licht te voeren als motorrijder.
In elk geval tuf ik op dit moment lekker in mijn Peugeotje; ik ben een beetje klaar met de Suzuki. Uiteindelijk komt er wel een andere motor. In elk geval een nieuwere en een zwaardere.
Want zeg nu zelf: wie wil er in de file staan en achter in de rij bij het stoplicht staan te wachten ?
Uiteindelijk ben je alleen op de motor King of the road.
Het is natuurlijke al een oud beestje, maar hij rijdt prima en is zuinig. Het is voor mij sowieso een ongekende luxe na 15 jaar motor rijden. Een muziekje aan boord (helaas geen cd-speler), vier deuren, een ruime kofferbak (hoef ik het kratje bier eens niet achter op de buddyseat van de motor te vervoeren) en centrale deurvergrendeling.
Mijn laatste auto was een Fiat 128 (zo'n Lada-type), in 1982 kreeg die een enkeltje sloop. In 1991 haalde ik mijn motorrijbewijs en kocht ik mijn Yamaha XS 750 drie-cilinder met cardanaandrijving (inmiddels een klassieker). Vervolgens heb ik nog een paar andere bikes bereden (waaronder grote broer XS 1100) en tegenwoordig rij ik op het "gooi en smijtfietsje" Suzuki GSX 550. Deze laatste is eigenlijk wat te licht voor mij (en iets te klein) maar hij is in elk geval zuinig.
Motorrijden heeft voor - en nadelen. Nadelen: je bent kwetstbaar, het is soms nat en koud of glad buiten en je kunt weinig vervoeren. De voordelen zijn echter aanzienlijk: het is een lekker vrij gevoel: je ruikt de natuur om je heen, geen files, geen parkeerproblemen (gratis parkeren op de Nieuwendijk of Waterlooplein in Amsterdam), geen verplichte APK en je hoeft voor een jaar rijden maar 6 maanden wegenbelasting te betalen.
Helaas heeft het met de Suzuki soms iets te veel tegen gezeten. Zijn zwakke punt is namelijk de elektrische installatie. Laatst stond de accu weer eens leeg. Net een grote beurt gehad a 200 Euro en je dan weer ridder te voet voelen. Dan rijst al snel de vraag: weer geld uitgeven voor een reparatie of het mormel maar verkopen ?
Onlangs reed er iemand met circa 70 km/u door rood licht en het scheelde werkelijk een haartje of ik was geschept. Als je zoiets in een auto overkomt heb je tenminste nog wat blik om je heen (hoewel: om uitgezaagd te worden lijkt mij ook niet geweldig).
Zo maak ik vaak mee dat automobilisten niet uit hun doppen kijken. Uit onderzoek is gebleken dat zij niet participeren op naderende motoren. Derhalve heb ik op de motor ook altijd het licht aan en het is een voordeel dat ie wit van kleur is; dat valt meer op. Het is zelfs zo dat het licht niet uit kan: de GXS is een Amerikaanse import en daar ben je verplicht altijd licht te voeren als motorrijder.
In elk geval tuf ik op dit moment lekker in mijn Peugeotje; ik ben een beetje klaar met de Suzuki. Uiteindelijk komt er wel een andere motor. In elk geval een nieuwere en een zwaardere.
Want zeg nu zelf: wie wil er in de file staan en achter in de rij bij het stoplicht staan te wachten ?
Uiteindelijk ben je alleen op de motor King of the road.
Monday, April 2, 2007
Op zoek naar mijn huwelijksring
"Op zoek naar mijn huwelijksring" is de titel van de autobiografie uit 1991 van De Zwarte weduwe, die onlangs op 92 jarige leeftijd overleed.
Jarenlang heeft de weduwe van NSB-voorman en SS-er Rost van Tonningen voor ophef in Nederland gezorgd; ging het niet om nazi-bijeenkomsten in haar huis, dan ging het wel om haar van staatswege verzorgde weduwenpensioen. Hardnekkig bleef zij tot het laatst toe de holocaust ontkennen.
Dat heeft me altijd verbaasd: mensen die deze verschrikking ontkennen. Als zelfs de beruchte Eichmann bekend heeft wat valt er dan nog te ontkennen ? Neem eens een kijkje in Auschwitz zou ik zeggen...
Maar goed, al met al deed zij niet veel kwaad: behalve een klein groepje verdwaasden heeft zij nooit veel volgelingen gehad. Florentine Sophia Rost van Tonningen-Heubel (haar echte naam) is overigens ook het onderwerp geweest van een roman van Kees van Beijnum: "De Ordening". Het gaat over een jonge vrouw die voor De Zwarte Weduwe gaat werken, later is het verhaal nog mooi verfilmd.
Tot zover de weduwe. Maar wie was nu eigenlijk Rost van Tonningen ?
Rost werd in 1936 lid van de NSB en belandde in 1937 in de Tweede Kamer. Hij vervulde veel functies. Tijdens de Duitse bezetting was hij o.a. directeur van De Nederlandsche Bank en leider van de Nederlandsche Oost Compagnie (NOC), die Nederlandse "kolonisten" in bezet Rusland huisvestte.
Dit laatste project werd een grote mislukking: de winsten van de Nederlandse bedrijven verdwenen naar Duitsland, de kolonisten hielden er weinig aan over en de samenwerking met de Duitse autoriteiten verliep ook niet al te soepel. Niet dat Van Tonningen daar veel aan kon doen: de Duiters waren alleen op eigen gewin uit en alle daar aanwezige nazi-organisaties werkten elkaar ook nog eens tegen, dus efficientie was ver te zoeken.
Van Tonningen was ook meer nazi dan NSB-voorman Mussert, die voor een soort "burgelijk fascisme" stond (aldus van Tonningen). Mussert zag een nog een min of meer onafhankelijke rol voor Nederland onder Duits bestuur weggelegd om zodoende tot een "Groot Nederland" (met Belgie) te komen. Van Tonningen en zijn vriendjes van de SS daarentegen waren voor een totaal opgaan van Nederland in nazi-Duitsland. Daardoor groeiden de voormalige "kameraden" steeds meer uit elkaar en werden uiteindelijk vijanden.
Zo werd Van Tonningen het symbool van de collaborateur die het verst met de nazi's meeging,
tot aan het eind aan toe. Na D-day meldde hij zich aan bij de Waffen SS, waar hij het nog schopte tot Obersturmfuhrer (tweede luitenant).
Uiteindelijk werd hij opgepakt door de geallieerden, maar tot een proces is het nooit gekomen.
Hij pleegde op 6 juni 1945 zelfmoord; anderen beweren dat hij vermoord is of "tot zelfmoord gedreven".
Op zijn manier zal Van Tonningen het beste met Nederland voor gehad hebben (vanuit nationaal-socialistisch standpunt uit gezien dan) maar uiteindelijk heeft hij compromisloos meegewerkt aan de menselijke en financiele uitbuiting door Nazi-Duitsland. Alleen al de door hem als directeur van De Nederlandsche Bank aan Duitsland betaalde "bezettingskosten" liepen in de tientallen miljoenen...
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoofdpagina.
Jarenlang heeft de weduwe van NSB-voorman en SS-er Rost van Tonningen voor ophef in Nederland gezorgd; ging het niet om nazi-bijeenkomsten in haar huis, dan ging het wel om haar van staatswege verzorgde weduwenpensioen. Hardnekkig bleef zij tot het laatst toe de holocaust ontkennen.
Dat heeft me altijd verbaasd: mensen die deze verschrikking ontkennen. Als zelfs de beruchte Eichmann bekend heeft wat valt er dan nog te ontkennen ? Neem eens een kijkje in Auschwitz zou ik zeggen...
Maar goed, al met al deed zij niet veel kwaad: behalve een klein groepje verdwaasden heeft zij nooit veel volgelingen gehad. Florentine Sophia Rost van Tonningen-Heubel (haar echte naam) is overigens ook het onderwerp geweest van een roman van Kees van Beijnum: "De Ordening". Het gaat over een jonge vrouw die voor De Zwarte Weduwe gaat werken, later is het verhaal nog mooi verfilmd.
Tot zover de weduwe. Maar wie was nu eigenlijk Rost van Tonningen ?
Rost werd in 1936 lid van de NSB en belandde in 1937 in de Tweede Kamer. Hij vervulde veel functies. Tijdens de Duitse bezetting was hij o.a. directeur van De Nederlandsche Bank en leider van de Nederlandsche Oost Compagnie (NOC), die Nederlandse "kolonisten" in bezet Rusland huisvestte.
Dit laatste project werd een grote mislukking: de winsten van de Nederlandse bedrijven verdwenen naar Duitsland, de kolonisten hielden er weinig aan over en de samenwerking met de Duitse autoriteiten verliep ook niet al te soepel. Niet dat Van Tonningen daar veel aan kon doen: de Duiters waren alleen op eigen gewin uit en alle daar aanwezige nazi-organisaties werkten elkaar ook nog eens tegen, dus efficientie was ver te zoeken.
Van Tonningen was ook meer nazi dan NSB-voorman Mussert, die voor een soort "burgelijk fascisme" stond (aldus van Tonningen). Mussert zag een nog een min of meer onafhankelijke rol voor Nederland onder Duits bestuur weggelegd om zodoende tot een "Groot Nederland" (met Belgie) te komen. Van Tonningen en zijn vriendjes van de SS daarentegen waren voor een totaal opgaan van Nederland in nazi-Duitsland. Daardoor groeiden de voormalige "kameraden" steeds meer uit elkaar en werden uiteindelijk vijanden.
Zo werd Van Tonningen het symbool van de collaborateur die het verst met de nazi's meeging,
tot aan het eind aan toe. Na D-day meldde hij zich aan bij de Waffen SS, waar hij het nog schopte tot Obersturmfuhrer (tweede luitenant).
Uiteindelijk werd hij opgepakt door de geallieerden, maar tot een proces is het nooit gekomen.
Hij pleegde op 6 juni 1945 zelfmoord; anderen beweren dat hij vermoord is of "tot zelfmoord gedreven".
Op zijn manier zal Van Tonningen het beste met Nederland voor gehad hebben (vanuit nationaal-socialistisch standpunt uit gezien dan) maar uiteindelijk heeft hij compromisloos meegewerkt aan de menselijke en financiele uitbuiting door Nazi-Duitsland. Alleen al de door hem als directeur van De Nederlandsche Bank aan Duitsland betaalde "bezettingskosten" liepen in de tientallen miljoenen...
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoofdpagina.
Subscribe to:
Posts (Atom)