Laatst fietste ik langs de plek waar het oude stadion van voetbalclub AZ stond, gelegen in het mooie park De Hout (in het centrum van Alkmaar). Na de verhuizing naar het nieuwe stadion aan de rand van de stad is de oude voetbaltempel gesloopt. Het is een gek gezicht: waar eens AZ triomfen vierde, staat er nu geen steen meer overeind; sterker nog: je staart in een groot gat.
Het was in Stadion De Hout makkelijk om de trainingen te volgen; de toegang was vrij en de sfeer gemoedelijk (ondanks de af en toe brullende Van Gaal). Af en toe belandden de ballen in de nabijgelegen sloot, waar ze dan met grote moeite uitgevist werden. ("Meer naar rechts Barry !").
Al met al was het oude complex inmiddels verworden tot een vervallen geheel: stinkende urinoirs, posters van elftallen van enige jaren geleden aan de muren, afbrokkelende tribunes n en tijdelijke bouwketen. In de pauze werd er een broodje warme worst verkocht. In elk geval: sfeer had het. De consumpties konden in het supportershome betaald worden met "Dickies" (naar voorzitter Dick Scheringa).
Het nieuwe DSB-stadion is gelegen aan de rand van Alkmaar.Uiteraard kunnen er meer bezoekers in en is het complex van alle comfort voorzien. Al met al een goede zaak wil je aan de top komen. Toch is het wel wennen, zo in het niemandsland van Alkmaar's grootse industrieterrein.
Enige maanden geleden bezocht ik een wedstrijd van AZ. Het was leuk om de nieuwe voetbaltempel te bezoeken, al was de wedstrijd niet spectaculair. Het is er behoorlijk groot, maar het zicht op het veld is goed. Jammer dat het bovenin het stadion (waar het behoorlijk waait) zo koud was (ondanks mijn Martinair-platform jas...). Overigens konden we onze respectievelijke 50 Euro en 5 Euro-biljetten nergens in wisselen voor consumptiemunten, dus bleven we droog staan.
En zo draait AZ tegenwoordig substantieel mee in de top van de eredivisie en subtop van de Europacup (binnenkort 1/8e finale UEFA-cup). Het speelt fris en aanvallend voetbal en geeft l jonge spelers een kans. Inmiddels is AZ ook hofleverancier van Oranje.
De volgende stap is het kampioenschap van Nederland, maar dat zal nog enige jaren duren.
In elk geval staat Alkmaar weer op de kaart en dat doet mij (als Alkmaarder) natuurljk veel deugd. De gloriejaren herleven !
Tuesday, February 27, 2007
Friday, February 23, 2007
Een is leuk, twee is al beter en drie is bijna perfect
Om de twee jaar verschijnt Oor's Popencyclopedie, inmiddels een begrip in Nederland. Alle gegevens zijn dan weer geactualiseerd, evenals de foto's. Nieuwe relevante artiesten zijn toegevoegd, sommige hebben geen eigen "entry" meer: die worden niet meer belangrijk genoeg gevonden. Alle edities vanaf 1977 heb ik in mijn bezit en daar ben ik best wel trots op. Bij elkaar heb je een schat aan gegevens over popmuziek in huis (meer dan er op de Oor CD-ROM staat).
Toch: alleen de Oor Popencyclopdie volstaat niet. Dit komt omdat het alle stromingen in de popmuziek bevat: van wereldmuziek, via dance en Nederpop tot hip hop. Daardoor wordt het aantal muzikanten/bands nogal omvangrijk, wat weer ten koste gaat van de "diepte" qua info over een bepaalde artiest.
Niet meer relevant geachte artiesten komen er zodoende bekaaid van af. Als je kijkt naar een groep als Siouxsie & The Banshees, die in de jaren '80 toch behoorlijk groot was, dan moeten zij het doen met slechts een schamele vermelding. Spacemen 3 wordt al helemaal niet genoemd (schande !), maar de afsplitsing Spiritualised weer wel. Sowieso wordt door Oor weinig ingegegaan op oude independent muziek, evenals op New Wave.
Gelukkig heb ik daarom nog de Rough Guide to Rock Music achter de hand. Bijna alle min of "goede" rockbands staan er in. Iets weten over het obscure Loop ? Ga na de "L" en je vindt het,
evenals Live en The Lurkers. Wat was de bezetting van de dromerige gitaarband Felt ? Wanneer bracht Therapy haar cd uit ? Het staat er allemaal in, evenals info over bv The Kinks of The Beatles (nieuwe sensatie uit Liverpool).
Ik wacht met smart op de update van deze fantastische encyclopedie; de laatste uitgave dateert alweer van 2003. Sinds die tijd zijn er veel nieuwe groepen bijgekomen, de meeste met een ijzersterk debuut. Denk aan The Dears, The Veils, The Editors en Franz Ferdinand.
Mijn derde encyclopedie is al oud (The Encyclopdia of rock; 1976) en betaat uit drie delen: 1 The age of rock'n roll 2 From Liverpool to San Francisco en 3 Sounds of the Seventies.
Ook hier weer een schat aan gegevens over lang vergeten namen. Ooit wel eens gehoord van The Cadets, Eddie Hodges en Johnny Cymbal ? Ze staan er allen in (en met een eigen stukje). Sixties-bands Kaleidoscope The Exciters en The New Order worden eveneens uitgebreid beschreven. Kom daar eens om in de Oor !
Daarom: de bestudering van slechts 1 popencyclopdie is te beperkt; maar met zijn drieeen vullen ze elkaar mooi aan.Overigens is de Rough Guide ook niet perfect: waar zijn The Mighty Lemon Drops ?
Nou kun je zeggen: alles is toch op internet te vinden, waarom heb je nog een popencyclopdie nodig ? Ten eerste heb ik daar mijn twijfels over (of er alles te vinden is) en ten tweede is het heerlijk om in een dik boekwerk te bladeren. Bovendien kom je "onderweg" ook nog leuke namen tegen.
Hail hail rock'n roll !
Toch: alleen de Oor Popencyclopdie volstaat niet. Dit komt omdat het alle stromingen in de popmuziek bevat: van wereldmuziek, via dance en Nederpop tot hip hop. Daardoor wordt het aantal muzikanten/bands nogal omvangrijk, wat weer ten koste gaat van de "diepte" qua info over een bepaalde artiest.
Niet meer relevant geachte artiesten komen er zodoende bekaaid van af. Als je kijkt naar een groep als Siouxsie & The Banshees, die in de jaren '80 toch behoorlijk groot was, dan moeten zij het doen met slechts een schamele vermelding. Spacemen 3 wordt al helemaal niet genoemd (schande !), maar de afsplitsing Spiritualised weer wel. Sowieso wordt door Oor weinig ingegegaan op oude independent muziek, evenals op New Wave.
Gelukkig heb ik daarom nog de Rough Guide to Rock Music achter de hand. Bijna alle min of "goede" rockbands staan er in. Iets weten over het obscure Loop ? Ga na de "L" en je vindt het,
evenals Live en The Lurkers. Wat was de bezetting van de dromerige gitaarband Felt ? Wanneer bracht Therapy haar cd uit ? Het staat er allemaal in, evenals info over bv The Kinks of The Beatles (nieuwe sensatie uit Liverpool).
Ik wacht met smart op de update van deze fantastische encyclopedie; de laatste uitgave dateert alweer van 2003. Sinds die tijd zijn er veel nieuwe groepen bijgekomen, de meeste met een ijzersterk debuut. Denk aan The Dears, The Veils, The Editors en Franz Ferdinand.
Mijn derde encyclopedie is al oud (The Encyclopdia of rock; 1976) en betaat uit drie delen: 1 The age of rock'n roll 2 From Liverpool to San Francisco en 3 Sounds of the Seventies.
Ook hier weer een schat aan gegevens over lang vergeten namen. Ooit wel eens gehoord van The Cadets, Eddie Hodges en Johnny Cymbal ? Ze staan er allen in (en met een eigen stukje). Sixties-bands Kaleidoscope The Exciters en The New Order worden eveneens uitgebreid beschreven. Kom daar eens om in de Oor !
Daarom: de bestudering van slechts 1 popencyclopdie is te beperkt; maar met zijn drieeen vullen ze elkaar mooi aan.Overigens is de Rough Guide ook niet perfect: waar zijn The Mighty Lemon Drops ?
Nou kun je zeggen: alles is toch op internet te vinden, waarom heb je nog een popencyclopdie nodig ? Ten eerste heb ik daar mijn twijfels over (of er alles te vinden is) en ten tweede is het heerlijk om in een dik boekwerk te bladeren. Bovendien kom je "onderweg" ook nog leuke namen tegen.
Hail hail rock'n roll !
Tuesday, February 20, 2007
Der Sigmund
Stripheld Sigmund siert al sinds 1994 de de pagina's van de Volkskrant. De hoofdpersoon is psychiater en net zo "gek" als zijn patienten; Hij is een neuroot en zijn patienten zijn slechts licht gestoord. (Maar wie van ons is dat niet) ?
Sigmund verenigt al het slechte van de mens (man): opvliegend, seksistisch, wraakzuchtig, neurotisch en afgunstig. Dat maakt hem ook zo grappig: het is zo herkenbaar.
Tekenaar Peter de Wit laat zich veelal inspireren door artikelen in bladen als "Psychologie" en
"Cosmos". Tijdschriften met veel aandacht voor onderwerpen als relatieproblemen, stress, burn out en Feng Shui.
Sigmund zelf is een lelijk, klein mannetje (vandaar ook zijn frustraties natuurlijk). Hij is kaal en heeft een ooglapje. Zijn tientallen vergeefse pogingen om een vrouw te versieren (meestal aan de bar) lopen altijd op niets uit...
Tegenwoordig gaat Sigmund er wat meer op uit: hij wandelt aan het het strand of loopt op straat. Hij is zelfs wat milder geworden: vroeger schopte hij nog wel eens een patient de deur uit
of riep :"Val dood !". Hij heeft niet altijd meer het laatste woord en heeft een luisterend oor. Kortom: zijn patienten zijn belangrijker geworden (Maar gelukkig valt er nog genoeg te lachen).
Ik vraag me wel eens af hoeveel er van tekenaar De Wit in Sigmund zit. Ongetwijfeld kun je goed je eigen frustraties kwijt in zo'n strip en kun je je daarin lekker uitleven.
Lijkt me best moeilijk trouwens: elke dag een grap verzinnen, zes dagen per week.
Sinds enige tijd tekent De Wit ook de "burkha-vrouwen" in de Volkskrant: geheel in het zwart gekleed en met immer een Dirk van den Broek-tasje in de hand becommentarieren zij de wereld.
Een striptekenaar werkt vaak met karikaturen. Zo ook Peter de Wit in Sigmund: als een vrouw een kanjer is gaat het over seks en als ze wilde, alternatieve haren heeft gaat het over aura's of andere new age onderwerpen. Een man met een strakke bril en strak pak is een manager. iemand met een slordige baard is een zwerver etc.
Sigmund (mein Freund): Want Een Mens Wil Ook Wel Eens Lachen Als Hij De Volkskrant Leest
(Tussen de bomaanslagen in Irak en de Christenunie in een kabinet in).www.sigmund.nl
Sigmund verenigt al het slechte van de mens (man): opvliegend, seksistisch, wraakzuchtig, neurotisch en afgunstig. Dat maakt hem ook zo grappig: het is zo herkenbaar.
Tekenaar Peter de Wit laat zich veelal inspireren door artikelen in bladen als "Psychologie" en
"Cosmos". Tijdschriften met veel aandacht voor onderwerpen als relatieproblemen, stress, burn out en Feng Shui.
Sigmund zelf is een lelijk, klein mannetje (vandaar ook zijn frustraties natuurlijk). Hij is kaal en heeft een ooglapje. Zijn tientallen vergeefse pogingen om een vrouw te versieren (meestal aan de bar) lopen altijd op niets uit...
Tegenwoordig gaat Sigmund er wat meer op uit: hij wandelt aan het het strand of loopt op straat. Hij is zelfs wat milder geworden: vroeger schopte hij nog wel eens een patient de deur uit
of riep :"Val dood !". Hij heeft niet altijd meer het laatste woord en heeft een luisterend oor. Kortom: zijn patienten zijn belangrijker geworden (Maar gelukkig valt er nog genoeg te lachen).
Ik vraag me wel eens af hoeveel er van tekenaar De Wit in Sigmund zit. Ongetwijfeld kun je goed je eigen frustraties kwijt in zo'n strip en kun je je daarin lekker uitleven.
Lijkt me best moeilijk trouwens: elke dag een grap verzinnen, zes dagen per week.
Sinds enige tijd tekent De Wit ook de "burkha-vrouwen" in de Volkskrant: geheel in het zwart gekleed en met immer een Dirk van den Broek-tasje in de hand becommentarieren zij de wereld.
Een striptekenaar werkt vaak met karikaturen. Zo ook Peter de Wit in Sigmund: als een vrouw een kanjer is gaat het over seks en als ze wilde, alternatieve haren heeft gaat het over aura's of andere new age onderwerpen. Een man met een strakke bril en strak pak is een manager. iemand met een slordige baard is een zwerver etc.
Sigmund (mein Freund): Want Een Mens Wil Ook Wel Eens Lachen Als Hij De Volkskrant Leest
(Tussen de bomaanslagen in Irak en de Christenunie in een kabinet in).www.sigmund.nl
Friday, February 16, 2007
wiki wiki
Wikipedia is de online encyclopedie waaraan iedereen een bijdrage kan leveren (Wiki betekent in het Hawaiiaans "snel"). Het is een veelgebruikte bron voor gratis informatie over allerlei onderwerpen. De filosofie van Wikipedia is alle voorhanden zijnde kennis voor iedereen toegankelijk te maken.
Een mooie gedachte. Toch zitten er haken en ogen aan dit idee: zgn. "wikivandalen" slaan regelmatig hun slag door naar eigen inzicht lemma's in de encyclopedie te veranderen.
Zo schijnt journalist Michael Zeeman geknoeid te hebben in de bijdrage over Joost Zwagerman en verfraaide hij tegelijkertijd het stuk over zichzelf.
Er vinden vele discussies plaats tussen de contributanten, waarbij zij elkaars wijzigingen in artikelen soms fel betwisten en terugdraaien. Na al te hete strijd wordt door de redactie van Wikipedia aangeraden een "wikibreak" nemen om af te koelen. Bij meetings in het land wordt de strijdbijl weer begraven, onder het genot van een kop thee.
Het schijnt gebruikelijk te zijn in de Wikigemeenschap, vooral bij nieuwkomers, dat de deelnemers zo fanatiek opgaan in het schrijven van bijdragen dat het vermogen tot relativeren verdwijnt.
Oscar van Dillen (48) is voorzitter van Wikimedia Nederland, dat bestaat uit Wikibooks (on
line studieboeken), wikicommons (afbeeldingen), Wikiquote (beroemde citaten), Wikicommons (afbeeldingen) en Wikionary (woordenboek) .
Als er in zijn ogen onbenullige bijdragen in Wikipedia geplaatst worden kan hij dat echter niet zomaar verwijderen. Het stuk komt dan 14 dagen op een lijst te staan en andere Wikipedianen kunnen er dan commentaar op leveren. Tenslotte weegt een moderator de commentaren tegen elkaar af en bepaalt of de bijdrage gehandhaafd blijft. Overigens is het dan nog de vraag of het artikel geplaatst mag blijven staan, ook de editor kan nog in grijpen.
Al met al zou de Wikipedia gebaat zijn met een sterke en onafhankelijke redactie om dit soort discussies te voorkomen. Zo heeft oprichter Larry Sanger zich al teruggetrokken. Juist omdat de kwaliteitscontrole de onstuimige groei in kwantiteit niet kan bijhouden zegt hij zijn handen van Wikipedia afgetrokken te hebben. De artikelen zijn volgens hem te gemakkelijk te manipuleren.
Aan de andere kracht is dit ook de kracht van de encyclopdie: waren er in het verleden allerlei drempels opgeworpen dan had de Wikipedia nooit bestaan.
Overigens wordt van de daders van "ernstige verminkingen" aan de bijdragen (door bv scholieren in schooltijd) wel het IP-nummer geblokkeerd. Al met al blijft het voor de redactie een flinke klus om alle kwaadwillige veranderingen op te sporen.
Het idee van Wikipedia blijft echter fier overeind: het is een een democratisch medium waarin iedereen door middel van een bijdrage een zekere erkenning kan krijgen, al blijft het anoniem.
Het is ook de bedoeling dat, doordat steeds meer mensen informatie toevoegen en feiten die niet meer kloppen corrigeren, de bijdragen steeds betrouwbaarder worden.
Bij een onderzoek door het wetenschappelijke tijdschrift "Nature" bleek de Wikipedia niet veel onbetrouwbaarder dan de Encyclopedia Brittanica.
Jammer alleen dat de naam van oprichter Larry Sanger op de hoofdpagina van de Wikipedia gespeld werd als Jerry Singer...
Een mooie gedachte. Toch zitten er haken en ogen aan dit idee: zgn. "wikivandalen" slaan regelmatig hun slag door naar eigen inzicht lemma's in de encyclopedie te veranderen.
Zo schijnt journalist Michael Zeeman geknoeid te hebben in de bijdrage over Joost Zwagerman en verfraaide hij tegelijkertijd het stuk over zichzelf.
Er vinden vele discussies plaats tussen de contributanten, waarbij zij elkaars wijzigingen in artikelen soms fel betwisten en terugdraaien. Na al te hete strijd wordt door de redactie van Wikipedia aangeraden een "wikibreak" nemen om af te koelen. Bij meetings in het land wordt de strijdbijl weer begraven, onder het genot van een kop thee.
Het schijnt gebruikelijk te zijn in de Wikigemeenschap, vooral bij nieuwkomers, dat de deelnemers zo fanatiek opgaan in het schrijven van bijdragen dat het vermogen tot relativeren verdwijnt.
Oscar van Dillen (48) is voorzitter van Wikimedia Nederland, dat bestaat uit Wikibooks (on
line studieboeken), wikicommons (afbeeldingen), Wikiquote (beroemde citaten), Wikicommons (afbeeldingen) en Wikionary (woordenboek) .
Als er in zijn ogen onbenullige bijdragen in Wikipedia geplaatst worden kan hij dat echter niet zomaar verwijderen. Het stuk komt dan 14 dagen op een lijst te staan en andere Wikipedianen kunnen er dan commentaar op leveren. Tenslotte weegt een moderator de commentaren tegen elkaar af en bepaalt of de bijdrage gehandhaafd blijft. Overigens is het dan nog de vraag of het artikel geplaatst mag blijven staan, ook de editor kan nog in grijpen.
Al met al zou de Wikipedia gebaat zijn met een sterke en onafhankelijke redactie om dit soort discussies te voorkomen. Zo heeft oprichter Larry Sanger zich al teruggetrokken. Juist omdat de kwaliteitscontrole de onstuimige groei in kwantiteit niet kan bijhouden zegt hij zijn handen van Wikipedia afgetrokken te hebben. De artikelen zijn volgens hem te gemakkelijk te manipuleren.
Aan de andere kracht is dit ook de kracht van de encyclopdie: waren er in het verleden allerlei drempels opgeworpen dan had de Wikipedia nooit bestaan.
Overigens wordt van de daders van "ernstige verminkingen" aan de bijdragen (door bv scholieren in schooltijd) wel het IP-nummer geblokkeerd. Al met al blijft het voor de redactie een flinke klus om alle kwaadwillige veranderingen op te sporen.
Het idee van Wikipedia blijft echter fier overeind: het is een een democratisch medium waarin iedereen door middel van een bijdrage een zekere erkenning kan krijgen, al blijft het anoniem.
Het is ook de bedoeling dat, doordat steeds meer mensen informatie toevoegen en feiten die niet meer kloppen corrigeren, de bijdragen steeds betrouwbaarder worden.
Bij een onderzoek door het wetenschappelijke tijdschrift "Nature" bleek de Wikipedia niet veel onbetrouwbaarder dan de Encyclopedia Brittanica.
Jammer alleen dat de naam van oprichter Larry Sanger op de hoofdpagina van de Wikipedia gespeld werd als Jerry Singer...
Tuesday, February 13, 2007
De onwaardigen
Een film die ik binnenkort zeker ga zien is "Indigenes" (onwaardigen) van de Frans-Algerijnse regisseur Rachid Bouchareb.
Het gaat over de 134.000 Algerijnen, 75000 Marokkanen, 26000 Tunesiers en 92000 bewoners van Frans Equatoriaal Afrika (nu onder meer Gabon en Tsjaad) die in de Tweede Wereldoorlog zij aan zij met de Fransen vochten.
Ze werden gelokt met mooie beloftes maar eindigden als kanonnenvoer.
Hun aanvankelijke trots is al snel gekrenkt: ze krijgen minder rantsoen dan de Franse soldaten, zelfs de kledij is slechter en promotie maken is onmogelijk.Uiteindelijk wordt na de oorlog hun pensioen nog afgenomen omdat hun thuislanden onafhankelijk waren geworden.
Regisseur Bouchareb kijkt in de film door de ogen van soldaat Abdelkader, die zijn aanvankelijke
geloof in het gelijkheidsideaal al snel moet opgeven.
Overigens: afgezien van het discriminatie-gegeven schijnt "Indigenes" ook gewoon een spannende film te zijn.
Het is goed dat de rol van allochtone soldaten in WO 2 eens belicht wordt. Zij hebben ook een bijdrage geleverd aan de bevrijding maar hebben daar nooit de credits voor gekregen. Sterker:
ze zijn ondergewaardeerd en min of meer vergeten.
Ik vraag me af hoe het met de zwarte soldaten in Vietnam gesteld was: waren zij gelijk aan de blanke soldaten ?
En hoe zit het met de Indische Nederlanders in het KNIL ? (Koninklijk Nederlands Indisch Leger) ten tijde van onafhankelijksheidsoorlogen met Indonesie en Nieuw Guinea ?
Interessant om daar eens onderzoek naar te doen.
Het gaat over de 134.000 Algerijnen, 75000 Marokkanen, 26000 Tunesiers en 92000 bewoners van Frans Equatoriaal Afrika (nu onder meer Gabon en Tsjaad) die in de Tweede Wereldoorlog zij aan zij met de Fransen vochten.
Ze werden gelokt met mooie beloftes maar eindigden als kanonnenvoer.
Hun aanvankelijke trots is al snel gekrenkt: ze krijgen minder rantsoen dan de Franse soldaten, zelfs de kledij is slechter en promotie maken is onmogelijk.Uiteindelijk wordt na de oorlog hun pensioen nog afgenomen omdat hun thuislanden onafhankelijk waren geworden.
Regisseur Bouchareb kijkt in de film door de ogen van soldaat Abdelkader, die zijn aanvankelijke
geloof in het gelijkheidsideaal al snel moet opgeven.
Overigens: afgezien van het discriminatie-gegeven schijnt "Indigenes" ook gewoon een spannende film te zijn.
Het is goed dat de rol van allochtone soldaten in WO 2 eens belicht wordt. Zij hebben ook een bijdrage geleverd aan de bevrijding maar hebben daar nooit de credits voor gekregen. Sterker:
ze zijn ondergewaardeerd en min of meer vergeten.
Ik vraag me af hoe het met de zwarte soldaten in Vietnam gesteld was: waren zij gelijk aan de blanke soldaten ?
En hoe zit het met de Indische Nederlanders in het KNIL ? (Koninklijk Nederlands Indisch Leger) ten tijde van onafhankelijksheidsoorlogen met Indonesie en Nieuw Guinea ?
Interessant om daar eens onderzoek naar te doen.
Friday, February 9, 2007
Hooray for Hollywood ?
Binnenkort verschijnt van de hand van de Rijksuniversiteit Groningen het artikel "The impact of film reviews on the box office performance of arthouse versus mainstream motion pictures" (bent u er nog ?) in het Engelse Journal of Economic Studies.
In het kort: wat is de invloed van een recensie op het bezoek van zowel een publieksfilm of een arthouse-film. In het onderzoek werd alleen gekeken naar Nederlandse filmproducties tussen 1998 en 2003.
Het blijkt dat de keuze voor een publieksfilm nauwelijks beinvloed wordt door een positieve of negatieve recensie. De invloed wordt bepaald door de grootte ervan, de meespelende sterren, of er al dan niet een foto bijstaat en door het aantal recenties dat over een film is verschenen.
De bezoekers van de arthouse-film laten zich echter wel leiden door een goede recentie. Als ik naar mezelf kijk dan heeft een positieve bespreking in de Volkskrant zeker invloed. Komt de film er slecht af dan zal ik 'em waarschijnlijk niet bezoeken. (Tot zover mijn onafhankelijkheid).
Ook de signatuur van de krant speelt een rol. In de Telegraaf en het AD zijn de recenties van arthouse films aanzienlijk kleiner. Auteurs van deze kranten en bladen als Spits en Metro laten de grootte van de recentie vooral afhangen van het veronderstelde commerciele succes van de films.
Overigens valt de filmpagina van de Volkskrant op internet mij wat tegen qua recenties. Ik vind alleen de inhoud van een film maar niet de bespreking zoals ie in de krant stond/staat.
Wat dat betreft ga ik altijd naar Filmkrant.nl.http://www.filmkrant.nl Daar zijn veel recenties te vinden en vaak nog uitgebreider dan in de Volkskrant ook.
In het kort: wat is de invloed van een recensie op het bezoek van zowel een publieksfilm of een arthouse-film. In het onderzoek werd alleen gekeken naar Nederlandse filmproducties tussen 1998 en 2003.
Het blijkt dat de keuze voor een publieksfilm nauwelijks beinvloed wordt door een positieve of negatieve recensie. De invloed wordt bepaald door de grootte ervan, de meespelende sterren, of er al dan niet een foto bijstaat en door het aantal recenties dat over een film is verschenen.
De bezoekers van de arthouse-film laten zich echter wel leiden door een goede recentie. Als ik naar mezelf kijk dan heeft een positieve bespreking in de Volkskrant zeker invloed. Komt de film er slecht af dan zal ik 'em waarschijnlijk niet bezoeken. (Tot zover mijn onafhankelijkheid).
Ook de signatuur van de krant speelt een rol. In de Telegraaf en het AD zijn de recenties van arthouse films aanzienlijk kleiner. Auteurs van deze kranten en bladen als Spits en Metro laten de grootte van de recentie vooral afhangen van het veronderstelde commerciele succes van de films.
Overigens valt de filmpagina van de Volkskrant op internet mij wat tegen qua recenties. Ik vind alleen de inhoud van een film maar niet de bespreking zoals ie in de krant stond/staat.
Wat dat betreft ga ik altijd naar Filmkrant.nl.http://www.filmkrant.nl Daar zijn veel recenties te vinden en vaak nog uitgebreider dan in de Volkskrant ook.
Wednesday, February 7, 2007
Een (bijna) perfecte dinsdag
Je hebt van die dagen die perfect verlopen: het meisje van de bakkerij lacht je vriendelijk toe, het is rustig in het zwembad en de motor doet precies wat je van 'em verlangt. Voeg daar aan toe veel zon, weinig verkeer en een vrije dag: wat verlang je nog meer ?
Derhalve was het gisteren genieten: eerst 12 baantjes in het zwembad trekken, boodschappen halen bij C 1000 (immers: dinsdag brooddag: alle broden 1 Euro), daarna koffie thuis en vervolgens op de motor naar Hoorn.
De route voert langs dorpjes als Waarland en Spanbroek, over tweebaanswegen met weinig verkeer. Het is West-Friesland op zijn mooist: een zee van ruimte. Veel groen en weinig huizen, lekker toerend op de Suzuki. Hij was goed op dreef: tevreden snoorde het motortje onder mij, zijn heerlijke geuren verspreidend door het landschap.
In het mooie Hoorn rondgelopen door de binnenstad, die op deze dinsdagmiddag uitgestorven is. Het is lekker fris, zonnetje erbij. Gebakken visje gegeten, cd'tje gescoord en ook een rugzakje. Dat laatste was nog niet zo gemakkelijk: de winkel verkocht alleen roze en knalgroene rugzakjes, maar daar ga ik toch niet mee rond lopen...
Op mijn vraag aan de verkoper waarom ze zulke rare kleuren verkochten bleef hij het antwoord schuldig.Voor een rugzak met "normale" kleuren betaalde je bij hem al snel 45 Euro, mij een beetje te gortig. Uiteindelijk kwam ik bij Scapino terecht: een leuk rugzakje voor 5 Euro !
Op weg naar huis bij Schermerhorn bijna geflitst voor te hoge snelheid; goed dat tegenliggers seinden dat er een controle was. (Ik wilde net de vrachtauto van Lips Textiel inhalen). Ik heb al een boete liggen van 200 Euro, dat is voorlopig wel even genoeg...
Ik kan het ook niet laten om te hard te rijden: als er 50 staat aangegeven rij ik 60, als er 80 staat "moet" ik 100. En 30 km/u doe ik helemaal niet aan (Wel eens geprobeerd om 30 te rijden ?). Dom van mij, ik geef het grif toe.
Het was in elke geval een perfecte dag: genietend voor weinig geld. Het kan nog.
Jammer dat de sportpagina van de Volkskrant (letterlijk) onleesbaar was. Ging er toch nog iets fout vandaag.
Derhalve was het gisteren genieten: eerst 12 baantjes in het zwembad trekken, boodschappen halen bij C 1000 (immers: dinsdag brooddag: alle broden 1 Euro), daarna koffie thuis en vervolgens op de motor naar Hoorn.
De route voert langs dorpjes als Waarland en Spanbroek, over tweebaanswegen met weinig verkeer. Het is West-Friesland op zijn mooist: een zee van ruimte. Veel groen en weinig huizen, lekker toerend op de Suzuki. Hij was goed op dreef: tevreden snoorde het motortje onder mij, zijn heerlijke geuren verspreidend door het landschap.
In het mooie Hoorn rondgelopen door de binnenstad, die op deze dinsdagmiddag uitgestorven is. Het is lekker fris, zonnetje erbij. Gebakken visje gegeten, cd'tje gescoord en ook een rugzakje. Dat laatste was nog niet zo gemakkelijk: de winkel verkocht alleen roze en knalgroene rugzakjes, maar daar ga ik toch niet mee rond lopen...
Op mijn vraag aan de verkoper waarom ze zulke rare kleuren verkochten bleef hij het antwoord schuldig.Voor een rugzak met "normale" kleuren betaalde je bij hem al snel 45 Euro, mij een beetje te gortig. Uiteindelijk kwam ik bij Scapino terecht: een leuk rugzakje voor 5 Euro !
Op weg naar huis bij Schermerhorn bijna geflitst voor te hoge snelheid; goed dat tegenliggers seinden dat er een controle was. (Ik wilde net de vrachtauto van Lips Textiel inhalen). Ik heb al een boete liggen van 200 Euro, dat is voorlopig wel even genoeg...
Ik kan het ook niet laten om te hard te rijden: als er 50 staat aangegeven rij ik 60, als er 80 staat "moet" ik 100. En 30 km/u doe ik helemaal niet aan (Wel eens geprobeerd om 30 te rijden ?). Dom van mij, ik geef het grif toe.
Het was in elke geval een perfecte dag: genietend voor weinig geld. Het kan nog.
Jammer dat de sportpagina van de Volkskrant (letterlijk) onleesbaar was. Ging er toch nog iets fout vandaag.
Saturday, February 3, 2007
Van C 81 via C 86 naar CD 86
De Engelse muziekweekly New Musical Express (tegenwoordig kortweg NME) gaf in 1981 een muziekcassette uit, getiteld C 81. Daarop te vinden een aantal van de beste "indie"-bands van dat moment, zoals Josef K, Scritti Politi en Aztec Camera.
"Indie" staat voor "independant": muziek op kleine onafhankelijke platenlabels, gespeeld door eigenzinnige bands die ver van de mainstream afstaan.
Mijn exemplaar van C 81 werd uit de auto gestolen (samen met de cassettespeler waar ie in zat, dat was nog het ergste...) en dat vind ik nog steeds jammer.
In 1986 verscheen de opvolger van C 81: C 86 (op lp). Ook dat was een staalkaart van de toenmalige indiescene, met bands als June Brides, Mighty Lemon Drops en We've got a fuzzbox and we're gonna use it (briljante naam trouwens).
Het is altijd een van mijn favoriete lp's gebleven en ik draai 'em nog regelmatig.
De indiescene van begin jaren '80 bloeide als nooit tevoren. 1981 vormde een hoogtepunt met veel goede Schotse bands en labels als Postcard, maar daarna zakte het niveau en de bands weg. Hun opvolgers waren groepen als The Three Johns, The Membranes en The Nightingales. Niet onaardig, maar niet bepaald top of the bill; op zijn hoogst goede imitaties van The Fall en bepaald niet gezegend met veel melodie.
In 1986/1987 veranderde dat: er kwam een nieuwe stroming indiebands op. Veel groepen grepen terug naar Amerikaanse muziek uit de sixties van The Byrds , The Shangrilas en de Ronnettes. De nieuwe Engelse muziek nu werd een mengeling van melodie en punk.
The Jesus and Mary Chain brachten hun single "Upside down" uit (onder een laag van feedback opgenomen - voor mij de beste single allertijden), The Mighty Lemon Drops het fantastische "Like an angel" en The Primitives het aanstekelijke "Really stupid".
Plotseling was voor zangeressen de Marilyn Monroe-look in en hoefden vrouwen in de indiescene niet "feministisch" te zijn om in een indieband te spelen (Zoals bv nog The Raincoats in 1980). De muziek was meestal krakkemikkig, maar dat maakte niet uit: het ging om het enthousiasme en de energie. Nieuwe platenlabels als Subway en Sarah verspreidden de nieuwe stroming met enthousiasme.
Na een paar jaar echter was de scene doodgebloed en waren de meeste groepen opgeheven. Een aantal had uiteindelijk commercieel succes: The Jesus and mary Chain, The Primitives en Pop will eat itself scoorden grote hits in de UK.
De meeste groepen hadden geen talent genoeg om door te groeien naar grotere dingen. Wat ook niemand toen zag aankomen was de enorme impact die House in '88 zou hebben: iedereen gooide de gitaren weg en ging "dance"maken. De gitaar-indierock was op bloeden na dood.
Nu zijn de meeste indiegroepen uit die tijd eindelijk verzameld op de onlangs verschenen cd "CD 86", twee schijfjes voor slechts 14,99. Helaas mis ik wel een paar bands van de originele C 86-lp die blijkbaar niet goed genoeg bevonden werden, zoals Bogshed en The Mackenzies.
Even een waarschuwing: de muziek is wel erg 1986. Het is wennen aan het rammelende en primitieve geluid. Als je echter even terugschakelt en je open stelt voor de charme die de meeste groepen bezitten kun je zeker genieten.
Wat dat betreft klinken de indiebands anno 2007 een stuk volwassener...
Nu is
"Indie" staat voor "independant": muziek op kleine onafhankelijke platenlabels, gespeeld door eigenzinnige bands die ver van de mainstream afstaan.
Mijn exemplaar van C 81 werd uit de auto gestolen (samen met de cassettespeler waar ie in zat, dat was nog het ergste...) en dat vind ik nog steeds jammer.
In 1986 verscheen de opvolger van C 81: C 86 (op lp). Ook dat was een staalkaart van de toenmalige indiescene, met bands als June Brides, Mighty Lemon Drops en We've got a fuzzbox and we're gonna use it (briljante naam trouwens).
Het is altijd een van mijn favoriete lp's gebleven en ik draai 'em nog regelmatig.
De indiescene van begin jaren '80 bloeide als nooit tevoren. 1981 vormde een hoogtepunt met veel goede Schotse bands en labels als Postcard, maar daarna zakte het niveau en de bands weg. Hun opvolgers waren groepen als The Three Johns, The Membranes en The Nightingales. Niet onaardig, maar niet bepaald top of the bill; op zijn hoogst goede imitaties van The Fall en bepaald niet gezegend met veel melodie.
In 1986/1987 veranderde dat: er kwam een nieuwe stroming indiebands op. Veel groepen grepen terug naar Amerikaanse muziek uit de sixties van The Byrds , The Shangrilas en de Ronnettes. De nieuwe Engelse muziek nu werd een mengeling van melodie en punk.
The Jesus and Mary Chain brachten hun single "Upside down" uit (onder een laag van feedback opgenomen - voor mij de beste single allertijden), The Mighty Lemon Drops het fantastische "Like an angel" en The Primitives het aanstekelijke "Really stupid".
Plotseling was voor zangeressen de Marilyn Monroe-look in en hoefden vrouwen in de indiescene niet "feministisch" te zijn om in een indieband te spelen (Zoals bv nog The Raincoats in 1980). De muziek was meestal krakkemikkig, maar dat maakte niet uit: het ging om het enthousiasme en de energie. Nieuwe platenlabels als Subway en Sarah verspreidden de nieuwe stroming met enthousiasme.
Na een paar jaar echter was de scene doodgebloed en waren de meeste groepen opgeheven. Een aantal had uiteindelijk commercieel succes: The Jesus and mary Chain, The Primitives en Pop will eat itself scoorden grote hits in de UK.
De meeste groepen hadden geen talent genoeg om door te groeien naar grotere dingen. Wat ook niemand toen zag aankomen was de enorme impact die House in '88 zou hebben: iedereen gooide de gitaren weg en ging "dance"maken. De gitaar-indierock was op bloeden na dood.
Nu zijn de meeste indiegroepen uit die tijd eindelijk verzameld op de onlangs verschenen cd "CD 86", twee schijfjes voor slechts 14,99. Helaas mis ik wel een paar bands van de originele C 86-lp die blijkbaar niet goed genoeg bevonden werden, zoals Bogshed en The Mackenzies.
Even een waarschuwing: de muziek is wel erg 1986. Het is wennen aan het rammelende en primitieve geluid. Als je echter even terugschakelt en je open stelt voor de charme die de meeste groepen bezitten kun je zeker genieten.
Wat dat betreft klinken de indiebands anno 2007 een stuk volwassener...
Nu is
Subscribe to:
Posts (Atom)