Rookmelders
Juist tijdens de laatste nacht van mijn verblijf als vrijwilliger bij de Zonnebloem-vakantie in Limburg (Mechelen, zorghotel De Heerenhof) werd ik om een uur of half vier gewekt door een vreselijk geluid: brandalarm in de gang van de vrijwilligers!
Iedereen in rep en roer, mensen in pyama in de gang en de brandweer voor de slaapkamerdeur (en met draaiende motoren op de binnenplaats). Uiteindelijk was het alleen een storing in de rookmelder.
Get on the magic bus
Dit jaar ging ik voor de zesde maal mee, voor de tweede maal met een (bus)excursiereis. Het voordeel daarvan is dat de deelnemers (totaal 41 man) een lekkere actieve vakantie hebben. Zo hebben we Luik, Valkenburg, Maastricht, Vaals en een fraai natuurpark bezocht. Lekker rustig tourend door het fraaie Limburgse landschap terwijl de chauffeur een en ander vertelde over de omgeving (met zwaar Brabants accent).
In voor -en tegenspoed
De gasten zijn altijd weer indrukwekkend: ondanks soms zware lichamelijke handicaps zijn ze bijna altijd in een goede stemming. Sommigen kunnen alleen vloeibaar eten, anderen praten moeilijk of zitten de hele dag in een rolstoel.
Zo was er dit jaar ook een man van mijn leeftijd; hij had 5 jaar geleden een hersenbloeding gehad en kon daardoor een stuk minder dan een gezond iemand. Zijn vrouw had hem verlaten: ze had liever een gezond iemand.
Aan de andere kant zijn er ook echtparen (of zussen) mee op vakantie die elkaar door dik en dun zijn blijven steunen, geheel volgens de huwelijksbelofte van "in voorspoed en tegenspoed".
Leuk was ook een oude man van maar liefst van 95. Hij was nog goed scherp, alleen doof. Dus communiceert hij voornamelijk met briefjes. Eenmaal achter de rollator kwam de turbo erop en spurte hij weg...
Koekjes en zoutjes
Overigens is het niet altijd allemaal koek en ei op zo'n Zonnebloemvakantie. Zo was het "Hoofd Vakantie" een man van 67 jaar oud. Knap dat hij voor de 25e maal meeging maar communiceren was niet zijn sterkste punt. Ook ging hij er vaak alleen vandoor
met een gast, terwijl het de bedoeling is dat er altijd een verpleegkundige in de buurt blijft.
Verder had er voor de deelnemers ook wel eens zoutje op tafel gezet mogen worden, of een koekje bij de koffie. (Overigens was het eten prima; culinair zelfs).
Eind goed al goed
Na een week is het ook altijd wel weer mooi geweest: je hebt het met zijn allen een gezellige tijd gehad en veel gedaan en dan wordt het weer tijd voor je eigen leven.
Want vergeet niet: het is een intens gebeuren dat je als vrijwilliger vrijwel volledig opslokt.
Niettemin: een geslaagde week !
Tuesday, May 29, 2007
Friday, May 18, 2007
Mensen onvoorzichtig met sekshulpmiddelen
Zo, nu heb ik meteen je aandacht. Een pakkende kop is het halve werk.
Dat hebben krantenmakers ook door. Alleen zou bovenstaande aandacht-trekker niet snel gebruikt worden in het NRC of Volkskrant vanwege zijnde te "banaal".
Appie en Bruna
Hij komt uit de "Metro" van afgelopen woensdag. Dat is een van de vier gratis dagbladen die dagelijks gratis verpreid worden. Sinds kort is er ook de "Dag".
Terwijl de oplagecijfers van de "grote" kranten kelderen, groeien de oplagecijfers van de Metro/Spits/Pers/Dag als nooit tevoren. De Dag wordt zelfs bij Albert Heijn verspreid en de De Pers bij Bruna.
De enige die iets wezenlijks toevoegt aan de reeds bestaande kranten is De Pers. Die heeft nog een zeker niveau. Het is een krant met leuke invalshoeken, en een krant die ook zelf op zoek is naar nieuwe trends.
De andere drie voegen niet veel toe: veel babes (wel prettig af en toe natuurlijk), sport en showbizz. Soms lijkt het wel of ze gesponsored worden door MTV of Hollywood.
Musicals
Toch, als ik met de trein reis lees ik ze alle 4. Je kunt er ook niet omheen: de coupes liggen bedolven onder de krantjes. En, ik geef het toe, het is leuk om af en toe wat pulp te lezen. Ben je toch weer in op de hoogte van het hoe en waarom van de arrestatie van Paris Hilton en de nieuwste musical van Albert Verlinde. Sowieso pik je uit alle krantjes toch wat nieuwtjes mee. Zo las ik in de Spits dat er ook lovergirls (in tegenstelling tot loverboys) bestaan.
Oud versus jong en fris
Maar een doorwrochte film -of boekrecentie zul je er niet aan treffen. En dat geldt ook voor CD's. Maar goed, daarvoor moet je die tabloids ook niet lezen.
Bovendien, alleen de Volkskrant elke dag wordt ook saai. Het is soms onvoorstelbaar hoe een nieuwsfeit dagenlang uitgemolken wordt. Ik denk ook niet dat de redactie veel jonge lezers aantrekt.
Wat dat betreft is De Pers fris, krachtig en jong en is de Volkskrant een Oude Meneer. Hoe lang zou het nog duren voordat ook hij overgaat op tabloid formaat ?
Komende week ga ik weer als vrijwilliger mee met De Zonnebloem (naar Limburg), dus mijn eerstvolgende bericht zul je aantreffen na Pinksteren. Zal ik een uitgebreid verslag van mijn ervaringen aldaar.
Dat hebben krantenmakers ook door. Alleen zou bovenstaande aandacht-trekker niet snel gebruikt worden in het NRC of Volkskrant vanwege zijnde te "banaal".
Appie en Bruna
Hij komt uit de "Metro" van afgelopen woensdag. Dat is een van de vier gratis dagbladen die dagelijks gratis verpreid worden. Sinds kort is er ook de "Dag".
Terwijl de oplagecijfers van de "grote" kranten kelderen, groeien de oplagecijfers van de Metro/Spits/Pers/Dag als nooit tevoren. De Dag wordt zelfs bij Albert Heijn verspreid en de De Pers bij Bruna.
De enige die iets wezenlijks toevoegt aan de reeds bestaande kranten is De Pers. Die heeft nog een zeker niveau. Het is een krant met leuke invalshoeken, en een krant die ook zelf op zoek is naar nieuwe trends.
De andere drie voegen niet veel toe: veel babes (wel prettig af en toe natuurlijk), sport en showbizz. Soms lijkt het wel of ze gesponsored worden door MTV of Hollywood.
Musicals
Toch, als ik met de trein reis lees ik ze alle 4. Je kunt er ook niet omheen: de coupes liggen bedolven onder de krantjes. En, ik geef het toe, het is leuk om af en toe wat pulp te lezen. Ben je toch weer in op de hoogte van het hoe en waarom van de arrestatie van Paris Hilton en de nieuwste musical van Albert Verlinde. Sowieso pik je uit alle krantjes toch wat nieuwtjes mee. Zo las ik in de Spits dat er ook lovergirls (in tegenstelling tot loverboys) bestaan.
Oud versus jong en fris
Maar een doorwrochte film -of boekrecentie zul je er niet aan treffen. En dat geldt ook voor CD's. Maar goed, daarvoor moet je die tabloids ook niet lezen.
Bovendien, alleen de Volkskrant elke dag wordt ook saai. Het is soms onvoorstelbaar hoe een nieuwsfeit dagenlang uitgemolken wordt. Ik denk ook niet dat de redactie veel jonge lezers aantrekt.
Wat dat betreft is De Pers fris, krachtig en jong en is de Volkskrant een Oude Meneer. Hoe lang zou het nog duren voordat ook hij overgaat op tabloid formaat ?
Komende week ga ik weer als vrijwilliger mee met De Zonnebloem (naar Limburg), dus mijn eerstvolgende bericht zul je aantreffen na Pinksteren. Zal ik een uitgebreid verslag van mijn ervaringen aldaar.
Tuesday, May 15, 2007
Web 2.0
Interactie
Web 2.0 staat voor "internet voor en door iedereen".
Aanvankelijk was internet meer een kwestie van aanbieders en gebruikers. Tegenwoordig maakt iedereen er op zijn eigen wijze gebruik van. Zo zijn er vele weblogs ontstaan (waarvan akte) en is een site als Myspace.com zelfs een springplank geworden voor nieuwe rockbands (zoals de Artic Monkeys en nu The Teenagers uit Zweden). Kortom: er is voor iedereen ruimte om zijn ding te doen.
Digitaal narcisme
De Engelsman Andrew Keen is het maar een doorn in het oog. Naar zijn idee treedt er een grote vervlakking op en hij beschouwt het web 2.0 als "digitaal narcisme". Hij is de mening toegedaan dat alleen "deskundigen" gebruik mogen maken van het vrije internet voor elck. Schrijvers bijvoorbeeld.
Zijn betoog is tegenstrijdig: Keen klaagt over de vele weblogs maar heeft er zelf ook een. Maar dat mag, want hij is een "deskundige".
In juni verschijnt zijn boek "The cult of amateur: how today's internet is killing our culture".
Het kaf en het koren
Natuurlijk zit er veel kaf onder het koren: al die tienduizenden weblogs: voegen ze iets toe ? Er zit veel gewauwel tussen, uiteraard. De kunst is natuurlijk de interessante blogs te vinden, van mensen die wat te melden hebben. Of van mensen die je persoonlijk kent.Voor de rest zit toch inderdaad niemand te wachten op blogs van onbekenden ? Daar heeft Keen een punt.
Toevoeging ?
Ik vraag me ook wel eens af: wat voegt mijn blog toe aan het geheel ?
Het is (hopelijk) voornamelijk leuk om te lezen is voor vrienden en collega's en dat vind ik van de blogs die ik lees eigenlijk ook.
Het mooie is dat bloggers geen uitgevers meer nodig hebben om hun schrijfsels te publiceren en dat geeft een grote vrijheid.
Derhalve: leve web 2.0 !
andrewkeen.typepad.com
Web 2.0 staat voor "internet voor en door iedereen".
Aanvankelijk was internet meer een kwestie van aanbieders en gebruikers. Tegenwoordig maakt iedereen er op zijn eigen wijze gebruik van. Zo zijn er vele weblogs ontstaan (waarvan akte) en is een site als Myspace.com zelfs een springplank geworden voor nieuwe rockbands (zoals de Artic Monkeys en nu The Teenagers uit Zweden). Kortom: er is voor iedereen ruimte om zijn ding te doen.
Digitaal narcisme
De Engelsman Andrew Keen is het maar een doorn in het oog. Naar zijn idee treedt er een grote vervlakking op en hij beschouwt het web 2.0 als "digitaal narcisme". Hij is de mening toegedaan dat alleen "deskundigen" gebruik mogen maken van het vrije internet voor elck. Schrijvers bijvoorbeeld.
Zijn betoog is tegenstrijdig: Keen klaagt over de vele weblogs maar heeft er zelf ook een. Maar dat mag, want hij is een "deskundige".
In juni verschijnt zijn boek "The cult of amateur: how today's internet is killing our culture".
Het kaf en het koren
Natuurlijk zit er veel kaf onder het koren: al die tienduizenden weblogs: voegen ze iets toe ? Er zit veel gewauwel tussen, uiteraard. De kunst is natuurlijk de interessante blogs te vinden, van mensen die wat te melden hebben. Of van mensen die je persoonlijk kent.Voor de rest zit toch inderdaad niemand te wachten op blogs van onbekenden ? Daar heeft Keen een punt.
Toevoeging ?
Ik vraag me ook wel eens af: wat voegt mijn blog toe aan het geheel ?
Het is (hopelijk) voornamelijk leuk om te lezen is voor vrienden en collega's en dat vind ik van de blogs die ik lees eigenlijk ook.
Het mooie is dat bloggers geen uitgevers meer nodig hebben om hun schrijfsels te publiceren en dat geeft een grote vrijheid.
Derhalve: leve web 2.0 !
andrewkeen.typepad.com
Friday, May 11, 2007
Een aangename bijverdienste
Hooikoorts
Al jaren verdien ik wat bij met het geven van mijn mening. Ik sta bij verschillende marktonderzoekbureaus ingeschreven en regelmatig word ik gebeld. Het is een leuke bijverdienste: 50 Euro voor twee uur kletsen.
De onderwerpen zijn divers: aan de deelnemers wordt de mening gevraagd over zulke uiteenlopende onderwerpen als neusspray voor hooikoortslijders, via de nieuwe campagne van Kawasaki tot het imago van de chemische industrie (nogal slecht, bleek).
The image has cracked
In het kort komt het erop neer dat een fabrikant of organisatie graag de mening van de "gewone consument" wil weten. Dat kan een bestaand product betreffen of een nieuw product. Of een nieuwe reclamecampagne of het imago van een bedrijf/product.
Alles mag gezegd worden, er zijn geen taboes. Des te meer mening des te beter. Dat komt mooi uit, want ik heb overal een mening over...
Groepsgevoel
De ene keer heb je een 1 op 1 gesprek met de onderzoeker, de andere keer is het een groepsgesprek van 1 a 2 uur. Grappig dat je na afloop van zo'n groepspgesprek al een soort band met elkaar hebt. Al snel heb je je voorkeuren of antipathieeen voor een mededeelnemer. Irritant is wel dat sommige mensen te lang van stof zijn of gaan uitwijden over niet relevante zaken.
Hamer
Een paar leuke onderzoeken waar ik een goede herinnering aan heb ?
Ik vond het leuk om mee te doen aan een onderzoek over hoe de PvdA campagne zou moeten voeren. Een aangename bijkomstigheid waren de heerlijke broodjes paling die geserveerd werden en het fraaie uitzicht over Amsterdam.
In het algemeen is de catering trouwens goed verzorgd; alleen vorige week bij een onderzoek over hoe er door de consument over de chemische industrie gedacht wordt waren er rond 6 uur geen broodjes. Schande ! We moesten het doen met zoutjes.
Verder vond ik het leuk om nieuwe campagnes van de NS, Praxis en Yamaha te beoordelen. Met het ene onderwerp heb je natuurlijk meer dan het andere. Van Yamaha kregen we als een tas vol reinigingsproducten voor de motor mee en van Praxis een hamer.
Stop er toch mee !
Wat minder leuke onderwerpen zijn er ook; vooral over roken kan eindeloos gezeurd worden: zie je het pakje als man of vrouw ? Hoe staat de persoon die dit rookt in het leven ? Is het een succesvol persoon ? Vooral voor de sigarettenindustrie is imago blijkbaar alles.
Al met kom je nog eens ergens en ik maak er vaak een gezellig middagje van.
Je moet er wel tegen kunnen dat het vraaggesprek gefilmd wordt en dat er andere mensen (van de opdrachtgever) in een kamer meekijken.
Alles opnamen worden wel weer gewist, dat dan weer wel.
Enige marktonderzoekbureaus:
VWO
Probitas
Motivaction
Fredhelms
Al jaren verdien ik wat bij met het geven van mijn mening. Ik sta bij verschillende marktonderzoekbureaus ingeschreven en regelmatig word ik gebeld. Het is een leuke bijverdienste: 50 Euro voor twee uur kletsen.
De onderwerpen zijn divers: aan de deelnemers wordt de mening gevraagd over zulke uiteenlopende onderwerpen als neusspray voor hooikoortslijders, via de nieuwe campagne van Kawasaki tot het imago van de chemische industrie (nogal slecht, bleek).
The image has cracked
In het kort komt het erop neer dat een fabrikant of organisatie graag de mening van de "gewone consument" wil weten. Dat kan een bestaand product betreffen of een nieuw product. Of een nieuwe reclamecampagne of het imago van een bedrijf/product.
Alles mag gezegd worden, er zijn geen taboes. Des te meer mening des te beter. Dat komt mooi uit, want ik heb overal een mening over...
Groepsgevoel
De ene keer heb je een 1 op 1 gesprek met de onderzoeker, de andere keer is het een groepsgesprek van 1 a 2 uur. Grappig dat je na afloop van zo'n groepspgesprek al een soort band met elkaar hebt. Al snel heb je je voorkeuren of antipathieeen voor een mededeelnemer. Irritant is wel dat sommige mensen te lang van stof zijn of gaan uitwijden over niet relevante zaken.
Hamer
Een paar leuke onderzoeken waar ik een goede herinnering aan heb ?
Ik vond het leuk om mee te doen aan een onderzoek over hoe de PvdA campagne zou moeten voeren. Een aangename bijkomstigheid waren de heerlijke broodjes paling die geserveerd werden en het fraaie uitzicht over Amsterdam.
In het algemeen is de catering trouwens goed verzorgd; alleen vorige week bij een onderzoek over hoe er door de consument over de chemische industrie gedacht wordt waren er rond 6 uur geen broodjes. Schande ! We moesten het doen met zoutjes.
Verder vond ik het leuk om nieuwe campagnes van de NS, Praxis en Yamaha te beoordelen. Met het ene onderwerp heb je natuurlijk meer dan het andere. Van Yamaha kregen we als een tas vol reinigingsproducten voor de motor mee en van Praxis een hamer.
Stop er toch mee !
Wat minder leuke onderwerpen zijn er ook; vooral over roken kan eindeloos gezeurd worden: zie je het pakje als man of vrouw ? Hoe staat de persoon die dit rookt in het leven ? Is het een succesvol persoon ? Vooral voor de sigarettenindustrie is imago blijkbaar alles.
Al met kom je nog eens ergens en ik maak er vaak een gezellig middagje van.
Je moet er wel tegen kunnen dat het vraaggesprek gefilmd wordt en dat er andere mensen (van de opdrachtgever) in een kamer meekijken.
Alles opnamen worden wel weer gewist, dat dan weer wel.
Enige marktonderzoekbureaus:
VWO
Probitas
Motivaction
Fredhelms
Monday, May 7, 2007
Burgemeesters in oorlogstijd
Zo luidt de titel van het boek van Peter Romijn dat ik op dit moment lees. Iedereen kent waarschijnlijk wel de uitdrukking "burgemeester in oorlogstijd" (dus zonder s):
ergens blijven zitten om erger te voorkomen.
Dat is precies wat vele burgemeesters in bezet Nederland van 1940 t/m 1945 (de periode periode waarin het boek speelt) deden: in functie blijven. Door aan te blijven kon wellicht nog invloed ten goede uitgeoefend worden.
Appeasement-politiek
In het begin toonde de Duitse bezetter zich nog van zijn "goede kant": het wilde de Nederlandse bevolking te vriend houden en geleidelijk tot het nationaal-socialisme bekeren. Toen de tegenslagen zich voor de nazi's ophoopten en er ook nog massaal stakingen uitbraken in april 1943 was het gebeurd met de appeasement-politiek.
Jodenvervolging
Sowieso gingen de bezetters al vrij snel over tot de jodenvervolging en daarbij konden ze de hulp van de ambtenaren goed gebruiken; zowel wat betreft die van bevolkingsadministratie als politieagenten om het smerige werk te doen.
Al met al kwamen de burgemeesters onder steeds grotere druk te staan om met de nazi's mee te werken, wat ook gebeurde. Vanuit Den Haag was er weinig steun: de "baas" van de burgemeesters in Nederland (secretaris-generaal Frederiks) was altijd aan het schipperen met concessies aan de nazi's zonder ooit eens met de vuist op tafel te slaan.
Principes
De vraag die open blijft is dan ook: moet je aanblijven of meewerken om erger te voorkomen ? Mijns inziens blijft het antwoord in nevelen gehuld.
Veel nietwillende ambtenaren werden ontslagen (met verlies van pensioen en salaris) en onwillige burgemeesters werden vervangen door NSB-ers Het is ook niet makkelijk om principieel te zijn als er ontslag dreigt.
Hoe ver zou jij gaan in zo'n situatie ?
ergens blijven zitten om erger te voorkomen.
Dat is precies wat vele burgemeesters in bezet Nederland van 1940 t/m 1945 (de periode periode waarin het boek speelt) deden: in functie blijven. Door aan te blijven kon wellicht nog invloed ten goede uitgeoefend worden.
Appeasement-politiek
In het begin toonde de Duitse bezetter zich nog van zijn "goede kant": het wilde de Nederlandse bevolking te vriend houden en geleidelijk tot het nationaal-socialisme bekeren. Toen de tegenslagen zich voor de nazi's ophoopten en er ook nog massaal stakingen uitbraken in april 1943 was het gebeurd met de appeasement-politiek.
Jodenvervolging
Sowieso gingen de bezetters al vrij snel over tot de jodenvervolging en daarbij konden ze de hulp van de ambtenaren goed gebruiken; zowel wat betreft die van bevolkingsadministratie als politieagenten om het smerige werk te doen.
Al met al kwamen de burgemeesters onder steeds grotere druk te staan om met de nazi's mee te werken, wat ook gebeurde. Vanuit Den Haag was er weinig steun: de "baas" van de burgemeesters in Nederland (secretaris-generaal Frederiks) was altijd aan het schipperen met concessies aan de nazi's zonder ooit eens met de vuist op tafel te slaan.
Principes
De vraag die open blijft is dan ook: moet je aanblijven of meewerken om erger te voorkomen ? Mijns inziens blijft het antwoord in nevelen gehuld.
Veel nietwillende ambtenaren werden ontslagen (met verlies van pensioen en salaris) en onwillige burgemeesters werden vervangen door NSB-ers Het is ook niet makkelijk om principieel te zijn als er ontslag dreigt.
Hoe ver zou jij gaan in zo'n situatie ?
Friday, May 4, 2007
Gelukkig dat u allemaal kijkt vanavond
Mounties
Er was eens een tijd dat we in Nederland slechts slechts twee tv-zenders hadden: Nederland 1 en Nederland 2 (en dan ook nog in zwart-wit). Veel concurrentie was er dus niet. Mede daardoor konden bijvoorbeeld programma's als de "Mounties" en "Een van de Acht" (licht uit, spot aan) populair worden. Als je het nu terugziet is het van een aandoenlijke eenvoud. In die tijd waren de mensen nog blij als ze een brood-rooster of een koffiezetapparaat wonnen ...
Talk talk
Het fenomeen "talkshow" is nu reeds lang ingeburgerd. Zijn het niet Pauw en Witteman die acte de presence geven dan is het wel Ivo Niehe. En wat te denken van Ophrah en David Letterman ?
In de jaren zestig echter was Willem Duys de eerste die op de Nederlandse tv een praatprogramma presenteerde; hij deed dat van 1963 t/m 1979 (met pauze). Blijkens de documentaire kon er toen nog veel. Zo werden in een uitzending krokodillen in de studio losgelaten, een golf van angst bij het publiek en Duys veroorzakend. Trauma's ? Dierenleed ? Niemand die zich daar in 1968 druk om maakte, of er zelfs maar van gehoord had.
Vis in kom
Onlangs vertoonde omroep Max een weinig kritische documentaire over het fenomeen Duys. Hij was ongekend populair: gemiddeld keken er 9 miljoen mensen naar zijn show
"Voor de vuist weg", met als symbool de goudviskom op tafel.
De naam was goed gekozen: aan voorbereidingen deed Duys niet en repeteren vond hij helemaal onzin. De gasten kwamen uit alle lagen van de samenleving: van de moeder van een verkracht meisje tot een man die verkleed als Hitler aan tafel zat.
Houtgravures
Buiten dat runde Duys nog een platenlabel, versloeg hij tennistoernooien vanaf het Melkhuisje in Hilversum en bewerkte hij hout. Zo had hij eens een prachtige houtgravure gemaakt met de tekst "Denks links, maar leef rechts". Aan de linkerkant stond het Rode Boekje van Mao afgebeeld en rechts een glas wijn. Hij had het cadeau gegeven aan een vriend, die daarvoor echter wel een rekening van zo'n 2000 gulden kreeg....
Zondagochtendblues
Duys'radioprogramma "Muziekmozaiek" werd altijd zondagochtend uitgezonden en was een mix van allerlei muziek, maar vooral geen pop. Zijn zalvende en rustgevende toon werkte mij altijd op de zenuwen maar gaf wel goed het zondagochtendgevoel weer.
Toen Rolling Stones bassist Bill Wyman een keer het huis van Duys in Frankrijk bezocht en diens platencollectie doorkeek kon hij zegge en schrijven 1 (nog gesealde) plaat van The Stones ontdekken.
Duys is nu in de tachtig en nog scherp van geest, al gaat het praten wat moeizamer. Al met al petje af voor Willem 'O Duys, een veelzijdig man. Dan heb ik het nog niet eens over zijn grote feitenkennis betreffende boeken, tennis en muziek.
Hij heeft uiteindelijk de weg gebaand voor Sonja Barend en andere "talkshowhosts".
|
Er was eens een tijd dat we in Nederland slechts slechts twee tv-zenders hadden: Nederland 1 en Nederland 2 (en dan ook nog in zwart-wit). Veel concurrentie was er dus niet. Mede daardoor konden bijvoorbeeld programma's als de "Mounties" en "Een van de Acht" (licht uit, spot aan) populair worden. Als je het nu terugziet is het van een aandoenlijke eenvoud. In die tijd waren de mensen nog blij als ze een brood-rooster of een koffiezetapparaat wonnen ...
Talk talk
Het fenomeen "talkshow" is nu reeds lang ingeburgerd. Zijn het niet Pauw en Witteman die acte de presence geven dan is het wel Ivo Niehe. En wat te denken van Ophrah en David Letterman ?
In de jaren zestig echter was Willem Duys de eerste die op de Nederlandse tv een praatprogramma presenteerde; hij deed dat van 1963 t/m 1979 (met pauze). Blijkens de documentaire kon er toen nog veel. Zo werden in een uitzending krokodillen in de studio losgelaten, een golf van angst bij het publiek en Duys veroorzakend. Trauma's ? Dierenleed ? Niemand die zich daar in 1968 druk om maakte, of er zelfs maar van gehoord had.
Vis in kom
Onlangs vertoonde omroep Max een weinig kritische documentaire over het fenomeen Duys. Hij was ongekend populair: gemiddeld keken er 9 miljoen mensen naar zijn show
"Voor de vuist weg", met als symbool de goudviskom op tafel.
De naam was goed gekozen: aan voorbereidingen deed Duys niet en repeteren vond hij helemaal onzin. De gasten kwamen uit alle lagen van de samenleving: van de moeder van een verkracht meisje tot een man die verkleed als Hitler aan tafel zat.
Houtgravures
Buiten dat runde Duys nog een platenlabel, versloeg hij tennistoernooien vanaf het Melkhuisje in Hilversum en bewerkte hij hout. Zo had hij eens een prachtige houtgravure gemaakt met de tekst "Denks links, maar leef rechts". Aan de linkerkant stond het Rode Boekje van Mao afgebeeld en rechts een glas wijn. Hij had het cadeau gegeven aan een vriend, die daarvoor echter wel een rekening van zo'n 2000 gulden kreeg....
Zondagochtendblues
Duys'radioprogramma "Muziekmozaiek" werd altijd zondagochtend uitgezonden en was een mix van allerlei muziek, maar vooral geen pop. Zijn zalvende en rustgevende toon werkte mij altijd op de zenuwen maar gaf wel goed het zondagochtendgevoel weer.
Toen Rolling Stones bassist Bill Wyman een keer het huis van Duys in Frankrijk bezocht en diens platencollectie doorkeek kon hij zegge en schrijven 1 (nog gesealde) plaat van The Stones ontdekken.
Duys is nu in de tachtig en nog scherp van geest, al gaat het praten wat moeizamer. Al met al petje af voor Willem 'O Duys, een veelzijdig man. Dan heb ik het nog niet eens over zijn grote feitenkennis betreffende boeken, tennis en muziek.
Hij heeft uiteindelijk de weg gebaand voor Sonja Barend en andere "talkshowhosts".
|
Subscribe to:
Posts (Atom)