Goodbye, Lou

In de jaren '70 was ik helemaal gek op Lou Reed. Het begon ca. 1974 met Lou Reed Live en Rock 'n roll Animal, twee live lp's van hetzelfde concert. Er speelde ook een geweldige band ter ondersteuning van Reed op.

Vervolgens alle soloplaten t/m ca. 1977 aangeschaft. Tot ik bij de Velvet Underground aankwam, toen konden die solowerken wel de deur uit. De Velvets, de oude band van Lou, dat was en is het echte werk van Lou Reed. Hoewel Berlin ook niet slecht was.

In '87 maakte Reed ook weer eens een goede plaat. ken je het nummer Dimestore Mystery ? Toch was ik niet meer zo geinteresserd in Lou; het waren andere (new wave) tijden, snap je wel ?
Maar een plek in mijn hart heb ik altijd vrij gehouden voor de man van New York. En de Velvets draai ik nog vaak. Tijdloze en unieke muziek. Misschien wel De Beste Groep Ooit.

Lou, vaarwel en bedankt.

Kikkersprong

Daar hadden die coureurs vast flink op geoefend: hoe spring ik zo snel mogelijk van de ene motor op de andere (klaarstaande). Het zag eruit als een kikkersprong, een heel gek gezicht.

Het was een primeur in de geschiedenis van de Moto GP: tijdens de race van motor van verwisselen. Een echte pitstop zoals in de Formule 1 kan je het niet noemen: banden werden er niet verwisseld.
Het circuit in Australie afgelopen zondag was zo heet dat de banden van Bridgestone het niet de hele race zouden uithouden.

Afgesproken was dat de rijders na 9 ronden binnen zouden komen voor hun motorwissel. Dat ging bij iedereen goed, behalve bij Marquez. Zijn Repsol-Honda team besloot hem na 10 ronden, aan de kop rijdend, naar binnen te halen.

Het gevolg was dat de Spanjaard de zwarte vlag van de wedstrijdleiding kreeg: diskwalifikatie dus, en weg mogelijk 25 punten voor de winnaar in Australie.
Wat Repsol bewogen heeft tot deze domme actie is nog een raadsel. Kunnen ze daar niet tellen aan de pitsmuur ? En ja, daar sta je dan als coureur met je motor van 1.000.000 pond...

Het kampioenschap was bijna binnen voor Marquez, maar ligt nu weer open doordat grootste concurrent Lorenzo op de Yamaha wist te winnen.
Enfin, misschien zijn de kijkers op deze manier wel de winnaar: in de laatste 2 race moet het kampioenschap nu beslist worden.

Lekker zeuren

De klant in de bibliotheek die aan mij, als duidelijk aanwezige medewerker met badge op, vraagt: "Werkt u hier ?"

De kassiere bij de Aldi die elke keer weer aan mij vraagt: "Heeft u een flessenbon" ? Ik heb bij de Aldi nog nooit statiegeld-flessen meegenomen (maar dat kan zij  niet weten natuurlijk).
Maar toch:  bij de AH wordt er toch ook niet steeds gevraagd om de flessenbon ? Als ik een bon heb kom ik er zelf wel mee, lijkt mij.

 Bij AH standaard tegenwoordig: "Wilt u de kassabon" ? Daar moet je dan ook steeds weer op antwoorden.

Bij de RABO in Alkmaar krijg je bij de buiten-pinautomaat nu juist weer standaard geen bon. Hier heb je geeneens meer een keuze. Tegenwoordig pin ik dan maar in Heiloo of Bergen, daar kun je kiezen voor een bon:  ja of nee.

Als je een pakje sigaretten bij de AKO op het station Alkmaar koopt wordt er altijd gevraagd of ik er een aansteker bij wil ? Als ik een aansteker wil zal ik het wel zeggen, lijkt mij.

De serveerster die elk keer weer vraag of je nog wat wil drinken. Als ik dat wil dan roep ik haar wel.

A rush to the head

Nee, het is zeker niet het spannendste Formule 1 (F 1) seizoen van de afgelopen jaren. Vettel wint bijna altijd en de nr.2 Alonso staat op grote afstand. Gelukkig hadden we afgelopen race in Korea zondag nog vele leuke inhaalacties tussen de achtervolgers van Vettel. En nog een paar leuke crashes, niet te vergeten.

"Rush" is een nieuwe film die zich afspeelt in de F 1 van de jaren zeventig. De tijden dat de circuits  smal waren, de auto's licht ontvlambaar en gammel en er nog echte mannen de bolides bestuurden. Mannen die stevig dronken (en soms met een kater in de auto stapten) en rookten en leefden als playboys. Ze droegen ook nog bakkebaarden.

De film speelt zich dus af in de tijd dat de F 1 nog echt gevaarlijk was. Thema is de strijd tussen James Hunt (alias "James the Shunt) in de Mclaren-Ford en Niki Lauda (alias "The Rat" en ook "The Computer"). Twee mannen die niet meer van elkaar konden verschillen: de flamboyante Hunt tegen de koele en berekenende Lauda). Toch konden ze het uitstekend met elkaar vinden. ook buiten de baan.

Hunt is inmiddels enige jaren geleden overleden wegens ziekte en Lauda leeft nog steeds, wonderwel. Vooral als je bedenkt hoe dicht hij de dood was na zijn crash op de Nurnburgring in 1976
(de sporen aan zijn hoofd zijn er nog steeds). Hij was al opgegeven, maar 2 weken later racete hij alweer.

Ja, dat waren de mannen van staal.

       

O Porto !

Bijna een week nu in Porto en nog geen dag was het helemaal droog; de shorts blijven in de rugzak gepropt en een parapluie is aangeschaft.
Enfin, we vermaken ons evengoed wel. Porto is een drukke stad, met veel oude kerken en enkele fraaie musea. Het is fijn vertoeven bij de rivier Rio Doura, met zijn fraaie bruggen die ontzettend hoog boven het water liggen. Van daaruit dus een "splendid view" over de stad.

Een stad die er op sommige plaatsen vervallen uit ziet, met veel leegstaande huizen met dichtgetimmerde ramen. De Crisis heeft hier hard toegeslagen, met een werkloosheidpercentage van zo'n 10 %. Aan de andere kant zijn er veel luxe winkels met dure kleding en parfum.

Omdat terrasjes in de regen niet echt amusant zijn, zitten we vaak in gezellige cafeetjes, waar de koffie goedkoop is (0,65 cent) en er altijd verse cakes en koeken in tientallen variëteiten aanwezig zijn. We verblijven in een groot en luxe appartement, vlak bij het centrum. De kachel staat (helaas) al lekker te branden, terwijl de internet tv met zo'n 100 kanalen altijd ter beschikking staat.

Gisteren hebben we een uitstapje naar het fraaie plaatsje Braga gemaakt, vandaag staat o.a. de botanische tuin op het programma. Kortom: we're doing fine on cloud 9.

PS Dinsdag werd een heerlijke zonnige dag en dat zie je pas echt hoe mooi de stad is.