Een prachtig boek, dit "De woestijn van de tartaren" van de Italiaanse schrijver Dino Buzzati. Geschreven in 1939, uitbracht in 1945.
Het gaat over de jonge luitenant Giovanni Drogo die geplaatst wordt in de Vesting, ergens aan de grens met de Tartaren. Een plaats of land wordt in het boek niet genoemd.
Van enige dreiging van de Tartaren is al jaren geen enkel sprake meer, maar de Vesting wordt goed bewaakt tegen een eventuele invasie. Voor alle soldaten vormt hun dreiging het bestaansrecht om op de Vesting te dienen. De hoop is gevestigd op een oorlog, waarin de manschappen kunnen schitteren.
Drogo denkt er 4 maanden te moeten dienen, maar dient er uiteindelijk 25 jaar, tot hij, vroeg oud, met pensioen mag.
En dat net nu er eindelijk een echte dreiging richting de Vesting op handen is. Al die jaren heeft Drogo er trouw gediend. Als hij met verlof naar huis ging voelde hij zich niet meer thuis: vervreemd van zijn familie en vrienden heeft hij in de "echte wereld" niets meer te zoeken. De Vesting is zijn ware thuis geworden.
Te laat beseft Drogo dat het te laat is om nog iets van zijn leven te maken: hij is oud geworden zonder het op tijd te beseffen. Alle illusies en plannen zijn in duigen gevallen.
Gebroken, en uiteindelijk stervende verlaat Drogo de Vesting. Net nu hij er zich eindelijk nuttig kon maken, net nu de vijand nadert.
2 comments:
Drogo is vergeten het heft in eigen hand te nemen mbt zijn leven.
Dat is het inderdaad. Veel mensen zitten in zo'n situatie. Het lijkt of er geen mogelijkheden zijn om iets anders met hun leven te doen.
Dan gaan ze uiteindelijk met pensioen om van het leven te genieten (zo ze het al halen) en hebben dan nog een paar werkvrije jaren, voordat ze soms sterven op hun 67e...
Post a Comment