Als je het geloven mag wordt de huidige/komende crisis net zo omvangrijk als die in de jaren '80. Jarenlang heb ik toen zonder werk gezeten, net als honderduizenden anderen. Een baan was eenvoudigweg niet te vinden, werkloosheid werd een levenswijze. Je legt je er bij neer. Met ups and downs en niet al te veel geld om rond te komen, dat wel. De uitkering was genoeg om je te redden en de Sociale Dienst deed eigenlijk nooit moeilijk. Waarom zouden ze ook: banen waren er niet.
Nu vraag ik me wel eens af wat ik al die jaren gedaan heb. Internet bestond nog niet, ik had nog geen motor en een studie volgde ik ook niet. Voorts had je alleen nog maar de Nederlandse zenders op tv. Wat deed ik dan wel ? Spelen in vage bandjes en veel bij elkaar op de koffie. Al je vrienden waren ook werkloos, dus tijd genoeg. Achteraf denk ik: had ik maar wel een studie gevolgd, dan waren die jaren niet (grotendeels) verspild geweest. Hoewel, verspild ? Jarenlang zonder werk is ook een levenservaring. Niet altijd makkelijk (ik had 1 paar schoenen), maar des te zelfstandiger wordt je ervan.
Van enige stimulering door de overheid was geen sprake (in tegenstelling tot tegenwoordig) en de vrijheid van het niks moeten vond ik ook wel weer prettig. Alle studies leken bovendien op te leiden voor banen die er toch niet waren. Dus waarom zou je ?
Uiteindelijk is het goed dat de drempels om een uitkering te krijgen verhoogd zijn.
Je bedenkt je nu wel twee keer om bij de Sociale Dienst aan te kloppen. Je hele hebben en houden op tafel te moeten leggen, inclusief alle bankafschriften. Uiteindelijk wordt elke uitkeringsgerechtige ontdaan van zijn waardigheid.
1 comment:
Ik was in die tijd medisch maatschappelijk werkster bij het AMC in de Bijlmer. Zelf heb ik toen niets van de werkloosheid gemerkt, ik werkte 40 uur per week en ik had als maatschappelijk werkster banen voor het oprapen.
Wel wat anders dan nu, nu kom je als maatschappelijk werkster niet snel meer aan een baan. Ben nu blij met de bibliotheek!!!
Post a Comment