House of Saddam

"Praat me niet over wetten. De enige wet die geldt is die, die ik op papier zet".

Onlangs uitgezonden op de BBC: de voortreffelijke 4-delige serie "House of Saddam". Hopelijk binnenkort op DVD. Het gaat over Saddam Hoessein: zijn priveleven en politiek worden ruimschoots belicht. Voortreffelijk gepeeld door Igal Naor die Saddam vertolkt. Alleen al vanwege de gelijkenis. Als je die koele en berekenende blik ziet krijg je het ijskoud en heb je een idee hoe zijn omgeving zich daaronder gevoeld moet hebben.

Je dacht dat Stalin erg was ? Saddam evenaarde hem. De Russische alleenheerser was een voorbeeld voor de Iraakse dictator, en niet alleen qua snor. Niemand in zijn omgeving was veilig, de meeste trouwe kameraden, familie en generaals werden slachtoffer van zijn paranoia. Saddam kon verraad "ruiken", zoals hij zei. Als een slang loerde hij op zijn slachtoffers.

Zijn beide zonen waren niet veel beter. Vooral Urzaiz moordde er op los en verrijkte zich flink. In de serie overigens ook meesterlijk neergezet. Ik heb laatst een biografie van schrijver Coughlin over de familie Sadat gelezen. Hij schetst een onthutsend beeld van "het huis van Saddam".

Misschien toch niet zo'n verkeerde beslissing van Bush om Irak binnen te vallen. Ok, de "massavernietiungswapens" zijn niet gevonden. Maar gedurende het hele regime van Saddam werd er gewerkt aan (pogingen tot) atoomwapens en gifgassen. Zoals bekend heeft hij ook twee oorlogen gestart: tegen Iran en Koeweit. Was Saddam in het zadel gebleven, wie waren zijn volgende slachtoffers geworden ? Israel ? Syrie ? En dat met een atoombom ?

Buddy told me to do a song called "The message of love"

Jimi Hendrix, Buddy Miles en Billy Cox. Als er ooit een powertrio bestond was dit het wel. Het is goed te horen op de live-cd "Band of gypsies", opgenomen op oudjaarsdag 1969.

Wat volgt is een storm van gitaargeweld (Jimi speelde geen gitaar, hij was gitaar), vermengd met soul. "Stop your shooting" zingt Hendrix in de anti-Vietnamsong "Machinegun". De gierende Linkshandige Fender Stratocaster-gitaar van Jimi ? Ik hoor een ratelend machinegeweer. Zo klinkt een gitaar toch niet ?

Hij was in een slecht humeur die avond. Des te beter, want zo kon hij zijn "bad temper" uileven in de muziek.
Aan eind van het nieuwe jaar zou hij dood zijn, de grootste gitaarspeler ooit. Ik ben geeneens een echte fan van hem: ik bezit een verzamellp en de "Band of Gyspsies". Dat is genoeg.

Laatst hoorde ik een understatement uit de mond van een collega: "Jimi Hendrix speelde wel aardig he ? ".
Tsja, dan val ik wel even stil...Die heeft het niet zo begrepen.

"Oh yeah, happy new year everybody".

Rockers UK

"Pop Britannia" is een 3-delige serie op BBC 2 over de rijke geschiedenis van de Engelse popmuziek. Wordt uitgezonden op zaterdag (morgen deel 2 over de sixties).
In de eerste aflevering waren de "oerrockers" uit Groot-Britannie te bewonderen. Namen als Bill Fury, Marty Wilde (ja, de vader van Kim), Bobby Steele, Terry Dene en Dick Pride passeerden de revue. Wie kent ze nog ?

Sommigen waren echt greasy en mean. Het is ook logisch dat ze een flinke impact hadden in 1956. Wat was er voor die tijd voor muziek ? Big bands, crooners en skiffle (muziek op zelf gefabriceerdfe instrumenten zoals wasborden). Opeens gebeurde er wat: "let's go wild over rock 'n roll". Dit alles natuurlijk onder invloed van Elvis. De bekendste rocker uit de UK was Cliff Richard, die in feite een pure imitator van de King was. Zelfde oogopslag, zelfde gebaren.

Binnen een paar jaar was het allemaal weer voorbij en namen de Beatles etc. het over. Toch bleven Amerikaanse rockers zoals Gene Vincent (in leren pak) en Eddie Cochran nog jaren toeren door Engeland, waar rock 'n roll in feite populairder was dan in de VS.
In feite zijn de Teddy Boys nooit weg geweest. Zoals was er begin jaren '80 nog een grote opleving van rockabillybands zoals The Blue Cats, de Straycats, Matchbox en de Polecats. En dan had je ook nog Shakin'Stevens die een popversie van rock 'n roll neerzette. Een soort plastic Elvis.

Ik ga toch eens op zoek naar een leuke compilatie van de eerste garde UK-rockers.

De kloof

Int het onlangs gepubliceerde laatste onderzoek (uit 2006) van het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) naar het geloof van de burger in de politiek komt een beeld naar voren van een steeds grotere kloof tussen "Den Haag" en de rest van Nederland.

"Politici beloven meer dan ze kunnen waarmaken" en "kamerlid word je eerder door politieke vrienden dan door bekwaamheid" zijn stellingen die door veel mensen worden onderschreven. Tot zo ver het imago van de politicus op Het Binnenhof. Of het ook echt zo is ?

De affaire Duyvendak is in elk geval niet bevorderlijk voor het aanzien van de politiek. Het is ook kenmerkend dat politici (m.u.v. minsters)na hun verblijf in de Tweede Kamer moeilijk ander werk kunnen vinden en langdurig wachtgeld opstrijken. Kennelijk zit er niemand op hun ervaring te wachten. De loodgieter is meer gewild dan de "backbencher" van de PvdA.

Ik vraag me wel eens af waarom men in "Den Haag" niet eens een gebaar van goodwill kan maken. Schaf die toekomstige btw-verhoging nu eens af zonder eindeloze discussies. Geef dat (tijdelijke) "kwartje van Kok" eens terug aan de burger.
Het budget van de missie is Uruzgan is al met zo'n 300 miljoen Euro overschreden; Balkenende zwijgt. De energieprijzen rijzen de pan uit, maar het kabinet hoor je niet over compensatie.

Populistische uitspraken ? Zeker. Maar je moet toch wat, wil je niet dat de Verdonks en de Wilders van dit land aan de macht komen. Wees ze een stapje voor door eens wat uit te delen i.p.v. alles duurder te (laten) maken.

Des te flatter des te platter

"De tv had alleen een voorkant, geen achterkant. Een machine die eenzijdig bedrukte. Keer op keer dezelfde beelden. Programma's begonnen en verder niets, ze werden aangekondigd en opnieuw aangekondigd, meer en meer van hetzelfde werd in het vooruitzicht gesteld. Tot straks, beste kijkers, tot morgen, tot de volgende keer.

Dan begint het echt. TV-mensen hadden ook geen achternaam meer, alleen nog voornamen. Verder kwam je niet. Je kwam steeds niet voorbij de voordeur. Die alsmaar gastvrij openzwaaide. Er was geen einde, er was op de televisie alleen een eindeloos begin. En van voren zag alles er perfect verzorgd uit. Daarom bleven al die tv-mensen altijd jouw kant op praten. Zodra ze zich om zouden draaien zag je de draden en snoeren, zag je hoe plat het beeldscherm in wezen was.

"Achter de schermen" heette het mysterieus. Toch was er in feite helemaal niks mysterieus aan. Het mysterie moest dan ook niet in de diepte worden gezocht, maar in de oppervlakte, een duizingwekkende oppervlakte waar je niet op uitgekeken raakte omdat je niet kon geloven dat zoiets bestond. En het bestond ook niet. En toch ook weer wel. Dat was het onbegrijpelijke: je wilde het niet geloven en je geloofde het toch".

Uit: "Wladiwostok !" van P.F.Thomese

C30C60C90 Go !

"C30C60C90 Go!" was een hit van Bow Wow Wow in begin jaren tachtig. Het was hun ode aan de muziekcassette. Die vierde toen hoogtij, andere opnamemogelijken waren er in feite niet. MP 3 en downloaden waren nog onbekende begrippen uit een verre toekomst.

Derhalve waren de platenmaatschappijen ook bang voor de cassette. Op veel binnenhoezen van lp's stond de waarschuwing "Hometaping is killing music !" Onder een afbeelding van een cassette stond een doodskop afgebeeld...

Sinds ik mijn eerste cassettedeck in 1981 kocht heb ik inmiddels honderden tapes opgenomen, die ik nog (bijna) allemaal afspeel. Niet dat ik geen (download) CD's in huis heb, maar omdat er gewoon goede muziek opstaat. Nu kun je dat allemaal digitaliseren, maar dat wordt een flinke klus. Laat mij maar lekker cassettes afdraaien op mijn dubbeldeckje !

Hoewel in geen verhouding tot het aantal verkochte MP3 spelers en (onbespeelde) CD's, worden er anno 2008 nog steeds cassettes geproduceerd. Laatst bij de Mediamarkt zag ik ze ook in het rek liggen. Gelukkig worden er ook nog cassettedecks geproduceerd.

Vroeger was het bon ton om bv een verzamelcassette voor iemand op te nemen (naar eigen smaak in te vullen) en het hoesje leuk te versieren met mooie afbeeldingen. Lekker ouderwets knippen en plakken. Een soort "Creatief met cassettes" dus.

Jammer dat sommige cassettes de tijd niet doorstaan hebben: ze eindigden door onverklaarbare reden in spaghetti. Je moet dan nog oppassen dat het mechanisme van het cassettedeck niet komt vast te zitten...