De dichter, de dodo en het demasque

Enige jaren geleden is hij overleden: Boudewijn Buch. 53 jaar oud als ik mij niet vergis. Laatst een documentaire over hem op tv gezien.
Hij was populair, maar stierf eenzaam tussen zijn enorme collectie boeken. Duizenden, opgestapeld in zijn grachtenpand aan de Keizersgracht. Op het eind van zijn leven de enige vrienden.

Niemand, ook intimi niet, kende de werkelijke Boudewijn Buch. Was zijn vader echt een gevluchte Duitse jood ? Zijn broer ontkent het. Studeerde hij inderdaad Duits aan de universiteit, zoals hij beweerde ? Waarom beheerste hij het Duits dan zo slecht ? Dat kwam, zo vertelde hij, omdat hij Duitse letterkunde studeerde. Daar leer je geen goed Duits.

Uiteindelijk leefde Buch als een romanfiguur: fictie en werkelijkheid liepen in elkaar over. In "De kleine blonde dood" verhaalt hij over de dood van zijn 6-jarige zoontje. Echt gebeurd of niet ? De halve mythe is tot op de dag van vandaag niet opgelost.

In elk geval: never a dull moment met Boudewijn. Zijn reisprogramma's waren verfrissend. Op aandoenlijke wijze deed hij kond van trips naar de meest exotische eilanden en gebieden. Boudewijn op het ezeltje, Boudewijn op Paaseiland, Boudewijn in het Dodomuseum. Blij als een kind dat hij een botje van de uitgestorven Dodo kreeg. Achteraf bleek het een schildpadbotje...

Zoals gezegd, zijn laatste jaren verliepen in eenzaamheid. Zijn vrienden zag hij niet veel meer. Hij leefde alleen voor zijn collectie (zeldzame) boeken.
Of Buch een goed schrijver was ? Vrienden als Krol, 't Hart en Van Dis zijn het erover eens: nee. Te gemakzuchtig, te haastig, te snel tevreden.

Kan zijn, maar het was een genot om hem op tv te zien. Vermakelijk en amusant. Wie herinnert zich niet zijn ontmoeting met Mick Jagger ? Aandoenlijker bestaat er niet: de dweper met zijn held.