Ik wist niet dat het beroep bestond: emigratiepsycholoog. Echter, schrijfster Rosa Koelemeijer krijgt therapie van een beoefenaar van dit nobele (?) vak. Dit om de trauma's van haar mislukte emigratie naar Italie te helpen verwerken.
In haar onlangs verschenen boek "Hollandse bergen" beschrijft zij zowel haar eigen ervaringen als die van andere Nederlandse emigranten.
Dat integreren niet makkelijk is blijkt uit de vele opgetekende verhalen. De Nederlanders die vertrokken naar Spanje, Italie, Noorwegen of Hongarije klitten voornamelijk aan elkaar. Ze lezen dagelijks de Telegraaf en kijken naar de Nederlandse tv. Ze komen bij elkaar in Nederlandse verenigingen; groot feest als er zoute haring uit het moederland is aangevoerd. Anderen geven af op het Hollandse klimaat, maar volgen dagelijks de weerberichten uit het voormalige thuisland.
Als je Koelemeijer mag geloven is het voor de emigranten zo goed als onmogelijk om buitenlandse vrienden te maken. De cultuurverschillen zijn te groot. Zelf hinkte zij voortdurend op twee gedachten: niet volledig (willen) gaan voor haar nieuwe leven in Italie. Altijd het lijntje met Nederland strak houdend. Geen wonder dus dat haar avontuur mislukt is.
De emigrant bestaat niet, zo blijkt. Zo heb je de "wereldreizigers" die voor altijd met hun jacht in Spanje gestrand zijn. Voorts de "gezelligheidsemigranten" die de hele dag op het terras zitten te pimpelen en de hard werkende ondernemers (in een van zonlicht verstoken Noors dorpje). Ook niet te vergeten: de kunstenaars uit de jaren zeventig die zich in het buitenland gevestigd hebben; zij zien de komst van nieuwe Nederlandse emigranten met lede ogen aan.
Er bestaan ook tegenstellingen tussen jongere en oudere emigranten en de "onafhankelijken" versus de Nederlandse kolonie. Deze eerste groep voelt zich wel volledige geintegreerd en deelt zuurkool met de Hongaarse buurvrouw.
Na het lezen van het boek is een ding duidelijk: niets is zo moelijk als integreren. Laten wij daarom in Nederland maar een toontje lager zingen als het om integratie van hier levende andere culturen gaat. We bakken er zelf namelijk ook weinig van.
2 comments:
Je hebt helemaal gelijk. Soms is het banaler dan je denkt. De zelfspot van de schrijver of de humor waarmee hij zijn "nieuwe" omgeving beschrijft zegt vaak meer dan alleen maar kritiek leveren. Dat had ik bij voorbeeld bij de boeken van Peter Mayle die als engelsman naar Frankrijk is verhuisd. Zijn verhalen moet je lezen als je in Frankrijk bent...
Er zullen overigens ook emigranten zijn die volledig (althans: zo volledig mogelijk) zijn opgegaan in hun nieuwe vaderland,maar die komen in dit boek niet ter sprake.
Maar een goede tip, Erwin. Ik zal eens wat lezen van Mayle.
Post a Comment