Nee, hun beroemdste nummer, "Stairway to heaven" heb ik niet gekopieerd (te afgezaagd onderhand).
"The Mothership" is een nieuwe compilatie (2cd's + DVD) van de band Led Zeppelin en geeft een mooi overzicht van een aantal hoogepunten.
Jarenlang heb ik er niet aan gewild, Led Zeppelin. Want: te bombastisch, te zelfvoldaan en te seventies. Zeker in mijn punk -en new wave tijd vertegenwoordigde de groep rond Robert Plant en Jimmy Page alles wat fout was aan de muziekscene in die periode.
In 1980, na de dood van drummer Bonham, stopte de groep er mee. In 1985 (Live Aid), was er nog een slecht reunieoptreden, evenals in 1988.
Afgelopen december echter gaf Led Zeppelin een spetterend concert in Londen, dat wel 20 maal uitverkocht had kunnen worden. Veel prominenten uit de popwereld waren aanwezig, waaronder een van de Gallaghers (Oasis). De recenties waren lovend en wie weet volgen er meer optredens.
Na "When the levee breaks" op Kerstavond weer eens gehoord te hebben bij vriend H.wilde ik me meer verdiepen in de band.
Wat is er zo goed aan Led Zeppelin ? In de eerste plaats die stem van Robert Plant, die gaat door merg en been. Voorts natuurlijk het geheel eigen geluid van gitarist Jimmy Page. Jones (bas) en Bonham rule ok too: solide en aanwezig. Het geluid zit tussen hardrock, blues en symfo in. Knap eigenlijk hoe de band, met slechts 1 gitarist in de gelederen, zo'n vol geluid (ook live) weet te produceren.
Macho ten top natuurlijk: het immer ontblote bovenlijf van sexgod Plant en de dubbele gitaar van Page. Het was ook de eerste groep die in de jaren zeventig stadions uitverkocht in de USA. De verhalen over allerlei excessen met drugs, drank en vrouwen zijn legendarisch.
Come back 1973: all is forgiven !
No comments:
Post a Comment