Money, that's what we want
Zondagavond werd de OBA aan het Oosterdok in Amsterdam overvallen en werd de kluis leeg gehaald. Dit ondanks de aanwezige bewaking. De hele dag hebben ze weinig te doen en als het er op aan komt laten ze zich opsluiten als kleine jongetjes.
Maar goed, dat neemt niet weg dat het toch een vrij schokkende gebeurtenis is. Als zelfs bibliotheken al overvallen worden waar het eindigt het dan ? Is het volgende slachtoffer de ijscoman ("Ik wil je Magnums") of de schillenboer ? ("Je schillen of je leven"). In elk geval hebben de overvallers de kostbare en zeldzame oude boeken van de OBA niet meegenomen, dat scheelt.
Lunchen: -1 of 7 +
Regelmatig werk ik tegenwoordig op zondag in de OBA en ik begin onderhand een beetje gewend te raken. In het begin komt er veel op je af, alleen al vanwege de grootte van het gebouw. Sinds kort heb ik ontdekt waar de personeelsverbljven zich bevinden: diep in de kelder.
Terwijl je op de andere verdiepingen een prachtig uitzicht op het IJ hebt komt er daar geen straaltje licht binnen. In elk geval kun je er even rustig eten, in tegenstelling tot het aanwezige La Place restaurant (waar je als personeel wel 50 % korting krijgt).
Muisloos
Uiteraard heeft de OBA een mooie collectie, dat zit wel snor. De ruimte is ook ok.
Verder loop je als informatiemedewerker tegen veel onwennigheid van klanten aan.
De meesten hebben geen flauw idee hoe de uitleenapparaten of betaalautomaten werken.
Voorts: hoe moetje printen/kopieren (beide ook met opgeladen pas of tegoedbon) en problemen met het bedienen van de muisloze MACs.
Welkom op Media
Afgelopen zondag werkte ik ook op de afdeling "Media": alle CD's/DVD's/CD-ROMS verzameld op 1 plek. De sfeerverlichting is mooi (gekleurd neon), maar eigenlijk te donker om goed te kunnen zien. Veel bewegwijzering is er ook nog niet; door het personeel is hier en daar een bordje of een letter opgehangen...
Een eigen PC voor de medewerker (om materialen op te zoeken)ontbreekt vooralsnog. De eerste maal dat ik er werkte heb ik wel 7 maal de roltrap naar een etage hoger genomen om daar wat voor de klant op te zoeken. Maar dat leer je snel af: je blijft aan het heen en weer rennen. Leuk zijn de Jules Verne-achtige "duikbootstoelen" waarin de klant kan plaatsnemen.
Kick
Als nieuweling wordt je ook snel voor de leeuwen geworpen, zonder goede uitleg van hoe en een en ander werkt.
Maar goed: al doende leer je. Het is wel een kick om in de grootste en nieuwste bibliotheek van Nederland te werken. Dat heb ik dan wel weer voor elkaar...
Bovendien staat er een aardige collectie rockbiografieen.
Tuesday, August 28, 2007
Tuesday, August 21, 2007
Check this out
Nieuwe verslaving ?
Ben jij ook zo'n e-mail verslaafde die dertig maal per uur zijn e-mail checkt ? Bang om iets belangrijks te missen ? Dan hoor jij misschien ook tot een nieuwe groep verslaafden: mensen die compulsief mailen/mail lezen. In de Verenigde Staten zijn er al therapieen om dergelijke mensen te helpen.
Soms gaat het ook wel ver: e-mail bekijken in je vakantie, in de tijd van de baas, op je laptop of mobiel. In feite is het een constante druk die je ook eens moet negeren anders heb je geen rust meer. Dat is het voordeel als je thuis (nog geen) internet hebt, zoals bij mij het geval is. Dat geeft 's Avonds veel rust.
Sommige mannagers ontvangen zo'n 150 e-mails per dag; dan wordt de druk wel erg groot. Die denken bij het woord "emaille" al automatisch aan e-mail...
Wetenswaardigheden
Tijdens het werk check ik ook regelmatig mijn mail, toch zeker wel een paar maal per uur, moet ik bekennen. Daar zit natuurlijk ook werkmail bij, maar een groot deel is prive. Tja, dat heb je als je thuis geen mail hebt.
Wel eens verwonderlijk overigens hoe vrienden met mail omgaan. Sommigen zijn traag met het beantwoorden van je mailtje. Vaak krijg ik ook geen antwoord op een vraag die ik stelde. Met weinigen heb ik een echt leuk e-mail contact: mail waarin je wat belevenissen of wetenswaardigheden uit wisselt.
Toen ik met mailen begonnen had ik leuk, regelmatig e-mailcontact met vrienden verwacht, maar dat valt tegen. Ondertussen heb ik mijn verwachtingen bijgesteld: e-mail is er (blijkbaar) voornamelijk voor het maken van afspraken. Het zij zo.
Wat zijn jullie ervaringen ?
Ben jij ook zo'n e-mail verslaafde die dertig maal per uur zijn e-mail checkt ? Bang om iets belangrijks te missen ? Dan hoor jij misschien ook tot een nieuwe groep verslaafden: mensen die compulsief mailen/mail lezen. In de Verenigde Staten zijn er al therapieen om dergelijke mensen te helpen.
Soms gaat het ook wel ver: e-mail bekijken in je vakantie, in de tijd van de baas, op je laptop of mobiel. In feite is het een constante druk die je ook eens moet negeren anders heb je geen rust meer. Dat is het voordeel als je thuis (nog geen) internet hebt, zoals bij mij het geval is. Dat geeft 's Avonds veel rust.
Sommige mannagers ontvangen zo'n 150 e-mails per dag; dan wordt de druk wel erg groot. Die denken bij het woord "emaille" al automatisch aan e-mail...
Wetenswaardigheden
Tijdens het werk check ik ook regelmatig mijn mail, toch zeker wel een paar maal per uur, moet ik bekennen. Daar zit natuurlijk ook werkmail bij, maar een groot deel is prive. Tja, dat heb je als je thuis geen mail hebt.
Wel eens verwonderlijk overigens hoe vrienden met mail omgaan. Sommigen zijn traag met het beantwoorden van je mailtje. Vaak krijg ik ook geen antwoord op een vraag die ik stelde. Met weinigen heb ik een echt leuk e-mail contact: mail waarin je wat belevenissen of wetenswaardigheden uit wisselt.
Toen ik met mailen begonnen had ik leuk, regelmatig e-mailcontact met vrienden verwacht, maar dat valt tegen. Ondertussen heb ik mijn verwachtingen bijgesteld: e-mail is er (blijkbaar) voornamelijk voor het maken van afspraken. Het zij zo.
Wat zijn jullie ervaringen ?
Thursday, August 16, 2007
Censuur
Verbrandingen
Ik weet helaas niet meer van welke schrijver de uitspraak "waar men boeken verbrandt, verbrandt men eens ook mensen" is. Hoe vooruitziend echter zijn uitspraak was, bleek later toen men in het Derde Rijk, na het verbranden van o.a. werk van Freud, Remarque en Mann overging tot het vermoorden van joden.
Welkom in Bagdad
Ik moest hieraan denken toen ik las over Saad Eskander, hoofd van de Iraakse Nationale Bibliotheek (INLA) in Bagdad. Hij houdt op internet een (onregelmatig) dagboek bij over zijn ervaringen aldaar.
Na eerst plundering en brandstichting te hebben doorstaan, probeert de INLA er het beste van te maken. Dat valt niet mee: elk beroep op steun aan de gouverneur van Bagdad en het hoofd van van de grote Raad stuit op onbegrip: zij willen niet, als zijnde fundamentalisten, dat seculiere bibliotheken concurreren met de moskeeen en andere religieuze centra.
The eyes of Texas
Als je dit leest besef je weer hoe blij wij kunnen zijn met onze onafhankelijke en vrije bibliotheken in het westen.
Hoewel: ik hoorde van collega T., die daar op vakantie was, dat in het in Texas ( Bush-state), onmogelijk is om boeken over terrorisme in de biliotheken te vinden; ze zijn er verbannen. Voor zover de Amerikaanse democratie.
INVD: weg ermee ?
Ook in Nederland moeten we alert blijven op censuur in de bibliotheken onder het mom van terrorismebestrijding. Zo is het personeel van de Stadbibliotheek al gevraagd om geen informatie over leengedrag van leners aan de politie te overhandigen (mocht daar om gevraagd worden); dergelijke verzoeken dienen dan aan de directeur gericht te worden.
En wie weet wat de INVD allemaal in zijn schuld voert ?
In deze blog is het woord "terrorisme" ook al een paar maal gevallen. Ben ik nu ook verdachte ?
www.bl.uk/iraqdiary.html
Ik weet helaas niet meer van welke schrijver de uitspraak "waar men boeken verbrandt, verbrandt men eens ook mensen" is. Hoe vooruitziend echter zijn uitspraak was, bleek later toen men in het Derde Rijk, na het verbranden van o.a. werk van Freud, Remarque en Mann overging tot het vermoorden van joden.
Welkom in Bagdad
Ik moest hieraan denken toen ik las over Saad Eskander, hoofd van de Iraakse Nationale Bibliotheek (INLA) in Bagdad. Hij houdt op internet een (onregelmatig) dagboek bij over zijn ervaringen aldaar.
Na eerst plundering en brandstichting te hebben doorstaan, probeert de INLA er het beste van te maken. Dat valt niet mee: elk beroep op steun aan de gouverneur van Bagdad en het hoofd van van de grote Raad stuit op onbegrip: zij willen niet, als zijnde fundamentalisten, dat seculiere bibliotheken concurreren met de moskeeen en andere religieuze centra.
The eyes of Texas
Als je dit leest besef je weer hoe blij wij kunnen zijn met onze onafhankelijke en vrije bibliotheken in het westen.
Hoewel: ik hoorde van collega T., die daar op vakantie was, dat in het in Texas ( Bush-state), onmogelijk is om boeken over terrorisme in de biliotheken te vinden; ze zijn er verbannen. Voor zover de Amerikaanse democratie.
INVD: weg ermee ?
Ook in Nederland moeten we alert blijven op censuur in de bibliotheken onder het mom van terrorismebestrijding. Zo is het personeel van de Stadbibliotheek al gevraagd om geen informatie over leengedrag van leners aan de politie te overhandigen (mocht daar om gevraagd worden); dergelijke verzoeken dienen dan aan de directeur gericht te worden.
En wie weet wat de INVD allemaal in zijn schuld voert ?
In deze blog is het woord "terrorisme" ook al een paar maal gevallen. Ben ik nu ook verdachte ?
www.bl.uk/iraqdiary.html
Saturday, August 11, 2007
Op en naast elkaar met zijn allen
Bakkie doen ?
"I never talk to my neigbours, I'd rather not get ivolved"...Zo luidt een citaat uit een nummer van de onovertroffen band The Smiths.
Onderzoeksbureau Motivaction deed in opdracht van Douwe Egberts onderzoek over hoe de Nederlander tegen contact met zijn buren aankijkt. Veel koffie leuten bij elkaar is er niet meer bij.
Tegenstrijdig eigenlijk: 77 % van de ondervraagden vindt dat gemeenschapszin bijdraagt aan de gezelligheid van de buurt. Probleem alleen is: wie neemt het initiatief tot contact ? Veel mensen zijn bang om contact te leggen met hun buren of weten niet hoe dat aan pakken.
Brievenbus
Zelf heb ik geen moeite om contact met de buren te maken en af en toe een praatje te maken. Dat vind ik ook wel genoeg. Bij de huidige buren (hoe aardig de meesten ook
zijn) voldoet dat.
Jaren geleden leefde ik een flat waarbij de buren ook op elkaars verjaardag kwamen en gezamenlijk naar een toneelstuk gingen. Dat was uitzonderlijk. Nu ben ik al lang blij als er niet te veel geluidsoverlast veroorzaakt wordt en dat buurman Jan of Gerard tijdens een vakantie mijn brievenbus leegt.
Opvallend is dat je met de allochtone vrouwelijke buren geen contact krijgt. Meestal zijn ze zelfs niet in staat om te groeten. Tot zover integratie...
Dan zijn er nog verschillende activiteiten in het "wijkcentrum", ook bedoeld om de wijkbewoners bij elkaar te krijgen. Daar doe ik in elk geval nooit aan mee. Het heeft ook iets benauwends: contact met de wijkbewoners. Ik ga liever mijn eigen gang.
Winkelcentrum
Aan de andere kant ben ik aardig ingeburgerd in het nabijgelegen winkelcentrum "De Hoef". Ik maak eens een praatje met sigarenboer Pomstra (rijdt ook motor en doet mee aan popquizzen), de groentenboer en de immer populaire visboer.
De Aldi onder mijn flat probeer ik zoveel mogelijk te mijden: het is sfeerloos en er staan altijd lange rijen. Bovendien werken ze daar nog met centen; voordat je het weet sta je buiten met een handvol centen aan wisselgeld.
Om terug te komen op de directe buren: het is ook altijd handig om een paar goede contacten te hebben voor als je geen knoflook of boter in huis hebt. Sowieso kun je elkaars hulp wel eens nodig hebben.
Toch: het liefst zou ik in groot aleenstaand huis in een bos willen wonen. Maar ja: wie wil dat niet ?
"I never talk to my neigbours, I'd rather not get ivolved"...Zo luidt een citaat uit een nummer van de onovertroffen band The Smiths.
Onderzoeksbureau Motivaction deed in opdracht van Douwe Egberts onderzoek over hoe de Nederlander tegen contact met zijn buren aankijkt. Veel koffie leuten bij elkaar is er niet meer bij.
Tegenstrijdig eigenlijk: 77 % van de ondervraagden vindt dat gemeenschapszin bijdraagt aan de gezelligheid van de buurt. Probleem alleen is: wie neemt het initiatief tot contact ? Veel mensen zijn bang om contact te leggen met hun buren of weten niet hoe dat aan pakken.
Brievenbus
Zelf heb ik geen moeite om contact met de buren te maken en af en toe een praatje te maken. Dat vind ik ook wel genoeg. Bij de huidige buren (hoe aardig de meesten ook
zijn) voldoet dat.
Jaren geleden leefde ik een flat waarbij de buren ook op elkaars verjaardag kwamen en gezamenlijk naar een toneelstuk gingen. Dat was uitzonderlijk. Nu ben ik al lang blij als er niet te veel geluidsoverlast veroorzaakt wordt en dat buurman Jan of Gerard tijdens een vakantie mijn brievenbus leegt.
Opvallend is dat je met de allochtone vrouwelijke buren geen contact krijgt. Meestal zijn ze zelfs niet in staat om te groeten. Tot zover integratie...
Dan zijn er nog verschillende activiteiten in het "wijkcentrum", ook bedoeld om de wijkbewoners bij elkaar te krijgen. Daar doe ik in elk geval nooit aan mee. Het heeft ook iets benauwends: contact met de wijkbewoners. Ik ga liever mijn eigen gang.
Winkelcentrum
Aan de andere kant ben ik aardig ingeburgerd in het nabijgelegen winkelcentrum "De Hoef". Ik maak eens een praatje met sigarenboer Pomstra (rijdt ook motor en doet mee aan popquizzen), de groentenboer en de immer populaire visboer.
De Aldi onder mijn flat probeer ik zoveel mogelijk te mijden: het is sfeerloos en er staan altijd lange rijen. Bovendien werken ze daar nog met centen; voordat je het weet sta je buiten met een handvol centen aan wisselgeld.
Om terug te komen op de directe buren: het is ook altijd handig om een paar goede contacten te hebben voor als je geen knoflook of boter in huis hebt. Sowieso kun je elkaars hulp wel eens nodig hebben.
Toch: het liefst zou ik in groot aleenstaand huis in een bos willen wonen. Maar ja: wie wil dat niet ?
Thursday, August 2, 2007
Schilders van de velden
Het Stedelijk
Onlangs bezocht ik in het Stedelijk Museum in Alkmaar de expositie "Schilders van de velden" (t/m 15 oktober). Het bevat hoogtepunten van het Gronings expressionisme: felgekleurde landschappen en zelfportretten. Ze zijn gemaakt door de kernleden van het kunstenaarscollectief "De Ploeg", die vooral in de jaren twintig van de vorige eeuw actief was.
Waar is die man gebleven ?
Mijn entree in het museum verliep nogal vreemd. Ik was als eerste om 10 uur binnen o en daardoor blijkbaar verdacht als kunstdief. Ik hoorde al snel een vrouw (de suppoost ?) roepen: "Waar is die man (doelend op mij) gebleven ?" en: "Ik weet toch zeker dat ik net iemand heb zien binnenkomen !". Even later werd er een man op me afgestuurd om kennis met me te maken (?).
Later liep de betreffende vrouw nog regelmatig op de expositie rond; dit ging gepaard
met zware, klossende voetstappen en een rammelende sleutelbos; zeer irritant. Later riep ze hard om haar collega. Voor zover mijn rustige bezoekje aan het museum...
Na mijn e-mail aan het museum werd beterschap beloofd.
Color me badd
In elk geval is de expositie de moeite waard. Mooi zijn vooral de kleuren: alle zeer fel. Veelal zijn het Gronings landschap het onderwerp, of het betreft zelfportretten.
Soms zit het tegen naieve kunst aan, met onwaarschijnlijke perspectieven. Er is ook veel drukwerk verzameld van het collectief De Ploeg: het gezamenlijk uitgegeven blad en vele typografische hoogstandjes.
Al met al krijg ik een sterk verlangen om het Groninghs landschap eens te gaan verkennen en zodoende de wijdsheid en de eenzaamheid van het platteland op me te laten inwerken.
Onlangs bezocht ik in het Stedelijk Museum in Alkmaar de expositie "Schilders van de velden" (t/m 15 oktober). Het bevat hoogtepunten van het Gronings expressionisme: felgekleurde landschappen en zelfportretten. Ze zijn gemaakt door de kernleden van het kunstenaarscollectief "De Ploeg", die vooral in de jaren twintig van de vorige eeuw actief was.
Waar is die man gebleven ?
Mijn entree in het museum verliep nogal vreemd. Ik was als eerste om 10 uur binnen o en daardoor blijkbaar verdacht als kunstdief. Ik hoorde al snel een vrouw (de suppoost ?) roepen: "Waar is die man (doelend op mij) gebleven ?" en: "Ik weet toch zeker dat ik net iemand heb zien binnenkomen !". Even later werd er een man op me afgestuurd om kennis met me te maken (?).
Later liep de betreffende vrouw nog regelmatig op de expositie rond; dit ging gepaard
met zware, klossende voetstappen en een rammelende sleutelbos; zeer irritant. Later riep ze hard om haar collega. Voor zover mijn rustige bezoekje aan het museum...
Na mijn e-mail aan het museum werd beterschap beloofd.
Color me badd
In elk geval is de expositie de moeite waard. Mooi zijn vooral de kleuren: alle zeer fel. Veelal zijn het Gronings landschap het onderwerp, of het betreft zelfportretten.
Soms zit het tegen naieve kunst aan, met onwaarschijnlijke perspectieven. Er is ook veel drukwerk verzameld van het collectief De Ploeg: het gezamenlijk uitgegeven blad en vele typografische hoogstandjes.
Al met al krijg ik een sterk verlangen om het Groninghs landschap eens te gaan verkennen en zodoende de wijdsheid en de eenzaamheid van het platteland op me te laten inwerken.
Subscribe to:
Posts (Atom)