Van The Smiths tot The Artic Monkeys

Indie pop voor altijd

Afgelopen zaterdag was de laatste aflevering van "The seven ages of rock" op de BBC te zien. Het is een interessante serie over de geschiedenis van rockmuziek vanaf de jaren zestig tot heden.
Deze uitzending ging over indie-bands (groepen bij kleine platenmaatschappijtjes).
Het begon met de legendarische opnames uit 1983 van The Smiths in Top of the Pops (zanger Morrisey met bos bloemen ipv microfoon). Ze vielen bepaald uit de toon tussen alle opgedirkte bands uit die tijd, zoals Duran Duran en Paul Young. Iemand vroeg aan de bassist of hij "zich niet moest omkleden" voor het optreden. Maar nee: dat was niet de bedoeling, het gewone kloffie voldeed.
Met hun frisse gitaarmuziek, vrij van synthesizers, kregen ze een groot deel van de kids in Engeland achter zich.

Nieuw: indiedance

Volgende stop: Manchester, oftewel Madchester. We praten eind jaren '80: The Stone Roses, Inspiral Carpets en Happy Mondays hadden een unieke mix van rock met dance en wisten ook het rockpubliek tot dansen over te halen. De drug XTC vierde hoogtij, tegelijk met Acid-house.

DE elite raakt geschokt

Volgende stop: Britpop. Grote bands waren Oasis en Blur en zij voerden een strijd zoals The Stones en The Beatles in de sixties hadden. Inzet: wie van de twee is het populairst en stond het eerst op nr.1 met de single ?
Andere grote namen uit die tijd: Suede, Pulp, Mansun en Stereophonics.
Prachtige opnames zaterdag van Suede die tijdens de Britawards het publiek schokte met haar ruige en pure rock. Na het korte optreden zag je de zaal denken: "Wat is dit in godsnaam ?" De elite uit de platenwereld had jaar in jaar uit niets anders voorgeschoteld gekregen dan Phil Collins of Tina Turner. Dit was wel even wat anders...

De fakkel blijft altijd branden

Uiteindelijk belandde het programma zaterdag bij de nieuwe generatie indie-bands. Groepen die het pure weer in de rockmuziek terugbrachten. Denk daarbij aan Artic Monkeys, Kaiser Chiefs, Franz Ferdinand en Editors.
En zo zal de fakkel altijd doorgegeven worden aan nieuwe generaties muzikanten die gewoon doen wat ze zelf willen en niet wat de platenmaatschappij ze oplegt.
Dat dat ook wat kan opleveren zie je aan een band als Editors, die nu zelfs op 2 in de Mega-album Top 50 staat en in Engeland van de eerste cd al zo'n 800.000 cd's verkocht.