The Android Fallacy

Behalve dat robots ons werk inpikken zijn ze uiteraard ook heel nuttig, je kunt er zelfs een band mee opbouwen. Dat kan met de robot als thuismaatje, maar ook in het leger.


In de US Army is er zelfs eentje onderscheiden met een Purple Heart voor dapperheid. Onverschrokken gaan ze, onder vuur liggend, op de meest gevaarlijke bermbommen af en maken ze onschadelijk. Scooby Doo was dapper. De soldaat die hem na de reparateur bracht, nam met tranen in zijn ogen afscheid; op een gegeven moment was ie total loss. Maar de soldaat wilde alleen Scooby Doo terug en geen nieuwe.


"The Android Fallacy" wordt het genoemd: de neiging om menselijkheid te programmeren op robots. Het is niet ondenkbaar dat soldaten hun favo robot sparen en liever een collega op onderzoek sturen uit angst dat er iets met de robot gebeurt. Terwijl de robots juist zijn ontworpen en bedacht om mensenlevens te sparen...


Natuurlijk is niet iedere soldaat even ontvankelijk voor "robotliefde". Sommige militairen geven hun android een naam en anderen houden het bij een serienummer. Deze laatste soldaten hechten minder aan hun collega's en vinden het geen probleem om ze om te ruilen. Deze soldaten zijn beter geschikt om robots te besturen.


Vergelijk het met de Formile 1: Hakkinen vond zijn bolide gewoon "een racewagen", terwijl Vettel steeds weer andere mooie namen voor zijn liefjes verzint.
Voor mij is mijn motor ook gewoon "een motor", en ik verzin geen bijnamen. Maar toch heb ik wel warme gevoelens voor hem. Dus ik zwerf ergens tussen beide groepen in.