Eindelijk verlost
van de frivole zomer
met zijn schijngestalten
en luchkastelen, fonkelend
in het valse licht
van loze verwachtingen,
heradem ik bij de komst
van het najaar, koel
als je handen om mijn gezicht,
grijs en zachtmoedig als je ogen
in de schaarse momenten
dat je mij toelaat
tot de ingesneeuwde grot
waar je stem met zijn echo verkeert
en je spiegelbeeld roerloos rijst\
in het ijs dat niet smelten wuil
Hanny Michaelis
1 comment:
T'is niks. Niet naar 't strand. Niet naar de ijsbaan. HERFST. wsp
Post a Comment