Vorige week kocht ik alsnog de 4e cd van The Ramones. Toen ie destijds uitkwam (1979) vond ik hem wat te commercieel na de 3 voorafgaande, meer punk gerichte, lp's.
Maar ach: wat ben ik blij dat ik e'm alsnog heb aangeschaft: "Road to ruin" staat nog als een huis. En ja, voor het eerst laat Johnny Ramone een (sort of) solo horen. En ja: de band covert "Needles and pins" van The Searchers. Maar so what ? Alleen al de manier waarop Joey dit nummer zingt is fantastisch.
De meeste nummers van "Road to ruin" ken ik al van een verzamelaar, maar dat geeft niet. "I don''t want anything" en "I'm against it" had ik nog niet en ze voldoen aan de hoogste Ramones standaard.
The Ramones die in 1976 punk naar Engeland exporteerden door hun optreden in "The Roundhouse" en zo een voorbeeld werden voor duizenden jonge "upstarts" die dachten: dat kunnen wij ook en zo ook een punkband oprichtten.
Dat is ook het bijzondere van The Ramones: het is simpel, maar oh zo catchy. Makkelijk na te spelen, maar moeilijk om zelf te verzinnen. het is in feite briljante muziek. Geldt zeker voor de eerste 4 lp's: in feite een en hetzelfde nummer in tientallen variaties.En live in een enorm hoog tempo gespeeld.
Ben ik even blij dat ik ze nog in Paradiso gezien heb. Joey Ramone zwaaiend met het "Gabba gabba hey" bord, Johnny wijdbeens met zijn gitaar en Dee Dee elk nummer afkondigend met "One two three four..."
Het tragische is dat deze 3 (de harde kern) vroeg zijn overleden. Joey werd 49, Dee Dee 50 en Johnny slechts 49. Onvoorstelbaar.
2 comments:
Ze hebben hun 'road to ruin' inderdaad gevonden...
Maar ze hebben geleefd onder het motto sex and drugs and rock ´n roll
Post a Comment