Zwijgen

Gek eigenlijk dat ik goed tegen geouwehoer om me heen in een cafe of een restaurant kan, maar niet in de trein. Het zal komen omdat de gesprekken daar letterlijk te volgen zijn en niet verloren gaan in geroezemoes.

Het ergste zijn de mobiele gesprekken. Ik denk dat mijn generatie nog een zekere gene heeft om mobiel in de trein allerlei privezaken af te wikkeln. Jongeren zitten daar niet mee en iedereen kan dus "meegenieten". Ik verbaas me steeds weer over de schaamteloosheid en het gemak waarmee de intiemste details de wereld in geslingerd worden.

Voor dat soort mensen zou 4 dagen achtereenvolgend zwijgen mij een gepaste straf lijken. Er zijn verschillende centra in ons land waar je dat (vrijwillig) kunt ondergaan. Nu ben ik geen grote prater, maar 4 dagen in een groep zitten zonder een woord te wisselen lijkt mij moeilijk.

Is verbale communicatie niet een kenmerk van de mens ? Ik weet, met lichaamstaal, gebaren en bekken trekken kom je ook een eind, maar toch.
Vroeger gebeurde het nog wel dat ik 3 a 4 dagen geen mens sprak. Als ik weer eens een gesprek "van mens tot mens" aanging kostte het me de eerste paar minuten moeite om de gedachten in woorden om te zitten. Net alsof ik het spreken verleerd was.

Het schijnt overigens dat je elkaar in zo'n stiltecentrum na 4 dagen zwijgen toch leert kennen. Misschien moet ik maar eens zo'n stiltemeditatie ondergaan, het idee intrigeert me. Temeer daar ik de menig toegedaan ben dat er veel te veel gepraat wordt.