The killer years

Wat ging er door Jacky Stewart heen toen hij ondersteboven met zijn bolide in de greppel lag vastgesnoerd, de benzine om hen heen druppelend ? De dood was dichtbij. Hij werd gered, maar het duurde een half uur.

In de docu "Grand Prix. The killer years" (afgelopen dinsdag op Kenet/Canvas) was goed te zien hoe gevaarlijk voorheen het racen in de Formule 1 was. Elk jaar viel er minimaal 1 dode te betreuren.

Maar het circus draaide gewoon door, het hoorde er bij. Coureur zijn betekende: ongehoorde risico's nemen. Betekende op weg zijn in gammele auto's, geen ambulance voorhanden, gesloten ziekenhuizen in de buurt, geen vangrails en licht ontvlambare raceauto's. Take it or leave it, het was de "charme" van de sport. De dood rijdt altijd mee.

Mede dankzij diezelfde Jacky Stewart, hoofd van de GPDA: Grand Prix Drivers Association, kwamen er langzaam maar zeker verbeteringen aan de circuits/voorzieningen en de auto's tot stand.

Niet dat de rijders meteen serieus genomen werden, integendeel. Daar gingen heel wat boycots van circuits aan vooraf. Wat ook hielp was de komst van sponsors in de jaren zeventig. Want wie wil dat zijn naam staat op een auto die ondersteboven ligt of, nog erger, volledig uitbrandt met de coureur er nog in ? (Williamson, 1973, op Zandvoort) ?

Heden ten dage kunnen we stellen dat Formule 1 racen veiliger is dan wielrennen of voetbal. Als ik de renners van de Tour de France zie afdalen in de regen, slecht beschermd, hou ik mijn hart vast. Crasht er een F 1 auto dan is het spectaculair, meestal stapt de rijder er ongedeerd (of licht gewond)uit.

Kortom: goed werk, Sir Jacky !

De lach van Mona Lisa ?

De meeste Nederlanders hebben niets met het uiterlijk van het Eurobiljet (En ook niets met de Euro an sich, denk ik). Maar goed, het is er en zal waarschijnlijk niet verdwijnen (hoewel, hoeveel crises kun je overleven ?).

Uit onderzoek van de DNB blijkt dat we het eurobiljet willen opleuken, met bijvoorbeeld beroemdheden als Mona Lisa em Beethoven. Alles beter dan de fictieve bouwwerken die er nu op staan. De Nederlander heeft zelfs geen moeite met niet EU-symbolen zoals de Big Ben. Nationalistisch zijn we, ondanks de geschiedeniscanon, niet. Rembrandt of klompen hoeven er (godzijdank) niet per se op.

Zelf denk ik aan afbeeldingen van werk van bv. Anton Corbijn, Mondriaan of een moderne kunstenaar. Het cachet van de vroegere gulden biljetten zal wel nooit meer terugkomen, helaas. Maar we moeten proberen het beste van dit monopolygeld proberen te maken. (En ja: ik wil weer een knisperend biljet en geen krantenpapier).

Net als met de munt het geval is zou het een goed idee zijn om 1 kant "Europees" te laten en de andere kant doot de verschillende landen zelf te laten ontwerpen. Zo is er nog een beetje eigen identiteit over en is het leuk om de biljetten te bekijken.

Enige tijd geleden gingen er binnen de EU ideeen rond om zowel de voorkant als de achterkant van elke munt gelijk te maken. Een grote eenheidsworstmunt dus. Daar hoor ik gelukkig niets meer over. Als er 1 idee fataal is voor de Euro dan is dat het wel.

27375

Er van uitgaand dat ik 75 word heb ik berekend dat ik ongeveer 27375 maal ontbijt met beleg, gegeten zal hebben. Dat betekent elke dag weer bedenken waarmee ik het brood zal beleggen. Ik hou van afwisseling namelijk. Uiteraard kun je, zoals velen doen, elke dag alleen maar kaas op je brood doen. Of alleen maar ham. Of alleen maar jam. Dan is het eenvoudig.

Maar als je van afwisseling houdt moet je toch wat creatiever zijn. Denk aan: makreel, bockworst, gehaktballen of uitsmijters op de bammetjes. Ik ben niet zo'n zoetbelegger by the way.

Grappig trouwens dat veel "beleggedrag" nog uit mijn jeugd stamt. Zo was ons gezin nogal gesteld op Smac van Unox, en dat eet ik nog steeds (hoe vet het ook is). Ook het eten van gebakken vis op brood kan mijn goedkeuring weg dragen, iets wat thuis ook bon ton was (maar dan op zaterdagavond, met brood) veel voorkwam. En wat te denken van gebakken tomaat met ui ? Eigen variant: reepjes ontbijsprek erdoor.

Toch vind zelfs ik het soms moeilijk om te bedenken waarmee ik mezelf nu weer eens zal verwennen. Op een gegeven moment had ik een overkill aan filet americain, paardenworst en vissticks op het menu en zodoende ging het "delicatessegevoel" er van af. Blijven afwisselen dus !

Onlangs nam mijn vriendin bloedworst uit Venlo van een speciale slager mee voor op brood. Lekker bakken en smullen maar. En ook bloedworst at ons gezin regelmatig, maar dan minder lekkere. En zo was de cirkel weer rond.

(Let's dance to) Joy Division

Ja, de legendarische Engelse band Joy Division (Joy). Nog steeds in de belangstelling, ruim 30 jaar na de opheffing. Door toedoen van bands als Interpol, White Lies, Chapel Club en Editors (geinspireerd door het grote voorbeeld uit Manchester), blijven ook de verzamelcds's en DVD's maar uitkomen. Gisteren hoorde ik nog een cover van The Killers van het Joy-nummer "Shadowplay"." (Niet slecht gedaan trouwens).

Geweldig dat ik JD nog in Paradiso heb zien optreden (2 sets, vrij uniek). De spastische dansbewegingen van zanger Ian Curtis geobsedeerd volgend. "Here are the young man, the weight on their shoulders...". Witte overhemden en stropdasjes, wijde broeken en allen in het zwart/grijs.

Ik zet de muziek van Joy nooit "zomaar" op, dat zou heiligschennis zijn. Je moet er echt in de stemming voor zijn. Zeker voor de 2e cd "Closer", zo mogelijk nog donkerder dan debuut "Unknown pleasures". Kan me een ballet voorstellen waarin gedanst wordt op de muziek van Joy. "She's lost control" zou zelfs als folkloristische dans op het Waagplein hoge ogen scoren.

Joy werd New Order, waarbij de reeds aanwezige dansinvloeden verder ontwikkeld werden. New Order ging 2007 uit elkaar en de leden gingen ieder hun eigen weg. Bassist Hook speelt tegenwoordig met zijn nieuwe band de complete "Unknown pleasures" na. Naar het schijnt is gitarist Bernard Sumner nu ook geinteresserd in het verleden van Joy (jarenlang wilde hij er niets van weten). Misschien komt er binnenkort nog wel een reunie van Joy Division, met de dochter van Ian Curtis als zangeres ?

Enfin, dat is niet echt te hopen. Laat de mythe maar intact, voor altijd in de "Shadowplay", waar de geest van Ian Curtis ook vertoeft.