Terrasperikelen

Soms moeilijk te vinden: iets drinken op een goede plek, op een goed terras met veel zon. Een van de drie, toch belangrijke, factoren blijkt in elk geval tot nu toe deze lente steeds te ontbreken.

Op die eerste mooie zondag in Haarlem konden we alleen terecht in de schaduw. Prima plekje, daar niet van. Maar ijskoud. De volgende keer weer met goede moed op pad. Echter, wegens gebrek aan ruimte, moesten we aanschuiven bij een reeds bezet tafeltje. Krap, en inhouden qua conversatie.
Later verhuisd naar verderop zelfde terras, maar daar zaten eigenaren met grote en agressieve honden, die flink tekeer gingen tegen het arme teckeltje dat voorbij kwam.

De derde maal kregen we een ontzettende ouwehoer naast ons. Deze kletkous, een zekere Kees, wist werkelijk niet van ophouden (Maar daar was het ook een ouwehoer voor). Als je dan een vriendin hebt die ook nog op het gewauwel ingaat...Jammer van dit terras in de Haarlemse binnenstad, want qua zon had was het zwaar ok.

De daaropvolgende keer zaten we geposteerd naast machojongens. Was ook echt een terras voor jongeren. Ook weinig rust dus. Of word ik een oude lul ?

Rawk 'n roll part 2

Afgelopen zaterdag in BBC's "I'm in a rock 'n rollband" (zie ook vorige post) "The other one", over de bassist en keyboardspeler. Beiden staan niet het meest in de belangstelling. Ik bedoel: ken jij de naam van de bassist van Oasis of Coldplay ? Met beschrijving van het karakter/de rol van de bassist kom je al snel in cliche's terecht: solide, steunpilaar, onzichtbaar, betrouwbaar, nuchter. Klopt ook meestal trouwens.

Toch zijn er de uitzonderingen, gelukkig. Dat ik zelf nog actief was als bassist was ik altijd bezig met om interessante basmelodieen te bedenken als basis voor een nummer, ipv alleen maar de licks van de gitarist in te vullen.

Daarom zijn de bassisten die er uit springen ook interessant. Denk aan John Entwhistle van The Who, alias The Ox. De eerste die in een rocknummer een solo speelde. Andere helden van mij waren Jean-Jacques Burnel van The Stranglers (alleen al dat machtige geluid !), Paul Simenon van The Clash en Peter Hook ("Hookey") van Joy Division/New order.

De laatste 3 bassisten "up front" op het podium, duidelijk het geluid van de band medebepalend. Dat was bijvoorbeeld ook de kracht The Clash: 2 gitaristen/zangers en de bassist vooraan op het podium, naast elkaar. "Hookey" van New Order is niet vies van de hoge noten op de bas en wist de mooiste melodielijnen uit de bas te toveren.
Ik kreeg ook wel eens commentaar dat ik "te hoog" speelde. Het cliche dat de bassist alleen lage tonen moet spelen vond ik verschrikkelijk.

Ook leuk als bassist: 2 noten tegelijk spelen. "Lekker gitaristje spelen..." Komt niet vaak voor, dus des te leuker.

Rawk 'n roll

Een leuke serie op BBC 2: "Ï'm in a rock 'n rollband". In deze serie worden de diverse muzikanten van een groep figuurlijk ontleed. Denk aan de zanger, de drummer, de gitarist en de bassist. Vele bekende muzikanten werken mee.

Afgelopen zaterdag (dinsdag 18/5 herhaling) was de drummer aan de beurt. Velen passeerden de revue: Phil Collins, Ringo Starr (meest onderschatte drummer aller tijden), Stuart Copeland (Police), Tommie Lee (Motley Crue), Stephen Morris (New Order) en Carl Palmer (ELP).

Over een ding waren de betrokkenen (uitgezonderd Collins mag ik aannemen) het eens: een drummer moet nooit tegelijkertijd willen zingen. Het gaat ten koste van het (inspannende) drumwerk.

De drummer is overigens in het algemeen de laagste in de pikorde van de groep, maar tegelijkertijd legt hij het fundament van de muziek neer en maakt de drive: het opzwepende oerritme. Nummer 1 staat de zanger, nr.2 de gitarist, die de show mag stelen en nr. 3 de bassist, rustig zijn werk doend op de achtergrond (maar oh zo belangrijk !)

In het algemeen zijn drummers een beetje (prettig) gestoorde figuren (is mijn ervaring ook; he Aart !).
Mooiste voorbeeld is Keith Moon, de ADHD drummer van The Who, die niet ouder werd dan 33. Ongelooflijk zoals hij tekeer gaat op de drumkit. Geen bekken bleef onberoerd. Zo'n 10 jaar later was Rat Scabies een waardige opvolger van Moon in punkband The Damned. In feite kopieerde hij de stijl van de Who drummer.

Meest bewonderd door de geinterviewden: John Bonham van Led Zeppelin. Heeft veel drummers beinvloed. Werd ook niet oud; helaas. Overmatig drankgebruik was zijn hobby.
Mijn favoriete drummer ? Budgie van Siouxsie and the Banshees. Maar die zit helaas niet in "I'm in a rock 'roll band". Zangeres Siouxsie mag nog wel een woordje doen gelukkig.

22/5: de bassist

Kies wijzer

Als je denkt een goed onafhankelijkj stemadvies te kunnen krijgen via Kieswijzer.nl of Stemwijzer.nl kom je bedrogen. Uit onderzoek van politocloog Andre Krouwel blijkt dat politieke partijen er op deze advies-sites andere standpunten op na houden, vergeleken bij de partijprogramma's.

Je zou kunnen zeggen: partijen als PvdA, CDA en D66 (die zich hier aan schuldig maken) zijn flexibel in hun standpunten. Zij vinden de politiek niet zwart wit.
Uiteraard moet je in de politiek concessies doen, maar het partijprogramma moet mijns inziens duidelijk zijn. Het zijn de beginselen. Flexibilteit is voor de praktijk.

Ik ben sowiso de mening toegedaan dat "stemadvies-sites" beter kunnen kijken wat partijen de agelopen jaren in de Tweede kamer gepresteerd/gestemd hebben en welke moties etc. ze ingediend hebben. Zo kun je zien wat een politiek partij in de praktijk waard is.

Werken kan dodelijk zijn

"Van hard werken is nog nooit iemand doodgegaan", luidt een gezegde.
Eerlijk gezegd heb ik dat nooit zo begrepen. Juist van (te) hard werken ga je dood.
Vooral als je denkt aan zwaar fysiek werk in de mijnen of als stratenmaker.

In Nederland vallen zo'n 3000 doden per jaar als gevolg van (het) werk dat mensen verrichten. Echter niet zozeer door zware fysieke arbeid, alswel door hartfalen en stress. En wie weet speelt pesten op het werk ook wel mee.

Ik geloof niet dat ik als biliothecaris veel stress heb. Hoewel ? Lastige klanten, agressieve klanten, ongeduldige klanten geven soms wel eens een lichte vorm van stress. Maar geen dodelijke stress, gelukkig. Wat dat betreft dus ongevaarlijk werk.

In het verleden heb ik bij de Hoogovens, op Schiphol en als vrachtwagenchauffeur gewerkt. Ik had overreden kunen worden door de Highloader op Schiphol, onder een pan gloeiend ijzer kunnen komen in de OXY 1 staalfabriek of met de vrachtwagen van Lips textiel over de kop kunnen slaan, een spoor van ongewassen lakens uit ziekenhuizen op de snelweg achterlatend.