De otter en het poolhondje

Afgelopen vrijdag was ik voor het eerst met vriendin R. in Dierenpark Blijdorp. Het is een sfeervolle dierentuin, al gebouwd in de jaren dertig en nog redelijk authentiek gebleven. Het heeft daardoor veel sfeer, met mooie, ouderwetse paviljoens. Wel jammer van al het verkeer er om heen.
Ouderwets it may be, aan de andere kant hebben de ijsberen en de vissen een modern onderkomen, met veel ruimte. Alleen dat poolhondje in zijn eentje in het hok, dat zag er treurig uit. Zo keek hij ook.

Het aquarium maakte het meeste indruk, je waant je als het ware tussen de vissen. Wonderbaarlijk dat alle soorten door elkaar zwemmen, inclusief haaien. Je zou verwachten dat deze laatsten elk beschikbaar "hapje" opvreten, maar dat schijnt mee te vallen. Het is zo, hoorden wij van een medewerker, dat elke vissoort op een vaste plek zijn eten krijgt; zo blijven de verschillende soorten tijdes etenstijd uit elkaars vaarwater. Aan tussendoortjes doen ze blijkbaar niet.

De mensapen hebben we ook nog gezien, inclusief de beruchte Bokito. Heb mijn vriendin nog op het hart gedrukt hem vooral niet aan te staren.
Als je overigens leest dat sommige mensapen ogenschijnlijk zonder reden hun hand aan het oor houden en dat dan typisch dierentuingedrag schijnt te zijn, besef je weer dat het leven in gevangenschap hoe dan ook onnatuurlijk is, leidend tot soms onnatuurlijk gedrag.

De grappigste dieren waren de otters, die op hun gemak voor het raam in het water dobberden. Op hun rug liggend, af en toe hun kop krabbend, lieten zij zien dat ze een heerlijk leventje hebben. Helaas is de de mythe van de altijd keihard werkende otter daarmee tegelijkertijd wel doorgeprikt...