Gisteren ging de aflevering van de serie "In Europa" (mede samengesteld en gepresenteerd door Geert Mak) over de strijd om Yper in de Eerste Wereldoorlog.
Het interessante van de uitgebreide serie is dat de nadruk niet ligt op de grote lijnen (die als bekend mogen worden verondersteld), maar op mensen.
Die mensen zijn dan iemand als de plaatselijke museumbeheerder, alswel de nabestaanden van een in 1916 "wegens lafheid" geexecuteerde Engelse soldaat. Uiteindelijk, na 90 jaar, volgde er rehabilitatie, dankzij de strijd van een kleindochter.
Vorige week praatte Mak zowel met de kleinkinderen van de in 1914 vermoorde keizer Franz Josef als met de kleinzoon van de moordenaar.Door dit soort gesprekken komt de geschiedenis tot leven, meer dan door een droge opsomming van de feiten.
Gisteren was te zien hoe een Engelse gids in Yper beweerde dat de gevallen Duitse soldaten rechtop in hun graf werden gezet; dit om in de "houding" te worden begraven. Pure onzin natuurlijk, maar gepresenteerd als feit aan een groep schoolkinderen.
Ontroerend was het bezoek van de museumbeheerder aan een begraafplaats met duizenden
slachtoffers van de gevechten rond Yper. Hij kon amper zijn tranen houden. Dat was, om het zo maar te zeggen, "goede tv". Beelden die je raken: dat een zo met de oorlog vergroeide man zo verdrietig kan zijn om de vele slachtoffers.
Niet lang geleden was zijn vrouw aan kanker overleden en de (bezigheden met) Eerste Wereldoorlog hadden hem door die zware ervaring heen gesleept.
Bovendien, zo vindt hij, als iemand kanker krijgt kun je niemand de schuld geven. Voor de miljoenen doden van 1914-1918 waren wel degelijk schuldigen aan te wijzen.
En wat heeft het opgeleverd ?
No comments:
Post a Comment