Q

Nee, niet de Q van James Bond, maar het maandelijkse Engelse tijdschrift Q. Waar de Q voor staat ? Geen flauw idee, eerlijk gezegd.

In elk geval: het is een heerlijk blad, met een mix van nieuwe en oudere muzikanten. Ik vind het ideaal: zo blijf je op de hoogte van nieuwe muziek  Fat White Family, Wolf Alice, Cigarettes and Sex)  en oude helden (Depeche Mode, The The, Gary Numan, Marc Almond).

Handzaam formaat (niet zo onhandig groot als Oor), mooi papier en veel kleur. Recenties van nieuwe cd;s, maar ook daar worden de oude bands niet vergeten. Zo ontdekte dankzij Q ik nog een oudere Shoegaze band genaamd Medicine (met een fantastische cd uit de early '90s).

Ik weet: alles is te ontdekken op You Tube/Spotify etc., maar het is ook leuk om uitgebreidere interviews en verhalen te lezen. De ups and downs van het popsterrenbestaan.
Vroeger kocht ik altijd de Engelse muziekkrant NME (ik heb er nog een paar honderd van liggen; het zijn nu collector's items. Jammer dat ik er zo veel in geknipt heb...).

Maar als je nu oude NME's terug ziet was het wel erg (letterlijk) zwart-wit. Dan kun je je nu niet meer voorstellen. Net zoals in de oude Chicks alleen naaktplaatjes van meisjes in het zwart-wit stonden afgedrukt. Maar wie maakte het wat uit ? Je wist niet beter en je was er blij mee. Hee blij.