Purple rain

Als puber was ik wild van de Engelse band Deep Purple. Met witte verf stond de bandnaam achter op mijn spijkerjas gekalkt en zanger Ian Gillan was mijn idool.

Wat ook fantastisch was op mijn 14e: alle groepsleden hadden lang haar ! Dat wilde ik ook graag, maar dat mocht niet van mijn moeder. Ik kwam niet verder dan een "afdakje" over de oren. Op bezoek bij mijn tante, in zondagse "prikkelkleren", moest ik eens in de zoveel tijd onder het mes.

Op mijn zolderkamer hing een poster uit de "Muziekparade" met de jongens van Deep Purple gefotografeerd op een kerkhof (met op de zichtbare grafsteen de naam van de overledene: Leyke). Een prachtfoto: mijn idolen, en uiteraard allen met lang haar.

Als ik af en toe de muziek van de groep draai waan ik me weer op dat zolderkamertje in Schoorl. Klotend met eenvoudige stereo-apparatuur draaide ik Deep Purple grijs. Wel bekruipt me nu het gevoel: "Het is toch wel erg seventies." Zelfvoldane muziek, met ieder z'n solootje, om de beurt, en het liefst zo lang mogelijk.

Gisteren zag ik de DVD "Deep Purple live in Kopenhagen 1973 and New York 1974."
Het eerste concert in zwart wit, het tweede in kleur (met teveel dansende fans in beeld). Wat altijd weer opvalt met oude live opnamen is hoe weinig er destijds aan belichting gedaan werd. Sowieso: aankleding was er helemaal niet. Gewoon 5 mannen op het podium die muziek maken. Veel tussendoor stemmen van de instrumenten bovendien.

Maar...het staat als een huis ! Deep Purple op zijn hoogtepunt.