Purple rain

Als puber was ik wild van de Engelse band Deep Purple. Met witte verf stond de bandnaam achter op mijn spijkerjas gekalkt en zanger Ian Gillan was mijn idool.

Wat ook fantastisch was op mijn 14e: alle groepsleden hadden lang haar ! Dat wilde ik ook graag, maar dat mocht niet van mijn moeder. Ik kwam niet verder dan een "afdakje" over de oren. Op bezoek bij mijn tante, in zondagse "prikkelkleren", moest ik eens in de zoveel tijd onder het mes.

Op mijn zolderkamer hing een poster uit de "Muziekparade" met de jongens van Deep Purple gefotografeerd op een kerkhof (met op de zichtbare grafsteen de naam van de overledene: Leyke). Een prachtfoto: mijn idolen, en uiteraard allen met lang haar.

Als ik af en toe de muziek van de groep draai waan ik me weer op dat zolderkamertje in Schoorl. Klotend met eenvoudige stereo-apparatuur draaide ik Deep Purple grijs. Wel bekruipt me nu het gevoel: "Het is toch wel erg seventies." Zelfvoldane muziek, met ieder z'n solootje, om de beurt, en het liefst zo lang mogelijk.

Gisteren zag ik de DVD "Deep Purple live in Kopenhagen 1973 and New York 1974."
Het eerste concert in zwart wit, het tweede in kleur (met teveel dansende fans in beeld). Wat altijd weer opvalt met oude live opnamen is hoe weinig er destijds aan belichting gedaan werd. Sowieso: aankleding was er helemaal niet. Gewoon 5 mannen op het podium die muziek maken. Veel tussendoor stemmen van de instrumenten bovendien.

Maar...het staat als een huis ! Deep Purple op zijn hoogtepunt.

Hitler's in the charts again

Een expositie in Berlijn over Hitler trekt veel bezoekers en heisa blijft uit.
De nadruk in het Duits Historisch Museum ligt dan ook meer op de wandaden van de Fuhrer, dan op zijn "zegeningen." Jammer, want zo is minder goed te begrijpen waarom het Duitse volk zo massaal voor hem viel. De expositie over de medeplichtigheid van de Wehrmacht aan de misdaden van het Derde Rijk, enkele jaren geleden, deed heel wat meer stof opwaaien.

Wel te bewonderen: veel vlaggen en bustes van Hitler. Verder gezellige bordspellen, zoals "Luchtaanval." Al met al dus weinig opzienbarend, deze expositie.
Toch zou ik ém graag willen bezoeken. In mijn leven heb ik zeggen en schrijven eenmaal een buste van Hitler gezien, en hier staan er (op de foto althans) zeven bij elkaar !

Weinig schokkend als de expositie mag zijn, het zou ondenkbaar zijn dat ie in Nederland zou plaats vinden. Een storm van protest zou uitbreken.
Toen de Koninklijke Bibliotheek onlangs bekend maakte de NSB-krant "Volk en Vaderland" on line te zetten was het CIDI de eerste die protesteerde.
Laat staan dat je een dergelijke tentoonstelling in, zeg, Amsterdam of Rotterdam zou kunnen inrichten.

Patatgeneratie 1 t/m 4

Toen Jong Oranje onlangs thuis verloor met 1-3 van Jong Oekraine ging coach Cor Pot behoorlijk tekeer over de mentaliteit van de jonge Nederlandse spelers. "Ze lopen rond in hun Louis Vuitton tasjes en denken het gemaakt te hebben. Maar als ze op deze manier denken de top te halen, kunnen ze nog wel eens hard op hun kont vallen."

En zo schaarde de bondscoach zich in een reeks van trainers die zich eerder negatief over hun jonge spelers uitlieten.
Leo Beenhakker had het over de "patatgeneratie", toen hij sprak over spelers als Witsche en Roy en verweet ze gebrek aan professionalisme. Han Berger, coach van Jong Oranje in 1999: "Jonge spelers worden te snel op een voetstuk geplaatst".

Aad de Mos zei begin jaren '80, als trainer van Ajax, dat je met spelers als Vanenburg, Rijkaard en Van Basten "de oorlog niet wint".
Enfin, we weten allemaal hoe ver deze spelers het later geschopt hebben...
Ruud Gullit verwonderde zich over de vrolijkheid van de spelers op de bank van de spelersbus na een nederlaag van het elftal.

Kortom: de patatgeneratier is van alle tijden. Gelukkig ontwikkelen de meesten zich als goede en professionele spelers, die veel prijzen pakken.
En uiteindelijk won Jong Oranje in Oekraine wel met 0-2. Maar, ok, dat was tekort voor het halen van het EK van 2011.

Derde en laatste citaat

"Wederom zag ik onder de zon, dat niet de snelsten de wedloop winnen, noch de sterksten de strijd...want tijd en toeval treffen hen allen."

Prediker

Deskundologie

De belangrijkste maat voor de deskundologie zijn de klompen en de pet. Bij een deskundologisch onderzoek zijn de klompen nodig om te voelen wat je met je klompen aan kunt voelen, en de pet is nodig als maat om te kunnen voelen of het niet boven je pet gaat, om te kijken van onderuit de rand: kan ik deze situatie, dit embleem overzien.

De wetenschap, de officiele onderzoekers van allerlei problemen, gaan problematisch te werk, dat wil zeggen: zij strompelen van probleem naar probleem.
Een probleem is al een vergadering, een probleem is al het samenstellen van een rapport, een probleem is al het wachten op een rapport, en wat heb je dan nog, je hebt een beperkte dosis informatie van een beperkte vakgroep, van een beperkte vak- discipline.

De deskundologie tracht door deze discipline heen te breken naar de mens, de mens die zelf moet weten wat hij eet, de mens moet zelf weten wat hij ruikt, de mens moet zelf weten wat hij uberhaupt consumeert, de mens moet zelf doen.

Deskundologie is om het kort te zeggen een appel aan het zelfdoen, een appel aan het alles mag vandaag. Er zijn geen grenzen, de grenzen worden doorbroken, dat is deskundologie. De deskundologie zoekt simpele antwoorden.

Robert Jasper Grootveld

Verontwaardiging

"Met ergenis lees ik de dagelijkse recepten. De dames die deze voorschotelen mogen zeer gerenommeerd zijn, maar kunnen ze ook iets normaals koken met dingen die gewoon in de supermarkt te koop zijn ?
Maandenlang staan er exotische of mediterrane recepten in, met een hele lijst ingredienten die vaak ook prijzig zijn.
Wat zijn in vredesnaam verveine-bladeren en waar haal je feijoa's vandaan ? Kan het weer maakbaar en betaalbaar worden? "

Ingezonden brief in Trouw 2/10/10