Uyl is terug

Zelden is er een meer bevlogen kabinet geweest dan dat van Joop den Uyl (1973-1977).
Uyl is weer terug in het nieuws. Onlangs verscheen de biografie van Den Uyl van Anet Bleich.
Toevallig was ik een maand geleden begonnen in het boek "De verbeelding aan de macht" (1999) van Peter Bootsma. Hierin wordt een gedetailleerd beeld geschetst van het reilen en zeilen van Den Uyls' kabinet, dat als motto had "spreiding van kennis, macht en inkomen". Een van de eerste maatregelen: verhoging van het minimumloon !

Ja, dat waren nog eens tijden. Vergaderen tot diep in de nacht, de minister-president op de barricades voor ter dood veroordeelden in Spanje, de affaire rond de Bloemenhove-kliniek, treingijzelingen en Van Agt's anti-pornofilm houding. Voeg daar aan toe de Lockheed - en Mentenaffaires en een splendid time was guaranteed for all.

Vergelijk dat eens met de politiek van vandaag. De tijden van polarisatie tussen "links"en "rechts" zijn voorbij. Alle politieke partijen van belang bevinden zich min of meer in het midden. De marktkwerking heeft alles duurder ipv goedkoper gemaakt en over spreiding van inkomen praat niemand meer.

Niet dat het kabinet Den Uyl al haar speertpunten gerealiseerd heeft. In tegendeel:
issues over grondspeculatie en meer inspraak van werknemers binnen bedrijven strandden op de harde realiteit.
In elk geval: het is geprobeerd. En de mythe dat dit kabinet de schuldenlast van de overheid enorm heeft laten groeien behoort ook tot het rijk der fabelen. Aan het eind van de (voortijdig gestopte) rit bedroeg die zo'n 3,5 %. Een tegenwoordig keurige Zalm-norm. De schulden liepen pas op tijdens eerste kabinet Lubbers.