Jam

The Jam was in mijn ogen een van de grootste bands ooit. Ze bestonden niet lang: van 1975 t/m 1982 en maakte slechts 5 cd's. En veel geweldige singles. Als je vraagt: hebben ze ook slechte nummers gemaakt dan is het antwoord: nee. Geweldige B-kantjes bovendien, denk aan Liza Radley  en The Butterfly Collector zijn klassiekers inmiddels en Paul Weller (oprichter van The Jam) speelt ze nog steeds akoestisch.


Begonnen als punkband groeide The Jam uit tot archetypische Engelse band in de traditie van The Kinks, The Small Faces en The Who. Weller bezat zeker de grootheid van Pete Townsend en Ray Davies. The Jam coverde nog enkele nummers van deze twee bands en Weller trad nog wel eens op met Pete Townsend om samen "So sad about us" van The Who te spelen.


In 1982 ontbond Weller uit The Jam om het nogal slappe Style Council op te richten: wat gelikte pop en popsoul (op enkele uitzonderingen na) was alles wat ze bijdroegen op de popscene van begin jaren '80.Zoals Weller later beaamde: het was meer poseren dan  goede muziek maken. Ex-Jam drummer Rick Buckley vroeg zich af of The Style Counsil een "joke" was.


De vervolgcarriere van Paul Weller kwam pas echt op gang met cd's als Wildwood. Hier toonde hij weer echte meesterschap. Toch kon mij dat niet zo bekoren: teveel AOR: Adult Orientated Rock. te weinig speels, springerig en opwindend voor mijn smaak. Elektronische experimenten volgen ook nog..


Een Jam reunie zal er nooit komen zegt Weller en misschien is dat maar goed ook. want zo goed als het toen was wordt het toch niet meer. Wel heeft Weller samen met de bassist van de groep een paar akoestische uitvoeringen van Jam songs gedaan.


Enfin: gelukkig heb ik The Jam nagenoeg compleet op cd en staan er ook veel live optredens van The Jam op Youtube. Ongelooflijk wat een geluid het trio wist te producren !