We zijn er bijna

Wat een heerlijke rust stralen sommige programma's van Max toch uit. Het zijn net natuurdocumentaires, daar kun je ook heerlijk bij weg dromen.


Zo'n eiland voor de kust van Brazilie bijvoorbeeld, uitsluitend bewoond door slangen en vogels. Het is er, logischerwijs, zelfs verboden voor mensen. En ik die er lekker bij weg soezel op de luie bank, biertje onder handbereik. Wat kan mij gebeuren ?


Van een ander orde is "We zijn er bijna" van Max. Een stel bejaarden op vakantie in Spanje. Zelfs daar, bij 34 graden, worden nog pannenkoeken met spek gebakken. Niet dat het lukt op die primitieve brandertjes natuurlijk: alles bakt aan.


De opa die bij elk gesprek in huilen uitbarst over het verlies van zijn vrouw, voor de gevoelige noot.
Het gekeuvel en gedoe met de was op de camping: het leven studdert er lekker door. Wel enige consternatie als de camper op de brug in de garage moet natuurlijk. Maar alles goed natuurlijk.


En ja: dat programma van stellen op zoek naar een droomhuis in het buitenland. Toch van een iets andere orde dan "Ik vertrek", waar de stress constant op de loer ligt.
In "Mijn droomhuis" wordt er lekker gezellig gekeuveld over een te kleine woonkamer, te kleine tuin of de vervallen schuur.


De presentator hangt de paljas uit en de stelletjes lachen maar wat mee. And who cares: komt het droomhuis morgen niet, dan komt het over een jaar.
Urgentie bezitten de programma's van Max nu eenmaal niet, alles stroomt lekker relaxt door in het e Max-stroompje.


Nee, dan "Help, mijn man is klusser". Come back, John Williams, all is forgiven !