Deze S p r inter rijdt naar...

Na elk lullig stationnetje wordt er weer in lettergrepen omgeroepen waar de zgn.Sprinter weer stopt.
En waarom ? Het staat allemaal op het matrix bord in de trein. Zo wordt er ook steeds weer opgeroepen om je bagage niet te vergeten. tevergeefs,in de winter trof je elke keer weer vergeten handschoen en sjaals aan.

Overal staat S p r inter relatief lang te wachten op passagiers die niet meer komen en zet zich vervolgens traag in beweging. En ja: eenmaal op gang zit de vaart er flink in. Maar net als het
leuk begint te worden beland je op stations als Santpoort-Noord en Heemskerk.

Toiletten zijn meestal niet aan boord en in de nieuwe S p r inters zitten de stoelen niet lekker (al zijn ze verder mooi afgewerkt.

Enfin: als ik naar Haarlem met de trein reis pak ik de Intercity naar Sloterdijk en daar stap ik dan over in de Intercity. Naar Alkmaar idem in omgekeerde volgorde.

Hit the north

Uit onderzoek is gebleken dat de inwoners van Friesland en Limburg de meeste affiniteit met hun provincies hebben. De rest van Nederland heeft dus niet zoveel met hun provincie, blijkbaar. Vaker is het wel geval bij delen van provincies, zoals de Achterhoek, de Betuwe en Twente.

Kijkend naar Noord-Holland heb ik er ook niet een bijster bijzondere band mee. En ja: wat is Noord-Holland nu eigenlijk ? Het is zo groot dat het moeilijk is om je echt een Noord-Hollander te voelen.
Zo zijn er West-Friesland, Noord -en Zuid Kennemerland, het Gooi, de Kop van Noord-Holland, de Zaanstreek en de kuststrook. Niet te vergeten Amsterdam, dat is al een provincie op zich. En vlak Haarlem niet uit.

Mijn schoonvader uit Limburg viel het op dat we in Noord-Holland veel water hebben; veel meer dan Limburg, waar je weinig meren of kanalen aantreft. Ze hebben dan natuurlijk wel de Maas en dat is al een beleving op zich.

Toch voel ik me zelf wel echt een Noord-Hollander, maar dan denk ik meer aan het noordelijke gedeelte. De nuchterheid van de West-Friesland, de duinen en het strand. De oude binnenstad van Alkmaar, Hoorn/Enkhuizen, Haarlem en Amsterdam. Een Hilversum of het Gooi trekt me niet bijzonder aan. De industriele geschiedenis van de Zaanstrek is wel interessant. Den Helder heeft als marinestad ook een zekere charme; vroeger bezocht ik vaak de "Vlootdagen" aldaar.

Wijk aan Zee is een schattig plaatsje om het strand te bezoeken en elk jaar is er het Tata Chess Tournament; de wereld topschakers verzameld in een gehuchtje in een sporthal. Dat blijft uniek.
Tot slot: IJmuiden: fascinerend verval hier en daar en natuurlijk het Noordzee Kanaal en verse vis in overvloed te koop.
Denkend aan Noord-Holland is het strand voor mij het belangrijkste, zowel in de zomer, als in de winter. Zonder zee in de nabijheid lijkt me verschrikkelijk.

Peptalk

Pep: dat geweldige stripblad uit de jaren 60 en 70, al lang verdwenen. Ik was er lid en enorm fan van: vele jaargangen liggen nog op de zolder; heb ze allemaal verzameld zolang.ik abonnee was.
Ger Apeldoorn schreef er in 2014 een boek (De jaren Pep) over, dat nu opgevolgd wordt door een boek over de opvolger van de Pep: De jaren Eppo.

In de Pep stonden strips als Roodbaard, Asterix en Obelix, De Generaal, Blueberry, Coco Bill en Lucky Luke.En de "Grote vijf"van de Nederlandse tekenaars stonden er ook in: Martijn Lodewijk (Agent 327), Dick Matena (De Argonautjes), Daan Jippes, Fred Julsing (Wellington Wish), Hans G.Kresse (Vidocq)) en Peter de Smet (de Generaal).

Het was Pep die al dat talent uit Nederland, maar ook uit het buitenland, een podium gaf..Het stripblad was niet te vergelijken met de Sjors, dat kinderachtiger was (al had het wel de fascinerende strip Trigie aan boord). Mijn jongere broer was lid van dat blad. Maar in Pep werden grenzen geslecht, alles was bijna mogelijk. Ik denk nog met plezier terug aan de "Pepspotter", een cynische/komische spotprent die er elke nummer erin stond.

Hoogtepunt (samen met de Top 40 op Veronica) van de week was als de Pep op zaterdag bezorgd werd door de gebroeders Nanne  uit Schoorl. Onmiddellijk verslinden, die nieuwe Pep.
Eerst kijken wat de "uithaalposter" van de week was, dan door naar mijn favoriete strips.
Op het hoogtepunt haalden de Pep en de Eppo oplagen van 200.000 tot 300.000 per week. Onvoorstelbaar nu in het internet-tijdperk.

Een blad voor dwarse tieners wordt het door Apeldoorn genoemd en zo was het ook. Ik was ook zo'n dwarse tiener, gek op hardrock en illegaal brommer rijden op mijn 14e. Het schijnt dat de meeste jongeren die lid waren van Pep hun abonnement voor hun 20e opzegden toen ze op kamers gingen. En zo was het bij mij ook. Toen de Pep in 1975 overging in het wat kinderachtige Eppo was voor mij de lol er eigenlijk al af, al bleef ik nog een jaar lid.

Binnenkort weer eens neuzen op de zolder van het ouderlijk huis