Nadat niet lang geleden mijn held Mark E.Smith van The Fall overleed is op 6 december een andere icoon van het punk/new wave tijdperk overleden. Pete Shelley werd slechts 62.
Ik heb de band helaas niet live gezien in hun hoogtijdagen, maar wel een paar jaar geleden; na hun reunie, op Parkpop. En de helden stonden er als een huis. Alle topnummers kwamen langs, zoals hun beste in mijn ogen: What do I get ? (I only get sleepless nights).
Kampioenen van de melodieuze poppunk, die in hun hoogtijdagen de ene na de andere klassieke single uitbrachten. Alle terug te vinden op de verzamelaar "Singles going steady." Een cd die ik vaak draai, overigens.
Veel nummers over verbroken liefdes/liefdesverdriet. Zonder nou ooit klef te worden. De eerste lp "Another music from a different kitchen (1978) is muzikaal het rijkste en is ook het spannendst. "Love bites"is wat lichter van aard met wat meer experiment ("Moving away from the pulsebeat"), de derde lp de meest directe en ook de meest oppervlakkige. Toendertijd niet op zijn waarde geschat door zowel publiek als critici. Ik heb em ook pas later ontdekt, maar hij staat wel degelijk als een huis.
En later kwamen de wat verwarring zaaiende singles zoals : "Are everything" en "She's a girl from the chainstore". Een heel andere sound was het tegen die tijd. Staan gelukkig wel op die verzamelaar die ik noemde.
In 1993 vielen de Buzzcoks uit elkaar om in 1996 weer bij elkaar te komen en ze brachten ook weer cd's uit . Ik heb ze nooit beluisterd vanwege angst voor teleurstelling. Want zo goed als die eerste 3 cd's kon het, in mijn beleving, nooit meer kunnen worden. Liever de mythe intact houden.
