Blijf van mijn dier

De Partij voor de Dieren (niet te verwarren met De partij van de Dieren) hadden we al, maar nu is er de stichting Blijf van mijn dier. Die zorgt ervoor dat vrouwen die geteisterd worden door huiselijk geweld, toch kunnen vluchten zonder hun huisdier in een benarde situatie achter te laten.


In deze tijd van de "asieltsunami", waarin amper ruimte is om iedereen te huisvesten, is het een geruststellende gedachte dat onze honden en katten (en wie weet: hamsters) veilig opgevangen kunnen worden op geheime adressen.


Veel mannen dreigen de huisdieren wat aan te doen als de vrouw bij hun wegloopt of niet terugkomt.
De weggelopen vrouwen moge hun dieren niet meenemen naar een Blijf van mijn lijf huis, vandaar de oprichting van Blijf van mijn dier.


Maar what's next ? Opvang voor vissen die als wraakactie niet meer gevoerd worden, of de papegaai die op straffe van een tik geen "Lorre"meer mag roepen ? Of wie weet wordt de thermostaat zo laag gedraaid  dat de Boa Constructor een longonsteking oploopt ?

Campie

Campie, alias Camperduin. Waren we afgelopen zondagmiddag even wat eten bij "Struin" (vh paviljoen Minkema). Hoog gelegen bij de Hondsbossche Zeewiering.


Voor de reconstructie kon je rechtstreeks vanaf de dijk de zee inkijken, vooral mooi als ie woest was.
Nu is er een heel stuk zand met helm bij bijgekomen en is de zee slechts na een stukje lopen van dichtbij te bewonderen.


Het is allemaal was gepolijst, jammer. Vroeger sloegen de woeste baren onder je tegen de dijk stuk, nu is het verworden tot een verantwoord wandelgedeelte. De pieren zijn er, zo te zien, ook niet meer. Was altijd leuk om op te lopen, vooral als het lekker glad was van het overspoelende zeewater.


Dat ik 16 a 17 jaar oud was, was het de kick om met de Zundapp de stijle dijkwand op - en af te scheuren. Iedereen met een brommertje verzamelde zich aan top van de zeewiering. Daarna chillen op de dijk in het nabijgelegen Hargen.


Langs het zeepad van mijn vader. Dat gevoel...