Deze S p r inter rijdt naar...

Na elk lullig stationnetje wordt er weer in lettergrepen omgeroepen waar de zgn.Sprinter weer stopt.
En waarom ? Het staat allemaal op het matrix bord in de trein. Zo wordt er ook steeds weer opgeroepen om je bagage niet te vergeten. tevergeefs,in de winter trof je elke keer weer vergeten handschoen en sjaals aan.

Overal staat S p r inter relatief lang te wachten op passagiers die niet meer komen en zet zich vervolgens traag in beweging. En ja: eenmaal op gang zit de vaart er flink in. Maar net als het
leuk begint te worden beland je op stations als Santpoort-Noord en Heemskerk.

Toiletten zijn meestal niet aan boord en in de nieuwe S p r inters zitten de stoelen niet lekker (al zijn ze verder mooi afgewerkt.

Enfin: als ik naar Haarlem met de trein reis pak ik de Intercity naar Sloterdijk en daar stap ik dan over in de Intercity. Naar Alkmaar idem in omgekeerde volgorde.

Hit the north

Uit onderzoek is gebleken dat de inwoners van Friesland en Limburg de meeste affiniteit met hun provincies hebben. De rest van Nederland heeft dus niet zoveel met hun provincie, blijkbaar. Vaker is het wel geval bij delen van provincies, zoals de Achterhoek, de Betuwe en Twente.

Kijkend naar Noord-Holland heb ik er ook niet een bijster bijzondere band mee. En ja: wat is Noord-Holland nu eigenlijk ? Het is zo groot dat het moeilijk is om je echt een Noord-Hollander te voelen.
Zo zijn er West-Friesland, Noord -en Zuid Kennemerland, het Gooi, de Kop van Noord-Holland, de Zaanstreek en de kuststrook. Niet te vergeten Amsterdam, dat is al een provincie op zich. En vlak Haarlem niet uit.

Mijn schoonvader uit Limburg viel het op dat we in Noord-Holland veel water hebben; veel meer dan Limburg, waar je weinig meren of kanalen aantreft. Ze hebben dan natuurlijk wel de Maas en dat is al een beleving op zich.

Toch voel ik me zelf wel echt een Noord-Hollander, maar dan denk ik meer aan het noordelijke gedeelte. De nuchterheid van de West-Friesland, de duinen en het strand. De oude binnenstad van Alkmaar, Hoorn/Enkhuizen, Haarlem en Amsterdam. Een Hilversum of het Gooi trekt me niet bijzonder aan. De industriele geschiedenis van de Zaanstrek is wel interessant. Den Helder heeft als marinestad ook een zekere charme; vroeger bezocht ik vaak de "Vlootdagen" aldaar.

Wijk aan Zee is een schattig plaatsje om het strand te bezoeken en elk jaar is er het Tata Chess Tournament; de wereld topschakers verzameld in een gehuchtje in een sporthal. Dat blijft uniek.
Tot slot: IJmuiden: fascinerend verval hier en daar en natuurlijk het Noordzee Kanaal en verse vis in overvloed te koop.
Denkend aan Noord-Holland is het strand voor mij het belangrijkste, zowel in de zomer, als in de winter. Zonder zee in de nabijheid lijkt me verschrikkelijk.

Peptalk

Pep: dat geweldige stripblad uit de jaren 60 en 70, al lang verdwenen. Ik was er lid en enorm fan van: vele jaargangen liggen nog op de zolder; heb ze allemaal verzameld zolang.ik abonnee was.
Ger Apeldoorn schreef er in 2014 een boek (De jaren Pep) over, dat nu opgevolgd wordt door een boek over de opvolger van de Pep: De jaren Eppo.

In de Pep stonden strips als Roodbaard, Asterix en Obelix, De Generaal, Blueberry, Coco Bill en Lucky Luke.En de "Grote vijf"van de Nederlandse tekenaars stonden er ook in: Martijn Lodewijk (Agent 327), Dick Matena (De Argonautjes), Daan Jippes, Fred Julsing (Wellington Wish), Hans G.Kresse (Vidocq)) en Peter de Smet (de Generaal).

Het was Pep die al dat talent uit Nederland, maar ook uit het buitenland, een podium gaf..Het stripblad was niet te vergelijken met de Sjors, dat kinderachtiger was (al had het wel de fascinerende strip Trigie aan boord). Mijn jongere broer was lid van dat blad. Maar in Pep werden grenzen geslecht, alles was bijna mogelijk. Ik denk nog met plezier terug aan de "Pepspotter", een cynische/komische spotprent die er elke nummer erin stond.

Hoogtepunt (samen met de Top 40 op Veronica) van de week was als de Pep op zaterdag bezorgd werd door de gebroeders Nanne  uit Schoorl. Onmiddellijk verslinden, die nieuwe Pep.
Eerst kijken wat de "uithaalposter" van de week was, dan door naar mijn favoriete strips.
Op het hoogtepunt haalden de Pep en de Eppo oplagen van 200.000 tot 300.000 per week. Onvoorstelbaar nu in het internet-tijdperk.

Een blad voor dwarse tieners wordt het door Apeldoorn genoemd en zo was het ook. Ik was ook zo'n dwarse tiener, gek op hardrock en illegaal brommer rijden op mijn 14e. Het schijnt dat de meeste jongeren die lid waren van Pep hun abonnement voor hun 20e opzegden toen ze op kamers gingen. En zo was het bij mij ook. Toen de Pep in 1975 overging in het wat kinderachtige Eppo was voor mij de lol er eigenlijk al af, al bleef ik nog een jaar lid.

Binnenkort weer eens neuzen op de zolder van het ouderlijk huis

Another music from a different kitchen

Nadat niet lang geleden mijn held Mark E.Smith van The Fall overleed is op 6 december een andere icoon van het punk/new wave tijdperk overleden. Pete Shelley werd slechts 62.

Ik heb de band helaas niet live gezien in hun hoogtijdagen, maar wel een paar jaar geleden; na hun reunie, op Parkpop. En de helden stonden er als een huis. Alle topnummers kwamen langs, zoals hun beste in mijn ogen: What do I get ? (I only get sleepless nights).

Kampioenen van de melodieuze poppunk, die in hun hoogtijdagen de ene na de andere klassieke single uitbrachten. Alle terug te vinden op de verzamelaar "Singles going steady." Een cd die ik vaak draai, overigens.

Veel nummers over verbroken liefdes/liefdesverdriet. Zonder nou ooit klef te worden. De eerste lp "Another music from a different kitchen (1978) is muzikaal het rijkste en is ook het spannendst. "Love bites"is wat lichter van aard met wat meer experiment ("Moving away from the pulsebeat"), de derde lp de meest directe en ook de meest oppervlakkige. Toendertijd niet op zijn waarde geschat door zowel publiek als critici. Ik heb em ook pas later ontdekt, maar hij staat wel degelijk als een huis.

En later kwamen de wat verwarring zaaiende singles zoals : "Are everything" en "She's a girl from the chainstore". Een heel andere sound was het tegen die tijd. Staan gelukkig wel op die verzamelaar die ik noemde.

In 1993 vielen de Buzzcoks uit elkaar om in 1996 weer bij elkaar te komen en ze brachten ook weer cd's uit . Ik heb ze nooit beluisterd vanwege angst voor teleurstelling. Want zo goed als die eerste 3 cd's kon het, in mijn beleving, nooit meer kunnen worden. Liever de mythe intact houden.

Eemnes of all places

Het was een fantastische tocht op de motor vorige week dinsdag. Alles zat mee, het ging met een onwerkelijke geleidelijkheid. Zonder files en oponthoud en met volop zon over de snelwegen.


Ik ging een tweedehands motor bekijken in het plaatsje Eemnes, in de buurt van Hilversum.Dezelfde motor (Yamaha XJR 1300) die ik nu al heb, maar dan van 2015 ipv 2011. Met weinig kilometers. En ja: het exemplaar van HP Motoren in Eemnes zag er prachtig uit, inclusief Akropovich-uitlaat voor meer "soundbite".


Mijn entree daar ging wel wat vreemd: de mannen moesten eerst lunchen. Maar ik kon wel alvast de motor bekijken en die werd uit de loods gehaald. Daar stond ie dan stil te glimmen, de contactsleutel zat er nog niet in. Enfin 20 minuten buiten gewacht en toen kwam de meneer van het bedrijf terug. Contactsleutel erin en starten maar. Het geluid was fantastisch, al kwam er rook uit het kleppendeksel van een van de cilinders. Maar dat kwam door "het poetsen" met een speciaal glimmiddeltje. Wel vreemd dat het alleen op die ene plek rookte...


Van een proefrit kwam het niet: na telefonisch overleg met de echte (?) verkoper kwam het mannetje terug met een lachtwekkend laag inruilbod, dat ik niet kon accepteren. Jammer, maar misschien maar beter zo. Mijn eigen motor is technisch 100%, als is ie wel vies en dat helpt niet met de inruilprijs. Ook al wordt er van tevoren beweerd "dat we daar wel doorheen kijken.". Uiteindelijk koop ik wel een nieuwe in het voorjaar. Dan vang je ook een hogere inruilprijs, omdat het een nieuwe is. 

Net echt is enger

De grappige robots uit SF-films en de vriendelijke robot die met een bejaarde babbelt, of je de weg wijst zijn allemaal schattig om te zien; ze zien er onschuldig uit.

Echter: des te menselijker de robot eruit komt te zien des te meer schrikt het ons af (zo blijkt uit onderzoek). We vinden ze griezelig en ze geven ons een ongemakkelijk gevoel. Dat zijn dan de robots zoals beschreven zijn in SF-verhalen: zij die de macht gaan overnemen.

Robots die zo op ons gaan lijken dat ze niet meer van de mens zijn te onderscheiden. Dus als je met een vrouw in bed ligt en het blijkt een robot te zijn. Of die piloot die de Boeing Dreamliner bestuurt: ook niet menselijk. Of je beste vriend blijkt robot, gekloond van het origineel....

Enfin: zover is het nog lang niet en misschien komt het ook nooit zo ver. In feite zijn we qua robot-technologie in 60 jaar nog weinig opgeschoten. Het is allemaal nog grappig, behulpzaam en handig.
Wat kunnen ze eigenlijk ? In feite heel weinig: een simpele conversatie voeren en mechanische werkzaamheden verrichten.

Schrijver Isaac Asimov had er ongetwijfeld meer van verwacht toen hij lang geleden zijn boek  "I robot" schreeft=, met daarin de gedragsregels tegenover mensen.

Hot hot hot

Bloedheet tijdens ons verblijf in Athene, meestal werd de 32 graden overdag wel aangetikt. Gelukkig zijn er leuk stranden in de buurt, al moet je daar wel een reis van 30 a 45 minuten met tram/metro/bus voor uittrekken. Maar dat maakt niet uit: je hebt ondertussen een fraaie sightseeing van de Griekse hoofdstad.

Een stad die in feite vrij lelijk is, helaas. Afgezien van de Akropolis en de knusse wijk Plaka eromheen + de fraaie musea, hoef je qua architectuur of historische gebouwen geen verdere hoogtepunten te verwachten. Het fantasieloze beton heerst overal, liefst met wat kitscherige zuilen.

En het verkeer raast maar door op de brede inrichtingswegen (maar in het weekend is het een stuk rustiger).Motoren en brommers rijdend op de stoep; we keken er niet meer van op. Opvallend: de politie bemant haar motoren met twee agenten. Liefst in twee koppels tegelijk. Als "gewone"motorrijder kun je ook rustig zonder helm scheuren, het liefst met een kind zonder helm achterop...

En toch hebben we genoten in Athene: het Nationaal Historisch Museum is bijzonder fraai, met fantastische beelden en gebruiksvoorwerpen uit de antieke tijd. De wisseling van de wacht bij het parlement was een fraai ritueel gebeuren; strak geregisseerd.

En verder ging het ons voornamelijk om de sfeer. Die afgelegen Taverne die al bestaat sinds 1932, de vele leuke cafe's en terrassen met goede koffie, vers sinaassappelsap en heerlijk gebak. Het lekkere eten uberhautpt.

Ook: de fraaie winkels met schoeisel en kleding. Het ouderwetse warenhuis, waar alle voorraad in dozen achter de kassa opgestapeld staat en waar je met bonnetjes steeds naar een andere collega verwezen wordt om verderop af te rekenen. Geweldig uitzicht op de stad vanaf de bovenste verdieping overigens.

Tot slot: we huurden een groot appartement op loopafstand van het centrum en de metrostations. Met een werkelijk enorm balkon, waar het soms gewoon te heet was om overdag te vertoeven. Niet te vergeten de heerlijk airco overal, die haast verslavend werkt. Lekker You Tuben op de heerlijk koele
wind, biertje erbij.